Status Updates From หยดน้ำหวานในหยาดน้ำตา

"เราไม่ได้ยินคำปฏิเสธ แต่รอยยิ้มที่ห่างเหินก็อาจนับเป็นการปฏิเสธหนึ่ง" — p.317

"เราเป็นแขก เป็นผู้อาศัย เป็นผู้ผ่านมา เราไม่ใช่เจ้าของ" — p.330

"ได้ปลดเป้บ้างคือรางวัลของคนเดินป่า แค่วางลงก็เบา-เป็นความจริงแท้ แต่กับบางเรื่อง เราแบกเพื่อรับผิดชอบ เราหนักหนาอย่างเปี่ยมสุข" — p.239

"ผ่านครึ่งชั่วโมงฉันก็รู้ว่า ควรมองหาและเลือกก้อนหินเอง...เช่นเดียวกับที่อื่นบนโลก ฉันต้องหาตำแหน่งวางเท้าที่เหมาะเจาะกับก้าวย่าง, เหมาะสมกับตัวเอง
ฉันรักพี่ แต่ไม่อาจย่ำตามรอยพี่" — p.242

"วรรณกรรมทำให้เราเข้าใจมนุษย์และชีวิตมากขึ้น ไม่ใช่ทั้งหมด ไม่อย่างหมดจด แต่อย่างน้อยก็มากกว่าไม่มีวรรณกรรม" — p.197

"ไม่มีใครหลีกหนีอ้อมกอดแห่งทุกข์และการรอคอย ไม่ต่อสิ่งนี้ก็ต่อสิ่งนั้น ทั้งอาจไม่มีใครเข้าใจมันเลย นอกจากตัวเราเอง" — p.200

"กองไฟเหมือนสิ่งมีชีวิต ตรงที่มันต้องการอากาศและที่ว่าง" — p.75

"ความสูญเสียนั้น หากเราไม่ยอมรับ มันจะกลายร่างเป็นปีศาจผู้โกรธแค้น เกรี้ยวกราดต่อทุกสิ่ง ไม่เว้นกระทั่งตัวเอง" — p.93

"บางครั้งชีวิตก็ล้อเล่น ส่งสายลมมาหยอกเอินเมื่อเราร้อนเจียนคลั่ง ส่งดอกไม้ให้ชื่นใจก่อนเส้นด้ายแห่งความหวังจะขาด" — p.107

"ถ้อยคำบิดพลิ้วตามความเข้าใจและสถานการณ์ ต่างจากสัมผัสซึ่งครงไปตรงมา" — p.163

"น่าดีใจอย่างยิ่ง ที่ศรัทธาต่อการเขียนทำให้เรามีศรัทธาต่อชีวิต มองเห็นได้ว่าชีวิตคือสิ่งมหัศจรรย์ และเราหาได้ถือกำเนิดขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล ทั้งเราไม่ได้ตายไปพร้อมความว่างเปล่า

มันเป็นอย่างนี้ใช่มั้ย? ศรัทธาต่อการเขียนชักนำไปสู่ศรัทธาต่อชีวิต และเพราะมีศรัทธาต่อชีวิตนั่นเอง ทำให้เราเขียน" — p.10

[โลกหมุนรอบตัวเอง, กนกพงศ์ สงสมพันธุ์]

"งานควรเป็นความรัก และเนื้อในแห่งการงานควรหลอมรวมกับตัวเราอย่างง่ายดาย" — p.22

อ่านเจอพาร์ทตัดสลับมาปัจจุบันทีไรก็หน่วงใจไม่น้อยเลย

ความรักเป็นของฉัน ไม่เกี่ยวกับพี่ ช่วยไม่ได้นะ

ดูท่าเรื่องนี้คงมีโควทดี ๆ ให้จดเยอะแยะเลย

น่าเอ็นดูจัง น่าเอ็นดูจริง ๆ นะ ชั้นอ่านไปยิ้มไปไม่รู้ทำไม ㅠㅠㅠㅠ นานมากที่ไม่ได้เจอเล่มที่อ่านแล้วคิดถึงการมีความรัก

หน้านี้น่ารักจัง ทั้งคู่เลย ㅠㅠ

ชอบภาษาเรื่องนี้จัง เรียบง่ายแต่เปรียบเปรยได้ดี

ดีจัง หมายถึง คิด ๆ ดูแล้ว กนกพงศ์เป็นคนที่เราได้ยินชื่อบ่อยมากและวนเวียนอยู่ในชีวิตมานานพอกับที่เรามีชีวิตอยู่ แบบ นี่เป็นคนพัทลุง ก็จะรับรู้เรื่องของเขาในฐานะนักเขียนซีไรต์คนพัทลุงใช่มั้ยล่ะ (ไอ้เราก็ชอบตลาดใต้โหนดซะด้วย) พอเข้ามหาลัยก็ได้อ่านงานของเขาอีก แต่นี่น่าจะเป็นเล่มแรกเลยที่เราจะได้รู้จักเขาในฐานะมนุษย์คนหนึ่งจริง ๆ ㅠㅠㅠㅠㅠㅠ