Status Updates From De verschroeiden

We treuren om onze doden terwijl we ondertussen legioenen buitenlanders vermoorden en in greppels gooien, en dat zonder met onze ogen te knipperen of een spier te vertrekken. Een land van slachtoffers met de muil en klauwen van een tijger.

Het gebruikelijke persbericht ging sinds het aanbreken van de dag rond en werd onophoudelijk door de media herkauwd, alsof het niet grotesk was om dat knip-en-plakwerk iedere keer over te nemen. Maar wie herinnert zich de vorige slachtpartij nog als die alweer overschaduwd wordt door een volgende?

Nee, wie sliep er wel? Niemand. Hoewel: iedereen in dit land sliep juist prima, ze snurkten, draaiden zich nog eens om, trokken zich niets aan van een paar lijken, een paar nare slachtpartijen, een paar massagraven vol met voornamelijk buitenlandse botten. Of in het ergste geval die van donkere landgenoten met piekhaar.

Desondanks lijken de locals zich niet druk te maken over slavernij, want de slaven zijn nu anderen en ze komen van ver. En hun tolerantie ten aanzien van inheemse gelaatstrekken, die nooit erg groot is geweest, neemt alleen maar af.

Was moorden voor ons net zoiets als brood bakken?

Ons land is niet kieskeurig als het op het lot van zijn inwoners aankomt. Sommigen verdrinken, komen om van de dorst of worden zelfs doodgeschoten bij hun pogingen over te steken. Maar er zijn er al miljoenen door de brandende hoepel gesprongen, en die leven nu daar en hebben het goed, dus denkt men dat het wel meevalt met het gevaar.

Wie wil er geen grenzen van water of vuur die je beschermen en veilig houden? Dat hebben wij weer: we kotsen ze uit, verachten ze, en tegelijkertijd lijken we zo sprekend, zo ongelofelijk veel op hen dat we precies hetzelfde worden behandeld op de enige plek in de wereld waar ze beter zouden moeten weten.

Eigenlijk kijken we op ze neer en of ze nou wel of niet omkomen bij een brand, we liggen er niet wakker van.

Ik wek doorgaans geen interesse. Ik word over het hoofd gezien.