Status Updates From Rusteloosheid

"Een samenleving kan condities scheppen waarbinnen we rusteloosheid kunnen cultiveren, maar het kan die ook uitbuiten en recupereren. Pas dan ontstaat er onrust, want dan besef je dat wat je ook doet het nooit genoeg zal zijn om het hoofd boven water te houden."

Met het idee dat we "van nature rusteloos" zijn stelt Devisch de conservatieve positie aan de kaak die meent dat we afmoeten van de technieken die ons almaar meer in staat stellen om actief te blijven. Doet me denken aan Oosterlings opdracht om het feit dat we "radicaal middelmatig" zijn getrouw te blijven. Het is zaak bij middelmatigheid en rusteloosheid te verwijlen i.p.v. detox en onthaasting centraal te stellen.

Onrust is de ervaring van versnellingsprocessen die sinds de late middeleeuwen (opkomst kapitalisme) aan de gang zijn. Rusteloosheid drukt de structuur van menselijk verlangen als zodanig uit: we willen onszelf terugvinden in de wereld (het gaat om erkenning, verlangen is mimetisch) maar hebben daarbij tegelijk een verlangen naar rust. Rusteloos zijn is tussen die twee uitersten laveren.

Grappig, Devisch begint gelijk met de stelling dat onrust niet of niet per se getemd hoeft te worden, omdat het van alle tijden is. De gedachte van balans stuwt het verlangen alleen maar op, om vervolgens weer van rust te kunnen dromen. Tegelijkertijd lees ik André Nusselder over het verlangen. Die droomt ervan boer-filosoof te worden, om tegelijk werker en dichter te zijn, het aardse en hemelse bijeen te brengen.