Status Updates From کافه پیپ

خیلی کتاب بدیه :)) نمیدونم چرا دارم میخونمش.

اصولا درباره یه مؤمن مثالی، نمیشه داستان نوشت. داستان نیاز به شخصیت داره . یه آدم یکتا که فرديتش مطرح باشد. یعنی تأکید بر تمایزها به جای شباهت ها. در مورد یه مؤمن نمونه، میشه یه روایت شخصي خاطره وار بیان کرد، یا از منظر علوم اجتماعی به روایت اون برای پیدا کردن تیپی که متعلق به اونه پرداخت، ولی نمیشه درباره اش داستان نوشت. داستان نیاز به چالش و بحران و کشمکش و درگیری دارد. داستان با عدم تعادل خلق میشه...

خب کی میدونه چرا زن ها زودرنجند و یا مثلا ترسوتر؟ نه نه، استثنا هم داره. ولی اصل در جمعیت زنان بر ترسه، بر زودرنجی. جواب ساده ست؛ طبیعت این طوری خواسته. اگه اونا هم به اندازه جنس نر بی پروا بودن و به همون اندازه وارد جنگ و نزاع میشدن، امروز نسلی از حیوانات روی زمین نمونده بود. اونا این طوری انتخاب میشن تا حافظ نوع باشن. ژنها این طوری برنامه ریزی شدن. آفرین، برنامه ریزی تصادفي»

همین بودن ما، باعث نابودی قصری هاست. همين زندگی به مذاق آنها خوش نمی آید. همه دوره ات کرده اند و از یک قصر هم که فرار میکنی، توی دام بعدی می افتی. یک لشکرند. پدرها و مادرها. دولت. پلیس. اصلا همین مردها که دست کم نصف شان برای خودشان صاحب قصرهای نفوذناپذیر مثل قصر کافکا هستند.

مردم دارن چیزای زیادی رو مدام تکرار میکنن تا اون چیزی که سیستم می خواد، تثبیت بشه. سیستم با تکرار یه سری آیین و کلمه داره یه پروژه مقدس سازی و نقدناپذیری رو جلو می بره. این همه مصونیت سازی و از اون طرف تفتیش و دخالت، ما رو از درون تهی کرده. مولانا یه ابزار خیلی خوب برای مبارزه با تکراره؛ تکراری که این دستگاه عظیم داره باهاش ما رو می بلعه و له مون میکنه.

- شما همه چی رو پیچیده و گنده میکنین. مدام یادتون میره که دختره هم مثل من یه کامویی بود. به اشتباه اونو با خونواده ش مقایسه میکنین. هیچ شباهتی بین خواسته ها و آرزوها و تفکرات اون با خونواده ش وجود نداشت. حداقل توسه ماه اخیر که این طور بود. تو جهان یک کامويي، خودکشی یه پدیده روزمره و معموله...