Status Updates From آتش و قصه

تنها کتابی که می‌شه توش نام امام زمان و فوکو رو در صفحات روبه‌روی هم دید.

گاه‌به‌گاهی برداشتمش و تا الان دو سه تا از جستارها رو خوندم. نثر فارسی ترجمه‌ش راضی‌م نمی‌کنه.
اما این جستارها خیلی من رو یاد جستارهای بورخس می‌ندازن. البته شاید به‌این‌خاطر که از تابستون درگیر ترجمه‌شون‌ام.
نوع گریز زدن‌شون به کتاب‌ها و اندیشه‌های مختلف و نقب زدن‌شون به الهیات خیلی متشابهه.

El ensayo que da título al libro es brillante, luminoso, sorprendente, ¡ah!

خداوند، پیش از آفرینش جهان، هیچ پیش‌نویس یا یادداشتی آماده نکرد؛ برعکس، در الاهیات، مسئله "ماقبل آفرینش" و پرسش از اینکه خداوند پیش از آفرینش جهان چه می‌کرد موضوعی ممنوعه است

زندگی در آخر فقط یک داستان است، داستانی ناچیز و افسون‌زدوده مثل باقی داستان‌ها.

اگر واقعا بخواهیم ابژه ی عجیبی به نام کتاب را درک کنیم، باید رابطه ی میان بالقوگی و فعلیت، ممکن و واقعی، ماده و صورت را در هم آمیزیم و سعی کنیم ممکنی را تصور کنیم که تنها در امر وافعی رخ می دهد و واقعی ای که دست از ممکن شدن بر نمیدارد.
احتمالا تنها این موحود دورگه، این نا-مکان ی که درآن بالقوگی نه محو بلکه حفظ می شود و به بیانی، در عمل می رقصد، سزاوار نام "اثر" است.

آن وقفه ی آهنگین که پیش نویسیِ یک اثر را به پایان می رساند، جایگاه ممتاز کامل بودن را به اثر نمی دهد. وقفه صرفا به معنای آن است که اثر زمانی تمام می شود که به واسطه ی قطع یا رها شدن، همچون پاره نوشتاری از فرآیند خلاقه ی بالقوه نامتناهی برساخته شود، که با توجه به آن اثر به اصطلاح تمام شده صرفا به صورت تصادفی از اثر ناتمام متمایز می شود.

دلوز عمل آفرینش را همچون عمل مقاومت معنا می کند. بیش تر از همه مقاومت در برابر مرگ، اما همچنین مقاومت در برابر جوامع کنترلی. مثلا موسیقی باخ مقاومت در برابر جدایی امر مقدس از
نامقدس است!

نوشتن یعنی اندبشیدن به زبان و ان ها که زبانشان را نمی بینند و دوست ندارند، آن ها که قادر به تشخیص مرثیه ی لطیفش نیستند یا زمزمه ی سرود مذهبی ش را درک نمی کنند نویسنده نیستند.

se puso seinen la potencia-de-no

¿qué hacía dios antes de crear el mundo?