Status Updates From جام جهان بین

خواجه نصیر تخیل را در مقابل «تصدیق» می‌نهد. «تصدیق» سخنی است که از طریق استدلال و برهان پذیرفته می‌شود. او با ترجیح تخیل بر تصدیق تایید می‌کند که «نفوس اکثر مردم تخیل را مطیع‌تر از تصدیق باشد»

بهره‌ای که یک مغزِ پرورده از یک اثر هنری می‌گیرد تفاوت عظیمی دارد با بهره‌ای که یک مغز خام از همان اثر.

چون جاهلی شیفته‌ی شعر خویش شد، به هیچ وجه او را از آن اعتقاد باز نتوان آورد و عیب شعر او با او تقریر نتوان کرد و حاصل ارشاد و نصیحت او جز آن نباشد کی از گوینده برنجد و سخن او را بهانه‌ی بخل و نشان حسد او شمارد

«از چراغی فراوان چراغ‌ها بتوان افروختن.»

عنصرالمعالی در شعر: «حقیرهمّت مباش و اندر شعر دروغ از حد مبر؛ هرچند دروغ در شعر هنر است و هرچه گویی از جعبه‌ی خویش گوی. گرد سخنان مردمان مگرد، که آنگه طبع تو گشاده نشود و میدان شعر تو فراخ نگردد، و هم بدان درجه بماند که اول بوده باشی.»

شعر برای خواننده‌ای سروده می‌شود و باید طوری باشد که وی بتواند آن را دریابد، و اندکی بعد می‌گوید «اما اگر خواهی که سخن تو عالی نماید، بیشتر مستعار گوی و استعارت بر ممکنات گوی».

جواب این سوال که «چرا نباید اثر سطحی و کم‌ارزش رو دید، خوند یا شنید» رو میشه تو این صفحات پیدا کرد.