Status Updates From نقش‌هایی به یاد

دارم تلاش میکنم این بخش مبانی نظری تموم شه چون امیدم به باقی کتابه
وگرنه که بار دیگر به ریدینگ اسلامپ سلامی دوباره خواهم کرد.

اخوت رو هر روز برمی‌دارم، کمی می‌خونم و یادم میاد چرا ادبیات رو دوست دارم، و شرمگین می‌شم از اینکه هنوز یک صدم از کتاب‌هایی که باید رو نخوندم.

خیلی کُند پیش میره. حدوداً ۱۳۰ صفحه اول که مبانی نظریه خیلی کِشدار و تکراریه. از بخش "خاطره سخن بگو" کمی برام جذاب‌تر شد. در کل چیزهایی داره که برام تازگی داشته باشن ولی از طرفی یه سری چیزهای بیهوده‌ هم داره، «خب که چی»طور. خلاصه اون‌قدری که انتظار داشتم، شیفته‌ش نشدم.
فکر نکنم تا مدتی بعد از این کتاب، سراغِ کارهای دیگه‌ش برم.

«دلم می‌خواهد دنیا را یک روز بعد از مرگم ببینم. اصلاً هم آرزو ندارم ببینم بعد از مرگم بقیه چه می‌کنند. فکر نکنید مثل خیلی‌ها دوست دارم در مجلس ترحیم خودم شرکت کنم. این آرزوها دیگر خیلی قدیمی شده است. فقط دلم می‌خواهد یک روز بعد از مرگم را ببینم. فقط همین. دنیایی که بدون من ادامه دارد. تلفن‌هایی که زنگ می‌زنند و کسانی که گوشی را برمی‌دارند. بچه‌هایی که به مدرسه می‌روند. دنیای بدون من.»

خاطرات کتابی انتظاراتمو برده بالا:)

به قول فاکنر: «گذشته هیچ گاه نمرده است. گذشته حتا اصلاً نگذشته است.»

گاهی بعضی جملات رو که می‌خونم، توی ذهنم با خودم میگم اگه پنج، شش سال پیش این جمله رو خونده بودی چه فکری می‌کردی، چه واکنشی نشون می‌دادی؟ یا حتی به بعضی کتاب‌ها برمی‌گردم تا فقط ببینم امروز چی فکر می‌کنم و برام مهمه نظرم با قبل اندک تفاوتی داشته باشه و ابعاد دیگه‌ای از اون قضیه برام مطرح بشه. می‌دونم چیزهای دیگه‌ای هم در زندگی هست که در این تفاوت دیدگاه نقش داره ولی این یکی از مهم‌ترین دلایلم برای کتاب خوندنه.

و بی آنکه دیگر بتوانیم کاری کنیم امید هم نقش بر آب میشود.

Franz Kafka

آنچه خاطرات مطرح می‌کند پرسش تراژیک، پرسش "من کیستمِ؟" انسان دیوانه، نیست بلکه سؤال مضحک "من هستمِ؟" انسان سرگردان است. انسان خاطره نویس، انسانی مضحک و دلقک.
به عبارت دیگر مرا از خود هرگز گزیری نیست.

توی مقدمه به کتاب اختراع انزوا از پل استر اشاره میشه. من این کتاب رو در نوجوانی خوندم و اصلا کامل فراموشش کرده بودم. پاراگرافی از کتاب آورده شده و من با خوندنش پرت شدم به اون روزها.
«اما هیچ‌چیز آزارنده‌تر از اجبار به روبه‌روشدن با وسایل یک انسان مُرده نیست...»
**
باعث شد بعد از مدت‌ها به نوجوانیم فکر کنم. چقدر دور و بعیده همه‌چیز. چه راهِ طولانی‌ای اومدم.

فقط اومدم بگم هر کتابی باید چندتا ص خالی داشته باشه برای نوشتن. و این کتاب روزمو ساخت.
اهل نوشتن نیستم ولی امروز احساسات مختلفی رو تجربه کردم و باید روی کاغذ پیاده میکردم(تایپ مسخره است اینجور مواقع)وگرنه خفه میشدم. کاغذ همراهم نبود و با ناامیدی کتابو باز کردم گفتم بیخیال ص اولی،آخری، یه جا باید بنویسم و در کمال ناباوری،وای هنوزم باورم نمیشه ته کتاب ۶ص خط دار خالی برای نوشتن بود. انگار این صفحاتو برای من گذاشته بودن.