Status Updates From الحياة سياسة: كيف يغير بسطا...

این ایدهٔ کتاب که توجه به ماهیت سیاسیِ "زندگی روزمره" ذیل حاکمیت مستبد است و اینکه آغاز شدن تغییر سیاسی از سطح زندگی روزمره باید مورد توجه باشه، خیلی ایدهٔ اساسی و مهمیه. تقریبا تجربه زیسته است :)

از متن کتاب:
"بیشتر انقلاب‌ها [...] به دلیل کشته شدن یک جوان "آغاز" می‌شوند. اما شمار کمی از اعتراضات، ولو گسترده، ممکن است به یک خیزش انقلابی بینجامند."

به طور کلی مهاجران روستایی تازه وارد، افراد بسیار تهی‌دست (محرومیت «مطلق» در برابر محرومیت «نسبی») و آنهایی که شناختشان از وقایع محدود باقی می‌ماند، اغلب نسبت به پیشگامی در اعتراضات عمومی‌ای با این عظمت و ماهیت بی‌میلی نشان می‌دهند. بسیاری از آنها تصوری از پویایی، اهداف و عواقب چنین تحولات سیاسی‌ای ندارند بنابراین ترجیح می‌دهند منتظر بمانند و ببینند چه اتفاقی می‌افتد. برای بسیاری از تهیدستان و بیسوادان، انقلاب‌ها

پس از سقوط مبارک بود که فمینیست‌هایی مانند نهاد ابوالقمصان می‌پرسیدند: «آیا میدان تحریر مترادف با آزادی عدالت و برابری باقی میماند یا انقلاب فرزندانش را قربانی میکند و زنان از مهمترین این قربانیان هستند؟!». این معما به تناقضی کلیدی در جنبش‌های انقلابی اشاره می‌کند. از یک سو منطق انقلاب مستلزم انگیزه‌ای تأثیرگذار و راهبردی برای برابری و اتحاد است یعنی مستلزم لحظه‌ای است که در آن مردم نه در جایگاه «من» یا «گروه من»،

مقامات مصر در سال ۲۰۱۱ مرتکب عمل شنیع تجاوز گروهی و آزمایش ننگین باکرگی شدند، اما این قرار گرفتن بدن زنان در معرض آزار و اذیت مردانه ضعفی است که به شکلی متناقض میتواند قدرت بخش باشد. وقتی بدن زنان معنایی اخلاقی به خود می‌گیرد تبدیل به وجودی مقدس می‌گردد که دست‌درازی به آن می‌تواند به جایگاه اخلاقی خطاکاران آسیب برساند هر چه باشد، در فرهنگی که زن در آن در جایگاه «مادر ملت»، منبع تغذیه، تجسم پاکی و شرافت دیده می شود.

دوره خیزش ها نشانگر تغییری در سیاست جوانی بود. «سیاست جوانی» (و نه فقط «جوانان در سیاست») درباره مطالبه یا بازپس گیری جوانی است و معمولاً در قالب سیاست فرهنگی بیان میشود دنبال کردنِ یک سبک زندگی خاص و مستقل شدن و آمادگی برای زندگی بزرگسالی. اما جوانان در این خیزش‌ها از مطالبات منحصر به جوانی فراتر رفتند و بر دغدغه‌های گسترده‌تر شهروندان تمرکز کردند پس عجیب نیست که نقش بسیار مؤثر جوانان در خیزش‌ها چنان تحسین و احترامی

تردید زنان [برای پیوستن به اعتراضات] برخلاف مردان ناشی از فهم برخی محدودیت های جنسیتی بود. به طور متناقضی همان قدرتی که از حضور عمومی زنان ناشی می‌شد این محدودیت‌های جنسیتی را تقویت می‌کرد‌. در مورد مجادله عمومی زنان در جامعه و سیاست زیر سایه سنگین پدرسالاری چیزی تهدید کننده وجود داشت. به شکلی تناقض‌آمیز زنان معمولی‌ای که تهدیدی به شمار نمی‌روند، نزد مقامات تهدید بزرگتری به چشم می‌آمدند و مردان جریان اصلی را مضطرب می

محله امبابه با پیشینه «اسلام گرایی» شناخته شده بود. هنگامی که در اوایل دهه ۱۹۹۰ صدها اسلام گرای تندرو به محله امبابه نفوذ کردند، این محله فضایی مبهم و کوچه پس کوچه هایی تنگ و تودرتو داشت. هیچ نقشه ای نداشت هیچ خیابانی نام و هیچ خانه ای شماره پلاک نداشت؛ اسلام گراهای تندرو در این محله نوعی «دولت اسلامی درون دولت» ساخته بودند. اما در هنگام انقلاب همه چیز تغییر کرده بود.

در میان کنشگران زن شاخه توانمندسازی زنان بلندترین صدا را در جامعه داشت. این شاخه از چارچوب «جنسیت و توسعه» ریشه گرفته بود. چارچوب «جنسیت و توسعه» با کمک‌های توسعه‌ای سمن‌های بین‌المللی و آژانس توسعه بین‌المللی ایالات متحده ارتباط نزدیکی داشت و گفتمانش از اساس «توسعه گرایانه» و اغلب «ضد سیاسی» بود. سمن‌سازي جنبش‌های زنان از بسیاری لحاظ نشان‌دهنده و تحقق‌بخش جداسازی مسائل زنان از مبارزات عمومی بود.

سرکوب جوانی در مصر فقط به دست والدین، سلطه مذهبی یا فرهنگ مسلط اعمال نمی‌شد، این سرکوب تا حد زیادی به آن چیزی که دینا نامش را «اقتدار سیاسی سرکوبگر» می‌نهد مربوط بود زیرا ابراز جوانی با حقوق شهروندی ارتباط تنگاتنگی داشت و نقض این حقوق بسیاری از جوانان را برانگیخت و آنها را نسبت به جوانی‌شان که مورد تجاوز قرار گرفته بود و نیز نسبت به استبداد دولتی آگاه کرد.

غرولند کردن یا ابراز نارضایتی در مکان‌های عمومی از ویژگی‌های برجسته فرهنگ عمومی در جوامع پیش از خیزش‌های عربی بود و همچون عنصری محوری در ساخت افکار عمومی عمل می‌کرد. این عمل یکی از عناصر سازنده خیابان سیاسی عربی بود، احساسات جمعی، عواطف مشترک و افکار عمومی در گفت‌وگوهای کنایه‌آمیز و تحقیرآمیز روزمره معمولاً در تاکسی‌ها، اتوبوس‌ها، مغازه‌ها، کوچه و پس کوچه‌ها یا به عمد در اجتماعات عمومی بیان می‌شد.
اینکه آیا رژیم‌های

فناوری دیجیتال امکان بسیج مردم حوزه های گسترده را فراهم کرده است و گروه ها و شبکه های هویتی متنوع را البته شکننده تر گسترده تر و سریع تر از همیشه، به هم وصل میکند. فناوری دیجیتال بی تردید در شکل دادن انواع بسیج در بهار عربی نیز نقش داشت اما نباید نادیده گرفت که شکاف دیجیتالی وجود دارد که بهگ زیان تهیدستان، روستاییان، سالمندان و بیسوادان تمام می‌شود.

میشل دوسرتو در کتاب کلاسیکش، «کردوکار زندگی روزمره» از ظرفیت مردم عادی در براندازی و تصاحب «راهبردهای» نخبگان در باب سلطه پرده بر می‌دارد، این کار از طریق چیزی رخ می‌دهد که «تاکتیک» می‌نامدش. برای مثال، تصور کنید حکومتی بخواهد راهبردهای هژمونی ایدئولوژیک را از طریق آیین‌های سوگواری در ماه محرم به کار گیرد ولی برخی جوانان این آیین‌ها را تصاحب و به شب‌های تفریح و معاشرت اجتماعی تبدیل کنند. این «تاکتیکی» دوسرتویی است که