Status Updates From با مخاطب‌های آشنا

اگر اجباری که به زنده ماندن دارم نبود خود را در برابر دانشگاه آتش میزدم. همان جایی که بیست و دو سال پیش آذرمان در آتش بیداد سوخت. او را در پیش پای نیکسون قربانی کردند
این سه یار دبستانی که هنوز مدرسه را ترک نگفته اند هنوز از تحصیلشان فراغت نیافته اند. نخواستند همچون دیگران کوپن نانی بگیرند و از پشت میز دانشگاه به پشت پاچال بازار بروند و سر در آخور خویش فروبرند. از آن سال چندین دوره آمدند و رفتند اما این سه تن ماندند

.

فقط شهید حق حیات دارد

شهید حق حیات می‌دهد

دشمنان ما در این عصر امپریالیسم است و ماتریالیسم است و سرمایه‌داری و روح بورژوازی، استثمار ماشینیسم، تضاد طبقاتی، صهیونیسم، پوچ گرایی، حرص به رفاه، جنون مصرف، استعمار فرهنگی و با خود بیگانگی و لاابالی گری و نیهیلیسم، گسیختگی تاریخی، مسخ فرهنگی و معنوی، سقوط ارزش‌های اخلاقی، حکومت پول و تکنولوژی و جنسیت... و بطور کلی ماتریالیسم فکری که نسل پسرهای ما را می‌رباید و ماتریالیسم اخلاقی و اقتصادی که نسل پدرهامان را.

بسیار هستند اساتیدی که من شاگرد آن‌هایم و رنجی هم که در ارائه چهره پاك تشیع علوی برده‌اند از من بیشتر بوده است اما دامنه تاثیرشان کمتر از من است، چون آنها از داشتن دشمنانی کینه توز محروم بوده اند و این يك قانون جامعه شناسی است و سرنوشت امام خودمان کامل ترین و بارزترین نمونه آن، چه به همان اندازه که ابوذرها و عمارها عظمت و حقانيت على را به ما آموختند، عمروعاص ها و معاویه ها در نمایاندن چهره ملکوتی او نقش بزرگی داشتند.

اگر عقلمان را به خود امریکاییها پس بدهیم و با دل معنی یاب به این گل بوته در این گلدان و آن تالار بنگریم و بیندیشیم، دلمان ناگهان می ریزد و دلهره در جانمان نیش می زند و تمامی این جمال و جلال و زرق و برق و ترقی و تجدد و تمدن در پیش چشممان رنگ می بازد و غریبه می نماید و جادو جنبل‌های افسون و فریب میشود و ما را مثل لولو می ترساند و مثل کودکی که ناگاه خود را در ربوده می یابد و چشم باز میکند و می‌بیند که در بغل بچه دزد است

سال پیش که شب‌ها و روزها را در سلولی یک متر در دو متر تنها می گذراندم، شبی خواب بودم دیدم که تالار بزرگی‌ست و انبوه چهره های همیشگی از روشنفکران و جوانان و از میانه یکی برخاست و سؤال کرد که: تو که از توحید می گویی همۀ این حرفها وقتی معنی دارد که بتوانی بگویی که اساساً "زندگی" چیست؟
اگر در بیداری می پرسیدند در جواب می ماندم اما در خواب پاسخی دادم، بی لحظه‌ای تردید. گفتم: بنویسید
نان، آزادی، فرهنگ، ایمان و دوست داشتن!

وقتی حریقی در محله ای بر پا می شود، وقتی وبایی در شهر می افتد و وقتی ایمانی را دارند دشمنان آگاه با همکاری دوستان ناآگاه به سرعت نابود می کنند و وقتی نجات یک نسل به فریاد یک یا چند تن بسته است و او یا آنها، باید جان خویش را، تمام سالهای عمر خویش را و زندگی خویش را نثار کنند، آن‌گاه مسئلۀ زندگی عاقلانه منتفی است، نصایح فریب است و همه مواهبی که در حالت عادی برای فرد مجاز است و حتی مستحب و گاه واجب، حرام می شود و حرام!

كار به جايي رسيده كه من وقتي در ميان دانشگاهيان می‌خواهم از اسلام حرف بزنم، اگر به حرمت معلمي ساكت باشند و تحملم كنند لااقل این هست كه احساس مي كنم به كلي در محیطي غريبم و با زبان و با حرفهایم آشنا نيستند و گويي از مسائلي سخن می‌گویم که هیچ ربطي به آنها و دنياي آنها ندارد.
حسینیه ارشاد باید یک نقش آموزشي و تربیتی هدایت فكري جدي و عمیقی داشته باشد و آنها را بسازد.

احسان! دو بال، بال نخستین «ابوذر» که بر پهلوی چپت روئیده است و اينك بال دوم «مولانا» را برایت می‌فرستم، به امید آنکه در آن هوای غلیظ و آسمان ابری دور از آفتاب غربت غرب، علیرغم آن جاذبه نیرومند زمینی ، پروازی راحت و خوش، هماهنگ و مطمئن در اوج داشته باشی، بر فراز تمامی جریان‌های جوی و طوفان‌های شکننده خطرناك جوی و در قلب خورشید، سینه آسمان پاکی که وحی می‌بارد.
بابا علی ٥٥/١٢/٣٠

پدر عجیبی که نوروز راحت فراموشش می‌شود!

من كه شب‌ها را با مولاناي كبیر سر كرده بودم، صبح كه بر ماركس و هگل و نيچه و سارتر و سوربون و كلژدوفرانس و اساتید محترم و فرهنگ معتبر و تمدن طلايي و باد و برودهاي فرنگي گذر مي كردم، نگاهي عاقلانه و لبخندي بزرگوارانه و رفتاري اشرافي و احساس شاهزاده نجیب زاده وار داشتم. در برابر این بورژواهای پر افاده تازه به دوران رسيده ای كه يقه هاي سفت گردنشان را شق نگه داشته است.

از نامه به احسان شریعتی

آنچه در پیرامونم می‌گذرد همیشه آنچنان فجیع بوده است که استغراقم را در این فضای پر از اندیشه و تامل و احساس و زیبائی، نوعی خلسه و خلوتی میافته‌ام که به همان اندازه که نشانه ای از عمق و زیبائی و خلوص روح و جلال و علو و قداست جوهر و فطرت است، حکایت از وجود مختصری بی‌غیرتی نیز هست... و شاید هم مفصلی! این است که با خود گفتم من که از کیسه فقیر مردمم رفته‌ام فرنگ تا چیزی بیاموزم و بازگردم، نمی‌توانم تنها به میل دلم عمل کنم.

عالی ترین درجه شهادت و ایثار و اخلاص نه تنها گذشتن از مال و جان، که از رشد و تکامل وجودی و معنوی و علمی خویش است و ایستادن برای پرداختن به مردم و حرف زدن با آنها و پاسخ گفتن به نیازهای ابتدائی و عادی زندگی‌شان. من از مولوی ممنونم که بــــر خلاف شمس، تنها و بال در بال چند روح معراجی و استثنائی به طیران روحی و تکامل وجودی خویش در آسمان عشق و عرفان و عروج الهي مشغول نشد و نگفت گور پدر این عوام کالانعام...

امريكا! امریکا! این بلاهت عظیم و توحش متمدن و بدویت مدرن و خشونت با اتیکت و غارت قانونمند و خوشبختی زشت و آزادی کش و دموکراسی احمق و فردگرایی قالب ریزی شده و استانداردیزه و بالاخره همان جاهلیت عرب با شریفهای قرشی و سیاه‌های حبشی و كعبه مقدسی که اینک «مجسمه آزادی» نام دارد و بازار عکاذی که وال‌استریت و بنی امیه و بنی عبد مناف و بنی هاشم که خانواده مورگان و خانواده فورد و خانواده راکفلر و کندی...

می‌بینم آن نهالی را که به جان پرورده ام و به جان دادمش آب، از خاکی که با خون ابوذر و حسین گل شده و شط شیرین و پرشوکت ابراهیم و بودا و مزدک در مسیر چند هزار ساله شرق از کنارش می‌گذرد و آفتاب گدازان عشق بر سرش می‌تابد، کندیم و بردیم تا در خاکی که از کود شیمیائی ساخته اند و با خون سرخ‌پوستان آغشته اند غرسش کنند، لای دیوارهایی از آسمان خراش و باغی که نه از رویش که از یورش آباد است.

قبل از سفر پسرش احسان به آمریکا

وسیله کوبیدن این دشمنان همدست چه بوده است؟ اول خود همین دشمنان همدست قوی، خود همین غرور و رسوائی همدستی شان، تنها وسائل و امکاناتی بوده است که خدا به مــــــن ارزانی کرده است تا این چیره دستان در حمله ناگهانی و بیرحمانه و هوشیارانه و همدستانه و با ساز و برگشان به من بیدست و پای بی‌هوش و حواس و تنبل و تنهای بی عرضه ای که از عهده سرپرستی زن و بچه اش عاجز است، شکست بخورند و رسوا شوند.

به‌هر حال کتاب زندگی ام ورق خورد و خوشحالم که بر روی يك صفحه نایستاده بودم و در حال حرکت بوده ام که باینجا رسیده است. زیرا دیده ام بسیاری را که شخصیت‌های معتبر و برجسته و حتی دانشمند هستند و اهل كتاب و مطالعه معرفی شده‌اند ولی از اول تا آخر عمرشان کتاب زندگی صفحه را گشوده اند و بر روی یک صفحه خیره مانده اند و نمی‌دانم چه می‌کنند که آن صفحه هرگز به آخر نمی‌رسد!

از نامه به پسر

از من همینقدر ساخته است که خیانت نکنم و خودم را، قلمم را، زبانم را و سوادم را نفروشم و یا از ترس، سکوت نکنم و بخاطر آسودگی و بيرنجی و لذت عمر برخورداری از زندگی و امنیت فردایم کوله بار سنگین این مسئولیتی را که بر دوش دارم به زمین نگذارم و تمامی امکاناتم را و تمامی استعدادهایم را و همه لحظات عمرم را فدای این راه کنم، حال اگر نگذاشتند که در این راه قدمی بردارم و پیش روم و بجائی برسم و برسانم، دیگر خواست خدا است.

شما بودید که ایمان به اسلام و عشق به علی را در عمق جان و مغز استخوان من غرس کردید، آنچنان که علیرغغم نامساعد بودن آب و هوایی که در آن دم می‌زنم و زندگی می‌کنم و علی‌رغم آن‌که روشنفکران از آن دور می‌شوند و برخی از متولیان رسمی آن می‌بینید که چه می‌کنند، با این همه، هر روز در من قوی تر می‌رویَد و به برگ و باری بیشتر می‌نشیند و سراسر وجودم را فرامی‌گیرد.

از نامه به پدر

و به هر حال کجا می‌توان گفت که من از میان افراد تیپ خودم، هم حيثيت علمی و هم خط مشی ایدئولوژيك و هم ارزش ادبی و رشد هنری ام را بعنوان یک استاد محقق در علم جامعه شناسی (که خوب می‌خرند) و يا يك روشنفکر ایدئولوگ (که خوب می‌نگرند) و یا یک نویسنده هنرمند (که هم خوب می‌خرند و هم خوب می‌نگرند)، همه را قربانی ایمان و مسئولیتم کردم و بجای آنکه در رشته علمی ام تحقیق کنم، به‌خاطر مسئولیت اعتقادی و ناچار با مردم حرف می‌زنم.

گورویچ یهودی ماتریالیست که تمام عمر را علیه هیتلر و استالین و استعمار ارتش فرانسه برای اسارت مردم الجزائر و جلادی‌های صهیونیسم در قتل عام مردم فلسطین در مبارزه و خطر و فرار و آوارگی دور دنیا زیست و سال‌ها از آزادی مسلمانان الجزایر و فلسطین در برابر فرانسه مسیحی و اسرائیل یهودی دفاع های مردانه کرده از مرجع تقلید شیعه حضرت آیة الله العظمی میلانی که تا کنون یک سطر علیه 25 سال جنایت صهیونیسم ننوشته، به تشیع نزدیک تر است.

شما كار همه را مشكل كرده ايد. نرخها را خيلي بالا برده ايد! ياد شما همة چهره ها را
زشت، همة زندگيها را لجن، همة حرفها را چرند، همة آرزوها را پست و همة آدمها را حقير
مي نمايد. ديدار شما آدمي را از بودن خويش شرمگين مي سازد.

اسلام لياقت استثنايي و شگفتي در صحنة پيكار فكري و جدل دارد و نشان داده
است كه هرگاه مورد حمايت قدرتها قرار گرفته به انحطاط رفته و مرده و هرگاه مورد حمله
واقع شده جان گرفته و حالت تهاجم.

بنويسيد
نان، آزادي، فرهنگ، ايمان و دوست داشتن!

ولي گاه پيش مي آيد كه بار سنگين يك مسئوليت، مسئوليت يك فكر، مسئوليت
سرنوشت يك ملت، يك ايمان و يك عصر، بر دوش يك يا چند تن نهاده مي شود. در اينجا
"بايدها" فرق مي كنند.

و اكنون ما در چنين آزمايشي هستيم. براي ما كه صاحبكار اصليمان خداست، وقتي
مطمئن باشيم كه در آنچه او خواسته است، آگاهانه انديشيده ايم و پاك عمل كرده ايم، هر
حادثه اي كه پيش آيد، بازي اي بيش نخواهد بود.