Status Updates From Grombelardzka legenda. Serc...

Nie ma tragedii, ale dobrze też nie jest. Infodumpy, drętwe dialogi i wskazywanie palcem co powinienem myśleć - nie podoba mi się to. Przykład - "posiadanie przez starca podobnego narzędzia świadczyło bardzo wyraźnie, że człowiek ten potrafił dowodzić swoich racji nie samym tylko słowem" - dzięki, ale zdążyłeś mi Kresie już parę razy powiedzieć, że stary był kiedyś niezłym ziółkiem. Bardziej finezyjnie.

Nie pamiętam czy zauważyłem to już wcześniej, ale chyba zorientowałem się co jest moim problemem z Kresem. Otóż skąpi on informacji o scenie, porcjuje globalne światotwórstwo mieszając je z opisem sytuacji. Dziwna mieszanka, nie mówi przez bohaterów, a przez narratora - i to mnie najpewniej denerwuje. Cierpi na tym i tempo, i postacie, brakuje mi paliwa do wyobrażenia sobie sceny. Stąd wrażenie drętwoty.

Po pierwszym opowiadaniu. O dalekim świecie wiem więcej, niż o otoczeniu, które ledwie mogę sobie wyobrazić. Nie ma tu malowania, jest suche (sic!) środowisko. Dialogi zabijają emocje, które niewątpliwie powinny się tu pojawić. Mocno średnio.

Na razie nie porywa. Teatralność będąca pozytywem w Północnej granicy tu już zaczyna mi doskwierać. Dialogi co do zasady słabe, język sztuczny. Nie potrafię do końca kupić inteligentnych kotów i sępów, zwłaszcza wywyższania tych dwóch gatunków nad głupich ludzi.

Pod kątem oryginalności nadal dobrze, ale mi i Kresowi chyba rozjeżdżają się kursy.