Status Updates From Dokker kan flire

...bedt om å dræge til det mest anbefalte sted vi vet.

Ville så den lunefuille skjæbnen at han Aldor kjæm roanes med ei svær, dau brugda på slæp.

Æ vesste ikkje med det same, mæn då æ begyinte å vesste, så vesste æ værken ut eiller inn.

Blei du ikkje færdig med et ord før båten nådde bølgetoppen, fekk du det drefsa opp i ranghalsen når han deisa ner.

...solide bunkersa, mykkje god piggtråd, låghailte, mæn arbeidsføre merre, ubrukte mine, krutegode kanona, svære ubåtnætt og ainna husgeråd.

E det ainna å veinte enn at vi har gapskratta og glist så høgt over tuillskapen at vi dermed e blitt førvæksla med et åpen og gjæstfritt folkeferd, ka?

Så då bussen resta sæ avgårde over telehivan på den næsten ugjænføkne grusveien på Hamarøya, lænte han Adam sæ mot ho Eva og kveskra aildeles overgjett: Æ sko aildri ha rørt det hælvetes æplet! No ser du ka vei det bær.

Og dæm vakje kommen sæ over Sailtfjellet på vei nordover, før plokkinga ga frukt. Ho Eva fødte to staute gluinta , han Kain og han Abel. De to brørn vaks opp, og va ivrig me i den første familiekrangeln vi kjeinne, og som han Moses så detaljert har skrevve om i bygdeboka si.

Men no hadde han altså fått sæ ung rakartaus, og ailt såg ut tell å bli fryd i gammen, ja et skikkelig paradis så å sei.

Næi, e du besætt, svarte han Adam. -Ka i himmelens namn skal æ me sånn frukt.

Vesst æ førr hadde vesst, det æ då ikkje vesste, at tjukk ho ville bli, som ho då ikkje va, sku æ aildri ha gjort det som no sku vorre ugjort.

Fuill va han Sebulon, mæn blei heilt paraplysert over å se førr en sensur han hadde på føtn sine, sa han Olvar i Beiarn.

...vi kainn skjær baillan av reinbukkan og seinde til livstrøytte japanera, og støvsuge have førr det som måtte være igjen av merkelige botndyr og seinde tell søringan, som jo et agn!

...vi som blei igjen vi trur; på avstaindan, på vintern, på snyen, på våren - ja d finns dæm som trur på sommarn óg.

Dette som æ no sei, det e ikkje bære fakta, sa han Ingvart i herredsstyremøtet, -nei, det e fakta morgana!

...meir bekymra førr kista, som ho hadde fådd arbedd te sæ, så ho ikkje sku stå dær når ho låg dær.

Oppvæksten va førr oss så knager og vanskelig at vi langt opp i voksen ailder va kraftig i tvil om vi egentlig vaks opp eiller ikkje.