Mintie_ei’s Reviews > จันทราอัสดง เล่ม 2 > Status Update

ขณะที่หลีซูซูคิดว่าสถานการณ์จะชะงักงันเช่นนี้ต่อไป ถานไถจิ้นกดศีรษะด้านหลังของนางกะทันหัน โน้มศีรษะลงมา
เขาหลับตาลง ริมฝีปากเย็นยะเยือกสั่นเทานิดๆ
รอยยิ้มในดวงตาของหลีซูซูแผ่กระจายออกไปอย่างช้าๆ

"ยันต์สรรพชีวิตอาจจะไม่ได้แล้ว ข้าจุมพิตเจ้าหนึ่งที แล้วเจ้าลืมเรื่องนี้เสีย ตกลงหรือไม่"
ถานไถจิ้นจ้องนางอย่างเย็นชา ราวกับนางเป็นตัวตลกที่มีค่าไม่ถึงหนึ่งอีแปะ
หลีซูซูพูดต่อ "ก็ได้ เช่นนั้นข้าจะคิดหาหนทางเอายันต์สรรพชีวิตมาให้เจ้าแล้วกัน" นางทำท่าจะดึงมือเขาออกและจากไป
ถานไถจิ้นไม่ยอมปล่อยมือ คว้าตัวนางไว้อย่างดึงดันแข็งกร้าว เขามองเห็นแววขบขันในดวงตานาง จึงไม่ยอมขยับตัว

"ทว่าตอนนี้" โกวอวี้เงียบไปครู่หนึ่ง "ยันต์สรรพชีวิตเผาไหม้จนหมด ท่านอยู่ตรงหน้าเขา"
เขามองไม่เห็นสรรพชีวิต
ความรู้สึกในใจของพญามารหนุ่มไม่บริสุทธิ์ดังเดิมอีกแล้ว

"เขาไม่ได้โกหก เจ้านายน้อย เป็นท่านที่มิได้เรียนรู้ยันต์สรรพชีวิตให้ดี"
โกวอวี้เล่าให้ฟังอย่างละเอียด "สมัยก่อนตอนบิดาท่านเอายันต์สรรพชีวิตมาให้ท่านเล่น เขามิได้บอกท่านว่ายันต์ชนิดนี้ใช้ได้เฉพาะกับผู้ที่ในใจมีสรรพชีวิตเท่านั้น แต่ก่อนถานไถจิ้นมองเห็นได้ นั่นเพราะในใจเขามีเพียงอำนาจและใต้หล้า"
หลีซูซูคิดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะเป็นเช่นนี้

ไม่เห็น เขายังคงมองไม่เห็นอะไรเลย ครั้งก่อนเขายังมองเห็นได้ ทว่าครั้งนี้เมื่อยันต์สลายหายไป ยังคงเห็นเพียงหญิงสาวตรงหน้าที่ประดับดอกอิงฮวาสีชมพูบนศีรษะ
"เรามองไม่เห็น"

ก่อนหน้านี้นางเคยสอนถานไถจิ้นวาด 'ยันต์สรรพชีวิต' แล้ว ก็คือการสะท้อนความงามในใต้หล้าให้ปรากฏต่อหน้าเขาในรูปแบบของมายา ทำให้เขาสามารถมองเห็นสรรพชีวิตในใต้หล้าได้ภายในเวลาสั้นๆ
นี่เป็นคาถาสงบจิต

หลีซูซูทุกข์ใจเหลือเกิน หนึ่งปีมานี้นางเฝ้ามองคนรู้จักตายจากไปทีละคน มหามรรคามิได้ให้ความสำคัญกับความเป็นความตายมากจนเกินไป ทว่าเมื่อช่วงเวลานั้นมาถึงจริงๆ ใครเล่าจะไร้ความรู้สึก

นางอารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย ประคองใบหน้าเขากะทันหัน และเจรจากับเขาด้วยคำน่าฟังเหมือนต่อรองกับเด็กน้อยผู้หนึ่ง
.
.
.
เค้าโครงใบหน้าของเขาคมคาย แก้มถูกประคองอยู่ในฝ่ามืออ่อนนุ่มของหญิงสาว
ถานไถจิ้นจับมือนางออกอย่างไม่คุ้นชิน เบนสายตาไปทางอื่นและเอ่ยเสียงเย็น "เจ้าจะหนี"
"ไม่แล้วๆ ไม่หนีแล้วจริงๆ ข้ารับรองได้"
"หึ"

ถานไถจิ้นพูด "เจ้าคิดว่าเราจะให้เจ้าไปขอขมานางหรือ"
"มิใช่หรือไร" หญิงสาวเงยหน้า
หลีซูซูคิดว่าตนเองจะเห็นใบหน้าที่โกรธจัด ไม่คิดว่าถานไถจิ้นกลับสุขุมยิ่งนัก มองนางพลางเอ่ยว่า "เรารู้ว่านางจงใจ"
พอคำพูดนี้ถูกเอ่ยออกมา มิเพียงหลีซูซู แม้แต่โกวอวี้ยังตะลึงงัน
ถานไถจิ้นขมวดคิ้ว "ไยมองเราเช่นนี้"
หลีซูซูโมโห "เจ้ารู้แล้วยังจะบอกว่าหากนางเป็นอะไรไปจะเอาเรื่องข้า?"
ถานไถจิ้นพูด "ไม่ว่านางจะจงใจหรือไม่ เจ้าก็ห้ามทำร้ายนาง"

ตำหนักเฉิงเฉียนจุดเครื่องหอม ตอนถานไถจิ้นเดินเข้ามา หญิงสาวในชุดสีชมพูกำลังกอดเข่านั่งอยู่บนตั่ง
นางคิดอะไรอย่างใจลอย ชาร้อนหนึ่งถ้วยตรงหน้าแผ่ไอร้อนจนทำให้ดวงตานางดูชุ่มชื้นหน่อยๆ
ได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาแล้ว หลีซูซูมิได้หันไปแต่เอ่ยว่า "อย่าหวังว่าข้าจะไปขอขมานาง ตอนนี้บ่วงเชือกวารีอ่อนมัดข้าไม่อยู่แล้ว ขืนเจ้ายังจะเข้ามาใกล้ข้า ข้าสามารถซ้อมเจ้าให้น่วมได้ทุกเมื่อ"