Status Updates From จันทราอัสดง เล่ม 1

พระเอกชั่วโดยกำเนิดของแท้ มันรักเขานะแต่ไม่รู้จักความรัก ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เรียกว่าความรัก ส่วนนางเอกคือบริสุทธิ์ของจริง ผดุงความยุติธรรม

ดวงตาทอยิ้มของนางโค้งลงพลางคิดในใจ ก่อนจากไปสงเคราะห์เด็กหนุ่มที่น่าโมโหและต่ำช้าอ่อนแอผู้นั้นหน่อยแล้วกัน
นางตั้งใจจะร่ายรำมั่วๆ ให้เขาดูสักหน่อย ในช่วงเวาลาที่เขาอารมณ์ดีที่สุด นางต้องการให้เขาเห็นนางหลบหนีไปต่อหน้าต่อตาโดยมิอาจขัดขวาง ไม่รู้ว่าเขาจะโมโหจนกระอักเลือดหรือไม่

ถานไถจิ้นเท้าคาง สายตาเบนออกจากเหล่านางรำ มองผ่านชุดกระโปรงสีขาวของเหล่านางรำไปยังเด็กสาวในกรง
หลังผ้าโปร่งสีขาว หลีซูซูกอดเข่าปิดตา ทั้งที่อนู่ในสภาพเช่นนี้แล้ว ใบหน้านางกลับยังไม่มีความรู้สึกอัปยศอดสู ไม่วิงวอน ทั้งไม่หวาดกลัว ถึงขั้นยังคงไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาดังเดิม
ถานไถจิ้นดื่มสุราในจอก เขารู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง

หลีซูซูพูดขึ้น "หลายวันนี้เจ้าหายตัวไปก็เพื่อติดต่อกับลูกสมุนของเจ้าหรือ"
ถานไถจิ้นตอบ "ใช่"
"เจ้าพบตัวจิ้งจอกเจ็ดหางก่อนหน้านี้แล้ว"
"ใช่"
"เจ้ายังรู้ว่าเยี่ยฉู่เฟิงตามมาด้วย"
"มิผิด"
หลีซูซูพูดต่อว่า "เจ้าจงใจหลอกให้ข้าช่วยเจ้า?"
ถานไถจิ้นไม่ตอบอะไร
ไม่ มีเพียงเรื่องนี้ที่อยู่เหนือความคาดหมายของเขา.....
.
.
เขาไม่เอ่ยอะไร แต่กลับยื่นมือออกไป สัมผัสคราบเลือดที่มุมปากหลีซูซู

เยี่ยฉู่เฟิงกอดปีศาจจิ้งจอกแน่น ดวงตาว่างเปล่า
ดวงตาของหลีซูซูมีน้ำตาคลอ นางไม่รู้ว่าควรเกลียดเยี่ยฉู่เฟิงหรือควรสงสารเขาดี เขายอมทิ้งทุกอย่าง ใช้กายป้อนปีศาจ แต่ปีศาจกลับเกลียดเขาเข้ากระดูกดำ

......"จำคำสาบานในวันนี้ของเจ้าให้ดี หากทรยศ หมื่นหนอนชอนไชหัวใจ"

ฉับพลันนั้นเองเกาทัณฑ์แขนเสื้อดอกหนึ่งก็พุ่งปักทะลุฝ่ามือของปีศาจจิ้งจอกพร้อมเสียงแหลม..........
หลีซูซูหันไปมอง ถานไถจิ้นชูเกาทัณฑ์แขนเสื้อด้วยสีหน้าเยียบเย็น
ถานไถจิ้นมองนางผ่านลูกกรง โค้งริมฝีปากกะทันหัน "เจ้าก็มีวันนี้เหมือนกันหรือ"
หลีซูซูคว้าซี่ลูกกรงและแหงนหน้ามองเขา

การบำเพ็ญเพียรฝึกจิตเป็นการบำเพ็ญกุศล จิตใจไร้ซึ่งละอาย มิใช่การบำเพ็ญความโง่เขลา เฉินเยี่ยนเยี่ยนอยากให้นางตาย นางย่อมไม่มีทางช่วยชีวิตเฉินเยี่ยนเยี่ยนอีก
เดิมทีมุษย์แสวงหาอำนาจก็เพื่อให้ตนเองมาสามารถทำตามใจนึก สามารถใช้ชีวิตตามที่ต้องการ หาไม่แล้วการฝึกบำเพ็ญอย่างยากลำบากไม่ว่าจะหนาวหรือร้อน ทำไปเพื่อให้ตนเองไม่มีความสุขอย่างนั้นหรือ

ปีศาจจิ้งจอกหมอบอยู่บนพื้น เหลือบตาขึ้นอย่างเดือดดาล "เจ้าไม่ได้หลงกล!"
หลีซูซูหยิบยันต์เหลืองในแขนเสื้อออกมา สีหน้าแข็งทื่อหายไป พร้อมแย้มยิ้มมองนาง "ใบหน้าข้ามีคำว่าโง่แปะอยู่อย่างนั้นหรือ"

หลีซูซูขบคิดเรื่องต่างๆ ในใจ นางเดินอยู่ข้างหน้าทั้งสองคน เสื้อผ้าของนางไม่สะอาดเท่าเฉินเยี่ยนเยี่ยน ผมที่เกล้าไว้หลุดลุ่ยออกมา ดวงหน้าเล็กสกปรกมอมแมม กอดแขนสร้างความอบอุ่นให้ตนเองท่ามกลางไอหมอกยามเช้า
เฉินเยี่ยนเยี่ยนพลันมีความมั่นใจมากขึ้นหลายส่วน นางเหลือบตามองถานไถจิ้น กลับเห็นนัยน์ตาดำเข้มของเขาจับอยู่ที่ร่างของหลีซูซูข้างหน้า สีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์

ถานไถจิ้นรู้สึกว้าวุ่นใจเล็กน้อย ในใจบังเกิดความรู้สึกเย็นชาไม่อยากจะใส่ใจ เอ่ยเสียงเยียบเย็นว่า "เห็นแก่ที่วันนี้เจ้าช่วยข้าฆ่าปีศาจต้นไม้ ข้าจะพาเจ้าไปส่งที่หมู่บ้าน จากนี้ไประวังตัวให้ดี"
เนิ่นนานก็ไม่มีเสียงตอบรับจากด้านหลัง เขาเบี่ยงศีรษะเล็กน้อยมองไป
เด็กสาวศีรษะตกลงมา ฟุบหลับไปบนไหล่เขาตั้งแต่เมื่อใดก็สุดรู้

ชายหนุ่มในชุดแดงเดินเท้าเปล่า แบกตัวเด็กสาวไว้บนหลัง สีหน้าเขาเฉยชาปราศจากอารมณ์ ยามเดินไปบนถนนที่มืดสลัว ใบหน้าไม่มีความหวั่นกลัวแม้แต่น้อย

"เห็นแล้วอย่าเสียใจภายหลัง" เขาเอ่ยอย่างเย็นชา

"พวกเรายังต้องไปตามหาเสี่ยวโยว"
ถานไถจิ้นพูดขึ้น "เป็นเจ้าที่รับปาก ไม่ใช่ข้า"
หลีซูซูซบอยู่บนไหล่เขาอย่างไร้เรี่ยวแรง
ถานไถจิ้นแบกตัวหลีซูซู ใกล้จะออกจากจวนแล้ว จู่ๆ กลับเดินกลับมาเข้าไปใกล้ปีศาจต้นท้ออีกครั้ง ปีศาจต้นท้อถูกสายฟ้าผ่าจนไหม้เกรียม

เด็กหนุ่มในชุดแดงสีหน้าเย็นชาขณะแบกนางขึ้นหลัง
หลีซูซูไม่เอ่ยอะไร เขาเองก็คร้านที่จะพูด เพียงแบกนางออกไปด้วยกัน
ภายในต้นท้อแม้จะกว้างขวาง แต่ยังดีที่ระยะทางไม่ไกล แขนของหลีซูซูพาดอยู่บนหัวไหล่เขาอย่างอ่อนปวกเปียก