Status Updates From Die Geschichte der Abderite...

Beim Streit um den Schatten des Esels sind die Abderiten unter sich, die Frontstellung gegen vernünftigere Außenstehende mit mehr Weltsicht und Weitblick fällt also weg, insofern gibt es mehr Entwicklungspotenzial. Wieland überzieht dabei auch dieses mal die Plottsubstanz.

Die Satire war der Ausweg aus einer Schaffenskrise, im Schlüssel zum Roman gibt Wieland auch ein paar deutliche Hinweise an seine Landsleute, sich nicht von den Nachfahren der Abderiten unter ihnen dominieren zu lassen. Die Schilderung des Theaterwesens ist eine kaum verhüllte Parodie auf die Kraftmeiereien des Sturm und Drang und die Banalitäten der bürgerlichen Komödien.

Da der weit gereiste Demokrit die einheimischen Vorurteile in Frage stellt, muss die Ignoranz der Abderiten geschützt werden. Auslandsreisen von jungen Menschen sind nur noch in Begleitung eines Hofmeisters möglich, der alles Gesehene einordnet und vor irritierenden Begleiterscheinungen befreit. Heute übernehmen die Leitmedien diese Aufgabe. Auffällige Parallelen zwischen dem Schildbürgertum von Abdera & Wokistan.

"Die gefährlichsten Kranken sind die, die nicht wissen, daß sie krank sind; und dies ist, wie ich finde, der Fall der Abderiten."

Selbst Hippokrates kennt kein Heilmittel gegen die Borniertheit der Abderiten.

Mehr als Satire verpackte Ästhetik als 1 Roman.

Nach 3 Spätwerken, in denen allerlei Reaktionen auf die französische Revolution und deren Nachwehen in antike Gewänder gehüllt waren, wirken die hellenischen Spießbürger erst mal schrecklich eindimensional, Demokrits Reaktion auf das Unverständnis seiner Mitbürger geradezu kindlich. Als die ästhetische Debatte zu keinem Ergebnis führt, initiiert der Naturphilosoph ein Gelächter, bei dem sich Abderit(inn)en einnässen.

Schweigen – ist zuweilen eine Kunst; aber doch nie eine so große, als uns gewisse Leute glauben machen wollen, die dann am klügsten sind, wenn sie schweigen.

Arka kapak tanıtım yazısında roman, tıpkı roman gibi detaylandırılarak anlatılmış. Neredeyse broşür! Fakat bir adet yanlış anlaşılma mümkündür.: Abderalılar için mizah deniyor. Romanda mizah yapılmıyor. Romanda aptallar anlatılıyor ve mizah aptallıkta zaten var, ilave çaba işi bozar.

Ben Nilüfer. Ajanstan açıklama yapıyorum: Muhabirimiz Feyzi'yi aptallar şehri Abdera'ya göndermekle yanlış yaptık. Kendisinden haber alamıyoruz! Akıl sağlığından endişe ediyoruz! En son yolladığı haber filozoflar toplantısıyla ilgiliydi. Bu haberi akışa veremedik, küfürden geçilmiyordu. Başka da haber alamadık. Bekliyoruz. Merak edenlerin bilgisine!
Keyifli okumalar!

Her şeyden önce zevk doğal bir yetenektir ve tat alacak ruhsal organın belirli bir inceliği olmadan öğrenmekle ulaşılacak bir şey değildir.  Bu hikayenin daha başında belirttik ki doğa Abderalılara bu yeteneği vermemiştir. Onlar her şeyi beğeniyorlardı. Tezgahlarında dahilerin en büyük eserleriyle en sığ kafaların süprüntüleri, en sefil şarlatanların uyduruk nesneleri yan yana bulunurdu. Bu konularda onlara ne söylen

Demokritos depresyona girdi.  Mecbur kalmadıkça Abderalı görmek istemiyor. Şehir dışına taşındı. Halbuki yirmi yıllık seyahati boyunca memleket hasretliği çekiyordu. Yapacağı hizmetleri hayal ediyordu. Oysa şimdi! Abderalıların kafaca bitikliğini tahmin etmiyordu. Berbat durumdalar. Onları düzeltmek için çok uğraştı ama anladı ki çabalar boşuna.

Abderalılar
Dikkat buyurunuz arkadaşlar. Demokritos bizlere Abderalıları anlatacak. Buyrun:
Abderalılar için söyleyeceğim öncelikli şey bu arkadaşlar kendilerini, şehirlerini ve devletlerini hiçbir şeyle karşılaştırılmayacak kadar üstün görüyorlar. Kendi ülkelerinin dışındaki dünyada olup bitenler hakkındaki bilgisizlikleri zavallılıklarının hem nedeni hem sonucu (Ah aziz dostum, keşke bizleri bilme imkanınız olsaydı

Siz Abderalılar! Bütün fikirlerinizi sütninenize borçlusunuz. Birçok sorunda çocukkenki gibi düşünüyorsunuz. Vücudunuz gelişmiş ama ruhlarınız hâlâ beşikte. Aranızdan kaç kişi bir şeye doğru veya iyi veya güzel derken gerçek sebebi araştırma zahmetine girdi? Aklı başında olmayan insanlar veya küçük çocuklar gibi duyularınızı gıcıklayan, hoşunuza giden her şeyi iyi ya da güzel buluyorsunuz.

Kardeş şuraya iki cümle yazayım dedim ama laf lafı açtı uzadı. Hiç girme bu yazıya. Benimkisi yazmak. Hayatına dön. Aksi durumda bana küfür edebilirsin. Hiç gerek yok.
Abderalılar'ı iki dakikada şak şuk okur bitiririm diye yola çıktım ama... Sonuçta mizah ya ondan! Romanın ortamına bi girdim ki, ohoooo, kazın ayağı öyle değil yani. Odak istiyor.

Meşgul okuyucudan iyi okuyucu pek çıkmaz. Ya her şeyi beğenirler veya hiçbir şeyden hoşnut olmazlar; dediklerimizin ya yarısını anlarlar ya hiçbirisini anlamazlar ya da (daha kötüsü) hepsini yanlış anlarlar. Zevk alarak veya faydalanarak okumak isteyen insanın ne yapacak başka işi ne de düşünecek başka şeyi olmalı.

Anlaşılan o ki, Pendragon Söylencesi mizahının peşine iyi okunur diye ajans bana Abderalılar mizahını yolladı. Fakat ajansın planına göre Pendragon Söylencesi Kaptan Huk'ta son okumaydı ve benim yeni hesaba yerleşmem gerekiyordu. Haftalar önce akışa anons yaptım, planın ilk şeklini açıkladım. Akıştan çekildiğimi bildirdim. Hatta okuduğum Çöl Kitabı romanını yeni hesapta okurum diye apar