Status Updates From جمعه را گذاشتم برای خودکشی

تعلیق انتظاری ست که برآورده میشود بی تعادلی موقتیست که در نهایت متعادلمان میکند و از رسیدن به آن است که لذت میبریم تعلیقی که از پایه پاسخگو نباشد عدم تعادل است.

نیچه را فراموش کن، زن‌ها جذاب‌اند. زن‌ها تشدید زندگی‌اند. هر جا که باشند زندگی را با زندگی جمع میزنند. وقتشان را هدر نمی‌دهند و هدف مشخص است: زندگی به معنی واقعی آن.

ظاهراً این که چیزی واقعی باشد برای باورپذیری کافی نیست. اطمینان اصول خودش را دارد. گاهی تو مجبوری از واقعیت گل‌درشتی بگذری تا باقی روایتت منطقی شود. گاهی مجبوری چیزهایی را حذف کنی تا به تو اطمینان کنند. گفتن یا نشان‌دادن صرف واقعیت به معنی باورپذیر بودن آن نیست.

موفقیت ربطی به آرزو نداره اگر میخوایم موفق باشیم باید به موجودی خودمون به موقعیتمون و به داشته‌هامون نگاه کنیم نه رویاهامون. این‌که چه چیزی میخوایم مهم نیست. باید دید چقدر قابلیت این کار رو داریم.

زخم یادگاری‌ست از گذشته. فقط نشانی نیست که بر دست یا صورت ما نشسته باشد. با خود خاطراتی دارد. ادامه دار است. زخم ها دو وجه دارند و هر چه میگذرد و هر چه زمان میخورند وجه مثبت‌شان بر وجه منفی غالب و غالب‌تر میشود.

بجای این که بگوید «داییم دیده» یا «عموم میگفت» می‌گوید:«من خودم داییم دیده.» یا «من خودم عموم میگفت.»
تو؟ خودت؟ داییت؟
این «من خودم»ها از کجا به اول جمله‌های ما اضافه شده‌است؟
این تاکیدهای زیادی چه چیزی غیر از منیت را در ما تقویت میکند؟