Status Updates From Lokis: Le Manuscrit Du Prof...

داستان ساحره شبیه ژاک قضا و قدری است.

خدای مهربان برایش اهمیتی نداشت و جز با بی اعتنایی از او سخن نمی گفت. اما احترامش نثار قدیسان و خاصه مریم عذرا می شد. مرا به یاد ارباب رجوع های پیر و کارکشته می انداخت که شعارشان این بود: داشتن دوست در اداره بهتر از حمایت شخص وزیر است.

عجب خزعبلاتی

هیچ بشری نمی‌تواند بگوید:«من امروز خوشبخت خواهم بود.»

یک‌نفر به داستان‌های کتاب لقب "گوتیکِ کلاسیک" رو داده بود.
و با خوندن اولین داستان_ کوچه‌ی خانمِ لوکرِتزیا_ حس می‌کنم آره. کمی لایه‌های گوتیک‌طور هم داره.