Status Updates From Facing death: A novel

جان = اسپایدر.
من = این یکی پسر آنانسی‌، فکر کنم چارلز‌ یا شایدم چارلی.

یه طوری قلب دختره رو برداشت که برداشتن چیپس از استند شوخی، یه طوری قلب‌ش رو دزدید که این علی بابا و این سر دسته‌ی چهل دزد بیاند بپرسند: کلاس‌هات رو آنلاین برگزار می‌کنی؟ جزوه می‌‌دی؟ ظرفیت کلاس‌هات که پر نشده؟

جالب می‌شه فصل بعد ببینم با دختره داره لباس عروس انتخاب می‌کنه و یهو می‌گه: بریم بستنی بخوریم؟ ترش یا شیرین؟ سرگیجه نداری؟ تهوع چی؟ پاستیل می‌خوای؟ نظرت چیه صبر کنیم لوبیامون دنیا بیاد بعدش جشن بگیریم؟

جان به راحتی برداشتن چیپس از طبقه‌ی اول استند، به سمت قلب خانمی قدم برداشت. و به راحتی باز کردن در چیپس، سر صحبت رو باهاش باز کرد. حالا اگه ما بودیم؟ اون استند چیپس‌ها سقوط می‌کرد روی سرمون. و موقع باز کردن در چیپس هم یهو این کیسه‌ی چیپس از دست‌مون مثل ماهی سر می‌برد و می‌افتاد زمین. خیلی شیک و جذاب.

شاید کسی باورش نشه ولی جان رفت لیچرلی گفت: جون! چه دافی! بخوریمت‌.
جدی جدی این رو گفت. باورم نمی‌شه. در نمی‌دونم دیت سوم شاید؟ چه خوش اشتها هستی جان، یه وقت رودل یا ترش نکنی.
اندرو مارل: صد خط در ستایش چشم‌ها، صد خط غزل فقط برای رنگ چشم‌ها و موها. دعوا دادن زمین و آسمون در شعر.
دختره: برو گمشو مرتیکه‌ی هیز.
و
جان: بخوریمت‌! جون چه دافی. بخوریمت؟
دختره: گیگل‌ و بلاش. سرخ و سفید شدن و بیشتر از آفتاب‌پرست رنگ عوض کردن.

یه جا خانمی داره درباره‌ی این مرتیکه جان بلند بلند فکر می‌کنه و جان دقیق نقطه‌ی مقابل من. چندتا ویژگی رو داشت می‌گفت که با خوندن هر کدوم اینطور بودم "عه! چقدر من! من هم همینطور." که یهو گفت: خوشبختانه جان اصلا اینطور نبود. خیلی هم عالی.

کاش در دنیای واقعی می‌شد به همون سادگی که جان رفت مخ این خانم زیبا رو با جمله‌ی "چه پاهات خوش‌فرم" زد، می‌شد یه دو کلام با کسی هم‌صحبت شد ... حالا تا مرحله‌ی دوستی که خداوند مهربان -اگه وجود داره- کریم و رحیم هست. جان با سرعت رعد و برق دل خانمی رو برد، من هنوز توی فکر این هستم که ته پیام اموجی بذارم یا نه. آه. براش پینک فلوید بفرستم یا زپ؟ لایق زپ هست؟ آه جان، کاش مثل تو راحت می‌گفتم: چه چشم‌های خوش‌رنگی!
پا هنوز نه.