مجید اسطیری’s Reviews > با مخاطب‌های آشنا > Status Update

اگر اجباری که به زنده ماندن دارم نبود خود را در برابر دانشگاه آتش میزدم. همان جایی که بیست و دو سال پیش آذرمان در آتش بیداد سوخت. او را در پیش پای نیکسون قربانی کردند
این سه یار دبستانی که هنوز مدرسه را ترک نگفته اند هنوز از تحصیلشان فراغت نیافته اند. نخواستند همچون دیگران کوپن نانی بگیرند و از پشت میز دانشگاه به پشت پاچال بازار بروند و سر در آخور خویش فروبرند. از آن سال چندین دوره آمدند و رفتند اما این سه تن ماندند

.

فقط شهید حق حیات دارد

شهید حق حیات می‌دهد

دشمنان ما در این عصر امپریالیسم است و ماتریالیسم است و سرمایه‌داری و روح بورژوازی، استثمار ماشینیسم، تضاد طبقاتی، صهیونیسم، پوچ گرایی، حرص به رفاه، جنون مصرف، استعمار فرهنگی و با خود بیگانگی و لاابالی گری و نیهیلیسم، گسیختگی تاریخی، مسخ فرهنگی و معنوی، سقوط ارزش‌های اخلاقی، حکومت پول و تکنولوژی و جنسیت... و بطور کلی ماتریالیسم فکری که نسل پسرهای ما را می‌رباید و ماتریالیسم اخلاقی و اقتصادی که نسل پدرهامان را.

بسیار هستند اساتیدی که من شاگرد آن‌هایم و رنجی هم که در ارائه چهره پاك تشیع علوی برده‌اند از من بیشتر بوده است اما دامنه تاثیرشان کمتر از من است، چون آنها از داشتن دشمنانی کینه توز محروم بوده اند و این يك قانون جامعه شناسی است و سرنوشت امام خودمان کامل ترین و بارزترین نمونه آن، چه به همان اندازه که ابوذرها و عمارها عظمت و حقانيت على را به ما آموختند، عمروعاص ها و معاویه ها در نمایاندن چهره ملکوتی او نقش بزرگی داشتند.

اگر عقلمان را به خود امریکاییها پس بدهیم و با دل معنی یاب به این گل بوته در این گلدان و آن تالار بنگریم و بیندیشیم، دلمان ناگهان می ریزد و دلهره در جانمان نیش می زند و تمامی این جمال و جلال و زرق و برق و ترقی و تجدد و تمدن در پیش چشممان رنگ می بازد و غریبه می نماید و جادو جنبل‌های افسون و فریب میشود و ما را مثل لولو می ترساند و مثل کودکی که ناگاه خود را در ربوده می یابد و چشم باز میکند و می‌بیند که در بغل بچه دزد است

سال پیش که شب‌ها و روزها را در سلولی یک متر در دو متر تنها می گذراندم، شبی خواب بودم دیدم که تالار بزرگی‌ست و انبوه چهره های همیشگی از روشنفکران و جوانان و از میانه یکی برخاست و سؤال کرد که: تو که از توحید می گویی همۀ این حرفها وقتی معنی دارد که بتوانی بگویی که اساساً "زندگی" چیست؟
اگر در بیداری می پرسیدند در جواب می ماندم اما در خواب پاسخی دادم، بی لحظه‌ای تردید. گفتم: بنویسید
نان، آزادی، فرهنگ، ایمان و دوست داشتن!

وقتی حریقی در محله ای بر پا می شود، وقتی وبایی در شهر می افتد و وقتی ایمانی را دارند دشمنان آگاه با همکاری دوستان ناآگاه به سرعت نابود می کنند و وقتی نجات یک نسل به فریاد یک یا چند تن بسته است و او یا آنها، باید جان خویش را، تمام سالهای عمر خویش را و زندگی خویش را نثار کنند، آن‌گاه مسئلۀ زندگی عاقلانه منتفی است، نصایح فریب است و همه مواهبی که در حالت عادی برای فرد مجاز است و حتی مستحب و گاه واجب، حرام می شود و حرام!

كار به جايي رسيده كه من وقتي در ميان دانشگاهيان می‌خواهم از اسلام حرف بزنم، اگر به حرمت معلمي ساكت باشند و تحملم كنند لااقل این هست كه احساس مي كنم به كلي در محیطي غريبم و با زبان و با حرفهایم آشنا نيستند و گويي از مسائلي سخن می‌گویم که هیچ ربطي به آنها و دنياي آنها ندارد.
حسینیه ارشاد باید یک نقش آموزشي و تربیتی هدایت فكري جدي و عمیقی داشته باشد و آنها را بسازد.

احسان! دو بال، بال نخستین «ابوذر» که بر پهلوی چپت روئیده است و اينك بال دوم «مولانا» را برایت می‌فرستم، به امید آنکه در آن هوای غلیظ و آسمان ابری دور از آفتاب غربت غرب، علیرغم آن جاذبه نیرومند زمینی ، پروازی راحت و خوش، هماهنگ و مطمئن در اوج داشته باشی، بر فراز تمامی جریان‌های جوی و طوفان‌های شکننده خطرناك جوی و در قلب خورشید، سینه آسمان پاکی که وحی می‌بارد.
بابا علی ٥٥/١٢/٣٠

پدر عجیبی که نوروز راحت فراموشش می‌شود!

من كه شب‌ها را با مولاناي كبیر سر كرده بودم، صبح كه بر ماركس و هگل و نيچه و سارتر و سوربون و كلژدوفرانس و اساتید محترم و فرهنگ معتبر و تمدن طلايي و باد و برودهاي فرنگي گذر مي كردم، نگاهي عاقلانه و لبخندي بزرگوارانه و رفتاري اشرافي و احساس شاهزاده نجیب زاده وار داشتم. در برابر این بورژواهای پر افاده تازه به دوران رسيده ای كه يقه هاي سفت گردنشان را شق نگه داشته است.

از نامه به احسان شریعتی