Status Updates From سان 5: دلخوشی (فصلنامه سان #5)

هیچ‌کس دیگری در تمامی وجوه این کتابخانه مشترک نیست؛ وقتی بمیریم، می‌سوزد و ناپدید می‌شود.

ذهن و روان ما شامل چندین و چند جلد کتاب است که تجارب و عواطف‌مان نوشته‌اند؛ آگاهی هر انسان مجموعه‌ای است از خاطراتی که در او فهرست‌بندی و ذخیره شده، کتابخانه‌ای خصوصی از عمری که پشت سر گذاشته‌ایم.

هر آنچه از سر می‌گذرانیم، بی‌الگو پدیدار می‌شود و زندگی فقط اتفاقی گیج‌کننده است؛ تعدادی نت، بی‌آهنگ.

اگر به این وضعیت یاس‌آور بنگرید-حتی یک لحظه- جمع زندگی پوچ و تهی می‌شود، زیرا اگر هیچ‌چیز نمی‌پاید، پس هیچ‌چیز اهمیتی هم ندارد.

از این است که لذت و سرخوردگی و درد و شعف و فقدان را تجربه می‌کنیم، رد کوچک‌مان را بر جهان می‌گذاریم، و بعد ناپدید می‌شویم و ردمان هم پاک می‌شود و انگار نه انگار که اصلا وجود داشته‌ایم.

فکر فراموش شدن هم هولناک است. ترسم از این نیست که شخصا فراموش خواهیم شد، از این است که همه‌مان محتومیم به فراموش شدن، از این است که جمع زندگی در نهایت هیچ است؛

زمان در کتابخانه مهار می‌شود؛ متوقف نه، ذخیره می‌شود. کتابخانه محل تجمع روایت‌ها و مردمانی است که برای یافتن‌شان به آنجا می‌روند. آنجا است که می‌توان به یک نظر جاودانگی را دید، در کتابخانه قادریم تا ابد زنده بمانیم.

ماجرا این نبود که زمان در کتابخانه متوقف شده بود. انگار زمان آنجا در تمام کتابخانه‌ها اسیر شده بود، جمع شده بود-نه فقط دوره‌ی من، عمر من، بلکه تمام دوران بشری.

خیالم راحت شده و خسته‌ام، نه پیروز شده‌ام نه شکست خورده‌ام.

فکر می‌کنم لحظه‌ای در زندگی‌ام خواهد بود که چیزی برایم کافی باشد؟
از تک‌نگاره‌ی «لیموهای زمستان» نوشته‌ی میکا تیلور، ترجمه‌ی نیلوفر امن‌زاده

ناصرالدین شاه به اتابک اعظم: از آن راه به خدا نمی‌رسی؛ به خانه‌ی خدا شاید.