Status Updates From مي ليالي إيزيس كوبيا

لا شيء في هذا الشرق الذي أَخفق في كلّ شيء، حتى في أن يكون هو. خسر شرقيَّتَه، وأَخفق في أن يكون غربًا...

الحياة في النهاية ليست ما يظنُّه فينا الآخرون، حتى ولو كانوا صادقين، لكن ما نصنعه بها نحن...

اول کار نویسنده کاری می‌کنه که ما فکر می‌کنم داریم نوشته‌های مَی زیاده در عصفوریه رو می‌خونیم. ولی درواقع اعرج اومده بر اساس اونا و تحقیقاتش یک رمان نوشته. بخشی نوشته‌های می هستن و بخشی رو خود اعرج نوشته.
اما سوال بی‌جواب من اینکه آیا کامی کلودل و مَی زیاده باهم در ارتباط بودن یا این هم در راستای پیشبرد رمان بوده؟ خیلی برای من تکان‌دهنده بود که فهمیدم این دو نفر در یک زمان، در دو فرهنگ متفاوت اسیر یک سرنوشت تلخ بودن.

"آرزو داشتم از صمیم قلب به او بگویم: «بابا، بگذار به حالِ خودم باشم. من آزاد به دنیا آمده‌ام، بر خاکی آزاد. مطمئن باش هرگز جز زندگی را نخواهم گزید.»
زندگی به تنهایی، با تمامی حقایق و توهماتش، تنها شرط و عشق یگانه‌ی من بود. وقتی گاهی خودم را بازخوانی می‌کنم چیزی به اندازه زندگی و آزادی مرا به خود جذب نمی‌کند."


زندگی و آزادی💙

«چقدر احمق بودم که فکر می‌کردم زنی بزرگ و بی‌نظیرم! حالا دیگر چیزی جز زنی ناتوان در مقابل قوانین زورگویانه‌ی مردان نیستم. آن همه فضل و دانش در این گنداب طمع و زشتی به چه‌کار می‌آید؟ هیچ! چه فایده دارد در جامعه‌ای که هر لحظه از عقب‌ماندگی سیراب می‌شود و خود را از درون می‌خورد، فرهیخته باشی؟»

توی مقدمه کتاب از جستجوی چندین ساله برای پیدا کردنِ دست‌نوشته‌های مَی زیاده در آسایشگاه روانی عصفوریه میگه. خویشاوندن مَی زیاده برای چپاول ثروت خانوادگیش به ناحق اون رو به عصفوریه می‌فرستن(و خیلی از روشنفکران اون زمان هم مشوق این کار میشن تا مَی رو از جامعه حذف کنن.) یک جایی نهایتا این دست‌نوشته‌ها پیدا میشه. توی صفحات اول نوشته دارن به جهنم عصفوریه می‌برنش ولی بعضی کلمات پاک شده. انگار که گریه می‌کرده و می‌نوشته...

توی مقدمه کتاب از جستجوی چندین ساله برای پیدا کردنِ دست‌نوشته‌های مَی زیاده در آسایشگاه روانی عصفوریه میگه. خویشاوندن مَی زیاده برای چپاول ثروت خانوادگیش به ناحق اون رو به عصفوریه می‌فرستن(و خیلی از روشنفکران اون زمان هم مشوق این کار میشن تا مَی رو از جامعه حذف کنن.) یک جایی نهایتا این دست‌نوشته‌ها پیدا میشه. توی صفحات اول نوشته دارن به جهنم عصفوریه می‌برنش ولی بعضی کلمات پاک شده. انگار که گریه می‌کرده و می‌نوشته...

اولین باری که این کتاب رو ورق زدم و صفحات اولش رو خوندم، متوجه شباهت سرنوشت مَی زیاده، نویسنده عرب با کامی کلودل، پیکرتراش فرانسوی شدم. دو زن استثنایی و خارج از عرف و روال جامعه که از این بابت هزینه هنگفتی پرداختن.
اومدم جلوتر و دیدم کتاب با نقل قولی از کامی کلودل شروع میشه:
«می‌گویی خدا هوای ستمدیدگان را دارد و دلرحم است... خدایت چه پاسخی دارد به کسی که بی‌گناهی را رها می‌کند تا در آسایشگاه روانی بپوسد؟»