Status Updates From درد که کسی را نمی‌کشد

دو تا جستار اول در مورد فن‌آوری و انسانیت خیلی خوب بودن. زودی دوباره می‌آم خونه‌ی مادر اصلاح‌طلبم که بقیه‌ش رو بخونم.

معتاد جستار شده‌م.

جستار سوم «اصلا به زحمتش می‌ارزه؟»، فوق‌العاده بود، در عین حال که ج. ف. از خصوصی‌ترین احساسات‌ش صحبت می‌کنه، به آرومی، همزمان با تغییری‌ای که ج. ف. در نگاه‌ش به حریم شحصی‌اش بیان می‌کنه، ارتباطی بین خواننده‌های جدی (!) و غیره‌های جامعه آمریکایی و حتی دلقک‌هایی که کلاس نویسندگی می‌رن ایجاد می‌کنه که هم آورد حمله به تصورات رمانتیک مشترک خیلی‌هاست درباره ادبیات و... در پایان احساس سبکی یک مکالمه طولانی و عمیق رو داشتم.

جستار «فقط زنگ زدم بگم دوستت دارم» نمونه خوبی از حسرت بیان احساساتی هست محروم شده‌ایم و مرگ و هر انفصال دیگه‌ای از مخاطب‌مون یک اسطوره‌ی واقعی خلق می‌کنه تا مرهمی به حسرت‌مون باشه. یارو ج. ف. به خاطر نحوه تربیت و عجز پدرش در روبه‌رویی با مادر ج. ف. و هم احساسات پدرش و تعارض شدیدش با شناخت رویاگون‌ش از افراد جامعه و رفتار صحیح اجتماعی، خشمی غیر قابل توجیه رو به ج. ف. منتقل کرده.
خلاصه اینکه عجب آشغالی بود این جستار!

اولین جستار کتاب که در واقع متن سخرانی‌ای از یارو نويسنده‌ست، همون حرف‌هایی بود که دوست دارم به خودم بزنم و خیلی وقت‌ها زدم اما نه به این کوتاهی و انسجام. جلا و باحالی بیشتری داشت، ممنون یارو.
بریم جستار بعدی 😇

" دوستم دوست دارد مدام از رفتن توی گود و عشق ورزیدن به یکی حرف بزند. منظورش آن گل و لایی است که عشق، ناگزیر بر آینه ی عزت نفس‌مان خواهد پاشید. "