Status Updates From Kookpunt

Iedereen van kleur was hetzelfde in de grijsblauwe ogen. Maar pas na september tweeduizend en één kon je nooit meer eenvoudig langs de douane of een grens oversteken met een naam als de jouwe.

De genocide begon drie jaar geleden en is nu nog steeds gaande, de bommen vallen nog steeds in jouw naam op mensen met jouw naam

Suad heeft niets met roepingen, ze leeft voor de vrijheid, die van zichzelf en van de vrouwen die lijden onder het juk van mannen.

De chaos geeft haar het gevoel dat ze leeft en dat heeft ze nodig, mensen zijn als microben, totaal afhankelijk van elkaar. Ze begrijpt niet hoe mensen alleen kunnen leven in een geordende wereld, chaos is tenslotte leven. Dat is een van de redenen dat ze nooit in Europa kan of wil leven, ‘de menselijke empathie heeft zelfmoord gepleegd op het witte continent’, schreef ze in een artikel toen ze terugkwam

‘de mens is een egoïstische agressieve microbe en de realiteit is onze enige spiegel.’

Dit is de reden dat hij zo van Brussel houdt, hij voelt zich nooit vreemd hier, iedereen is tenslotte een vreemde en de mensen spreken alle talen die ertoe doen, maar bovenal is het continent hier vertegenwoordigd.

Op zomeravonden als deze vindt Ydder Bel Abbes zichzelf altijd terug in de oksels van Brussel, waar hij weer mens wordt, zoals hij vroeger was voordat hij hier aankwam.

witte Nederlanders zijn de luidruchtigste mensen die ik ken. Op elk vliegveld overal op de wereld herken je ze omdat ze het hardst praten, lachen en lallen als ze hebben gedronken. Ze praten en bewegen alsof ze de wereld bezaten en bezitten, alsof alle ruimte van hen is. Ook in het buitenland bewegen ze zich voort alsof hun aanwezigheid vanzelfsprekend is. De meesten van hen kennen geen enkele vorm van bescheidenheid

Alle dierlijke melk die we drinken is moedermelk. Gestolen moedermelk die succesvol zijn weg naar onze toetjes, ijsjes, cappuccino’s, lattes en macchiato’s heeft gevonden.

Fouad en ik belichamen een gevaar dat alleen witte mensen zien, en dat terwijl Fouad is gekneed uit compassie, de hele mensheid past in zijn hart, hij eert zijn naam.

In mijn dromen heb ik vleugels, maar dan van een roofvolgel, en ik vlieg vaak boven de kliffen van de zee.

Onze levens bestonden naast elkaar ondanks ruimte en tijd. Wij leefden tussen werelden in, in een vertraagde tijd.

de nacht was mijn favoriete tijd omdat ik dan niet met anderen hoefde te spreken, omdat ik kon luisteren.

maar vooral leerden we dat een vrouw zelf een huis moet bezitten, al zijn het maar vier muren en een dak, alleen dan is ze vrij.

Op mijn negenenveertigste bezit ik veertig vierkante meter in een afgelegen dorp aan de rand van de Pyreneeën, een plek precies in het midden tussen waar ik werd geboren en waar ik opgroeide. Wat de tengere makelaar niet weet, is dat ik niet op zoek was naar een ‘huis’, maar naar vier muren, een tuin en een moerbei, de rest was bijkomstigheid.

Bij het laatste hoofdstuk en wil niet stoppen met lezen, maar ook niet dat het ophoudt. Als een boek dat bereikt, dan is het écht bliss.