Status Updates From مجموعه اشعار حسین منزوی

تا مرز بی‌نهایت، تصویر خستگی را
تکرار می‌کنند این، آیینه های بیمار...

پر گشودیم و به دیوار قفس ها خوردیم
وه که در حسرت یک بال پریدن مردیم
مشت حسرت به نوازش نرسیده خشکید
ناتمامیم که در غنچه خود پژمردیم
تا چه آریم به کف وقت درو ما که به خاک
جز تنی خسته و قلبی نگران نسپردیم
زهرخندی که نچید از لب‌مان دوزخ نیز
آه از این میوه تلخی که به بار آوردیم

من خسته‌ام ز خواندن‌تان دیگر، ای فصل های باطل بی تعطیل
کی می‌‌رسد به صفحه‌ی پایانش، ای داستان تلخ پریشانی؟
از شادمانی، ای قلم تقدیر ! بیش و کمی رقم زده‌ای این بار؟
یا تا همیشه خط غم و محنت، ما را نوشته است به پیشانی؟

ستم‌کاران چنین بنیاد مظلومان نمی‌کندند،
به جای آه اگر از مشت اینان بیم می کردند

نشان هوشیاری بود آن عصیان ابلیسی
زمانی که ملایک خاک را تعظیم می کردند


Being back to poetry after almost 2 years sure feels strange.
I mean I couldn't even type this in persian so. That strange.