Status Updates From จันทราอัสดง เล่ม 2

ตาบวม😭😭😢 อินมาก ชอบมาก ไอเหี้ย ไม่มูฟออน

ในหนังสือพระเอกโหดกว่ามาก😍

ขอยืนยันอีกครั้ง มันรักเขามากแต่ไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้คือคใามีะก ส่วนนางเอกเกลียดมันเข้าไส้แล้วตอนนีั สู้ๆลูก เอ็งตายแน่นอน

ขณะที่หลีซูซูคิดว่าสถานการณ์จะชะงักงันเช่นนี้ต่อไป ถานไถจิ้นกดศีรษะด้านหลังของนางกะทันหัน โน้มศีรษะลงมา
เขาหลับตาลง ริมฝีปากเย็นยะเยือกสั่นเทานิดๆ
รอยยิ้มในดวงตาของหลีซูซูแผ่กระจายออกไปอย่างช้าๆ

"ยันต์สรรพชีวิตอาจจะไม่ได้แล้ว ข้าจุมพิตเจ้าหนึ่งที แล้วเจ้าลืมเรื่องนี้เสีย ตกลงหรือไม่"
ถานไถจิ้นจ้องนางอย่างเย็นชา ราวกับนางเป็นตัวตลกที่มีค่าไม่ถึงหนึ่งอีแปะ
หลีซูซูพูดต่อ "ก็ได้ เช่นนั้นข้าจะคิดหาหนทางเอายันต์สรรพชีวิตมาให้เจ้าแล้วกัน" นางทำท่าจะดึงมือเขาออกและจากไป
ถานไถจิ้นไม่ยอมปล่อยมือ คว้าตัวนางไว้อย่างดึงดันแข็งกร้าว เขามองเห็นแววขบขันในดวงตานาง จึงไม่ยอมขยับตัว

"ทว่าตอนนี้" โกวอวี้เงียบไปครู่หนึ่ง "ยันต์สรรพชีวิตเผาไหม้จนหมด ท่านอยู่ตรงหน้าเขา"
เขามองไม่เห็นสรรพชีวิต
ความรู้สึกในใจของพญามารหนุ่มไม่บริสุทธิ์ดังเดิมอีกแล้ว

"เขาไม่ได้โกหก เจ้านายน้อย เป็นท่านที่มิได้เรียนรู้ยันต์สรรพชีวิตให้ดี"
โกวอวี้เล่าให้ฟังอย่างละเอียด "สมัยก่อนตอนบิดาท่านเอายันต์สรรพชีวิตมาให้ท่านเล่น เขามิได้บอกท่านว่ายันต์ชนิดนี้ใช้ได้เฉพาะกับผู้ที่ในใจมีสรรพชีวิตเท่านั้น แต่ก่อนถานไถจิ้นมองเห็นได้ นั่นเพราะในใจเขามีเพียงอำนาจและใต้หล้า"
หลีซูซูคิดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะเป็นเช่นนี้

ไม่เห็น เขายังคงมองไม่เห็นอะไรเลย ครั้งก่อนเขายังมองเห็นได้ ทว่าครั้งนี้เมื่อยันต์สลายหายไป ยังคงเห็นเพียงหญิงสาวตรงหน้าที่ประดับดอกอิงฮวาสีชมพูบนศีรษะ
"เรามองไม่เห็น"

ถานไถจิ้นบีบคางนาง "เจ้าหลอกเรา!"
หลีซูซูประหลาดใจ ปัดมือเขาออก "เจ้าเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก!"
ถานไถจิ้นพูด "เรามองไม่เห็นอะไรเลย"
หลีซูซูอึ้ง "เป็นไปไม่ได้"

ก่อนหน้านี้นางเคยสอนถานไถจิ้นวาด 'ยันต์สรรพชีวิต' แล้ว ก็คือการสะท้อนความงามในใต้หล้าให้ปรากฏต่อหน้าเขาในรูปแบบของมายา ทำให้เขาสามารถมองเห็นสรรพชีวิตในใต้หล้าได้ภายในเวลาสั้นๆ
นี่เป็นคาถาสงบจิต

หลีซูซูทุกข์ใจเหลือเกิน หนึ่งปีมานี้นางเฝ้ามองคนรู้จักตายจากไปทีละคน มหามรรคามิได้ให้ความสำคัญกับความเป็นความตายมากจนเกินไป ทว่าเมื่อช่วงเวลานั้นมาถึงจริงๆ ใครเล่าจะไร้ความรู้สึก

นางอารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย ประคองใบหน้าเขากะทันหัน และเจรจากับเขาด้วยคำน่าฟังเหมือนต่อรองกับเด็กน้อยผู้หนึ่ง
.
.
.
เค้าโครงใบหน้าของเขาคมคาย แก้มถูกประคองอยู่ในฝ่ามืออ่อนนุ่มของหญิงสาว
ถานไถจิ้นจับมือนางออกอย่างไม่คุ้นชิน เบนสายตาไปทางอื่นและเอ่ยเสียงเย็น "เจ้าจะหนี"
"ไม่แล้วๆ ไม่หนีแล้วจริงๆ ข้ารับรองได้"
"หึ"

ถานไถจิ้นพูด "เจ้าคิดว่าเราจะให้เจ้าไปขอขมานางหรือ"
"มิใช่หรือไร" หญิงสาวเงยหน้า
หลีซูซูคิดว่าตนเองจะเห็นใบหน้าที่โกรธจัด ไม่คิดว่าถานไถจิ้นกลับสุขุมยิ่งนัก มองนางพลางเอ่ยว่า "เรารู้ว่านางจงใจ"
พอคำพูดนี้ถูกเอ่ยออกมา มิเพียงหลีซูซู แม้แต่โกวอวี้ยังตะลึงงัน
ถานไถจิ้นขมวดคิ้ว "ไยมองเราเช่นนี้"
หลีซูซูโมโห "เจ้ารู้แล้วยังจะบอกว่าหากนางเป็นอะไรไปจะเอาเรื่องข้า?"
ถานไถจิ้นพูด "ไม่ว่านางจะจงใจหรือไม่ เจ้าก็ห้ามทำร้ายนาง"

ตำหนักเฉิงเฉียนจุดเครื่องหอม ตอนถานไถจิ้นเดินเข้ามา หญิงสาวในชุดสีชมพูกำลังกอดเข่านั่งอยู่บนตั่ง
นางคิดอะไรอย่างใจลอย ชาร้อนหนึ่งถ้วยตรงหน้าแผ่ไอร้อนจนทำให้ดวงตานางดูชุ่มชื้นหน่อยๆ
ได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาแล้ว หลีซูซูมิได้หันไปแต่เอ่ยว่า "อย่าหวังว่าข้าจะไปขอขมานาง ตอนนี้บ่วงเชือกวารีอ่อนมัดข้าไม่อยู่แล้ว ขืนเจ้ายังจะเข้ามาใกล้ข้า ข้าสามารถซ้อมเจ้าให้น่วมได้ทุกเมื่อ"

หลีซูซูเสียดสีกลับทันใด เอ่ยเสียงเย็นว่า "คนบ้ายังมีหน้ามาหาว่าคนอื่นบ้า!"
แม้เขาจะดูอ่อนแอก็จริง แต่ถึงอย่างไรก็เป็นบุรุษผู้หนึ่ง หลีซูซูถูกพันธนาการด้วยบ่วงเชือกวารีอ่อน มิอาจหนีลงจากเตียงมังกรได้
"อย่าขยับ มิฉะนั้นเราจะฆ่าท่านย่าของเจ้าเสีย!"
"ถุย! เจ้าหน้าไม่อายถึงเพียงนี้ ไฉนจึงไม่ไปตายเสีย!"

"เจ้าคนปัญญาอ่อน ไม่ชอบข้ายังจะมาแตะต้องข้า หากมีอารมณ์เจ้าก็กอดจูบกับผ้าห่มไปสิ มันก็เป็นวัตถุชิ้นหนึ่งเหมือนกัน!"
ถานไถจิ้นถูกนางกระชากหนังศีรษะจนรู้สึกเจ็บ เขาพูดเสียงขุ่น "เจ้าดูเหมือนคนบ้า"

เขาจ้องนางตาไม่กะพริบ ลูกกระเดือกขยับเล็กน้อย
หลีซูซูเกิดลางสังหรณ์ไม่ดี
ชายหนุ่มโน้มตัวลงกะทันหัน ริมฝีปากเขาประทับลงบนซอกคอนาง น้ำเสียงคลุมเครือและจงใจทำให้เย็นชา พูดย้ำคำเดิมอย่างหนักแน่น "เราต้องการสิ่งใดล้วนได้ทั้งนั้น!"

อ้อ ที่แท้ผ่านมาเนิ่นนานถึงเพียงนี้เขาเพิ่งจะคิดคำพูดโต้แย้งสิ่งที่หลีซูซูพูดไปก่อนหน้านี้ว่าเขาชอบนางได้
หลีซูซูมองเขาอย่างเย็นชา คิดในใจว่า วัตถุมารดาเจ้าน่ะสิ!
เวลาหญิงสาวไม่ยิ้ม ความรู้สึกเย็นชาเหินห่างและบริสุทธิ์ศักดิ์สิทธิ์เช่นนั้นหวนกลับมาอีกครั้ง

เขามองมาที่นางด้วยสายตาดูแคลน "เราเป็นฮ่องเต้!" เขาโพล่งออกมา
หลีซูซูไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่าอะไร
ถานไถจิ้นพูด "ต้องการสิ่งใดล้วนได้ทั้งนั้น เยี่ยซีอู้ เจ้ามันก็แค่วัตถุชิ้นหนึ่ง"

ถานไถจิ้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม "หุบปาก!"
หญิงสาวถูกมัดด้วยบ่วงเชือกวารีอ่อน นางไม่ดิ้นรน ดวงเนตรกระจ่างใสมองเขาอย่างสงบนิ่ง ร่างกายเขาเครียดเกร็งไปทั้งตัว โกรธเกรี้ยวเหมือนถูกเปิดโปงความลับ
นางยกมือขึ้น ท่าทางเหมือนจะตบหน้าเขาหนึ่งฉาด เขามิได้หลบ คิดไม่ถึงว่ามือนางกลับเพียงลูบหน้าเขาอย่างแผ่วเบา

"ถานไถจิ้น ตำรา 'ฉี่อี้' บทสามบรรพสองเจ้าอ่านมาแล้ว มันพูดถึงอะไร เจ้ายังจำได้หรือไม่"
เขาไม่ขยับ รูม่านตาดำเข้มประหนึ่งลูกไฟเรืองแสงเยียบเย็น
เนื้อหาของมันพูดถึงความรัก
เสียงของหญิงสาวข้างหลังเหมือนสายลมที่โชยพัดมา ปัดผ่านข้างหูเขาอย่างแผ่วเบา "เจ้าชอบข้าสินะ..."

"เจ้าคิดว่าเราไม่มีทางลงโทษเจ้าจริงๆ ใช่หรือไม่"
หลีซูซูตอบ "ไฉนเจ้าจึงคิดเช่นนี้เล่า เจ้าคิดมาตลอดว่าเจ้าจะลงโทษข้า แต่เจ้ามิได้ทำเช่นนั้น เพราะเหตุใดเจ้าจึงไม่ทำ"

"เจ้านายน้อย ตอนที่ท่านหมดสติไป ถานไถจิ้นจูบท่านด้วย"
มันหยุดครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเสริมอย่างเขินอาย "นานมาก" ทั้งยังเต็มไปด้วยความใคร่
หลีซูซูลูบริมฝีปากพร้อมตอบว่า "ข้ารู้แล้ว"
โกวอวี้เห็นนางไม่โมโหก็แปลกใจอยู่หลายส่วน
หลีซูซูเปลี่ยนไปเล็กน้อย ความเปลี่ยนแปลงนี้เริ่มต้นขึ้นตั้งแต่วันที่เซียวหลิ่นตายไป

"เมื่อคืนเขาอุ้มท่านกลับมา จ้องท่านอยู่เนิ่นนานด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตรเหมือนคนวิปริตอย่างไรอย่างนั้น สุดท้ายใช้บ่วงเชือกวารีอ่อนมัดท่านไว้"

โกวอวี้ไม่พูดอะไร เพียงเฝ้ามองอย่างตะลึงงัน สถานการณ์เช่นนี้มันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน จึงมิกล้าส่งเสียง ทั้งยังมิกล้าถามอันใด
ทางหนึ่งบอกว่าจะฆ่านาง ทางหนึ่งกลับจุมพิตนาง มันเห็นหมดแล้ว ระยะเวลาในการจุมพิตนานกว่าป้อนน้ำเสียอีก หากเจ้านายน้อยตื่นอยู่จะต้องโมโหจนต่อยคนแน่ๆ
เป็นครั้งแรกที่มันเชื่อว่าพญามารหนุ่มมิอาจตัดใจฆ่าเจ้านายน้อยได้จริงๆ

เขาผละออกจากริมฝีปากนาง เผยสีหน้ายิ้มเยาะหยันจางๆ พอเยาะหยันเสร็จแล้วก็ยังคงป้อนน้ำด้วยวิธีการเดิมอีกหลายอึก
ในที่สุดริมฝีปากแห้งผากของหญิงสาวก็ดูดีขึ้นเล็กน้อย
รอยฟกช้ำบนหน้าถานไถจิ้นยังไม่จางไป เขาซุกใบหน้ากับซอกคอนาง เนิ่นนานที่ไม่ได้เอ่ยอะไร

เขาโอบกอดนางแน่น "ช้าเร็วเราจะต้องฆ่าเจ้าแน่"
นางไม่มีท่าทีตอบสนองใดๆ
ถานไถจิ้นบีบใต้คางนาง ก่อนที่เขาจะดื่มน้ำอุ่นเข้าไปอึกหนึ่ง ประกบริมฝีปากนางและป้อนน้ำให้
หญิงสาวกลืนน้ำลงไปโดยสัญชาตญาณ น้ำอุ่นไหลลงไปตามลำคอขาวกระจ่างงดงามของนาง

เสียงฝีเท้าดังขึ้นในยามราตรี มีคนเปิดประตูห้องขังและประคองนางขึ้นมา
ชุดคลุมสีนิลของเขาเจือไอเย็นของค่ำคืนในฤดูหนาวและสายฝน
หลีซูซูขดอยู่ในตัวอ้อมอกเขาโดยไม่รู้ตัว ร่างกายสั่นสะท้าน

แต่นางมิอาจถูกขังอยู่ในคุกตลอดไป เพราะตั้งแต่เข้ามาในคุก หยาดน้ำตาดับวิญญาณก็ไม่เคลื่อนไหวอีกเลย ทั้งยังไม่ร้อนอีกแล้ว
นางต้องออกไปจากที่นี่ไม่ว่าจะทำให้เขารักนางหรือว่าเกลียดนาง นางก็ต้องออกไป
หลีซูซูเผยยิ้มน้อยๆ ใช่แล้ว นางจงใจทรยศเขา
นางต้องการตะปูดับวิญญาณเก้าดอก
ทั้งยังต้องการโทสะของเขาในยามนี้ รู้จักโมโหย่อมเป็นเรื่องดี หากจนป่านนี้ยังไม่มีความรู้สึกใดๆ แม้แต่น้อย นั่นจึงจะเป็นเรื่องที่ทำให้คนผิดหวัง