Status Updates From Shakespeare Our Contemporary

مکبث در رویای جهانی عاری از جنایت است و در همان حال، هر چه بیشتردر چرخه جنایت‌ها گرفتار می‌آید

در هیچ کدام از دیگر ترازدی‌های شکسپیر اینقدر درباره خواب صحبت نمی‌شود
مکبث خواب را کشته است و دیگر نمی‌تواند بخوابد
در سرتاسر اسکاتلند هیچ‌کس به خواب نمی‌رود
در اسکاتلند دیگر نه خواب، بلکه کابوس وجود دارد

در مکبث
جاه طلبی به معنای قصد انجام دادن قتل و توطئه‌چینی برای آن است
چنانکه وحشت نیز به معنای به یادآوردن قتل‌های مرتکب شده و ترسیدن از جنایات اجتناب ناپذیر جدید است

فقط یک درونمایه در مکبث وجود دارد:قتل.
تاریخ تا ساده‌ترین فرم خویش، تا حد یک تصویر و جزئی ناچیز تقلیل یافته است: تا حد کسانی که می‌کشند و کسانی که کشته می‌شوند

نمایشنامه مکبث با کشتار شروع و با آن تمام می‌شود
هر لحظه بر موج خون افزوده می‌شود، همه در خون راه می‌روند و صحنه در خون غرقه می‌گردد

Plebeians [in Coriolanus] shout at each other in a rather confused matter, but in their speeches a detailed theory of class division is formulated. It is based on three elementary contrasts: some people work, others feed on their misert; some are poor, others are rich; some are placed low and have to obey, others are placed high and rule.

If we strip Othello of romantic varnish, of everything that is opera and melodrama, the tragedy of jealousy and the tragedy of betrayed confidence become a dispute between Othello and Iago: the dispute on the nature of the world. Is this world good or bad? What are the limits of suffering; what is the ultimate purpose of the few brief moments that pass between birth and death?

The world offers a spectacle similar to a storm or hurricane. Weak bushes are bowed down to the earth, while tall trees fall uprooted. The order of history and the order of nature are both cruel; terrifying are the passions that breed in the human heart.