Sara Kasraee > Recent Status Updates

در مورد آدم‌ها همه چیز بسته به عادت است، همه چیز حتی در روابط اجتماعی و سیاسی آن‌ها. عادت قوه محرکه بزرگی است.

اگر سگها میتوانستند تعقل کنند و رفتار ما را ارزیابی کنند، در روابط اجتماعی آدمها و‌‌ اربابانشان حتما چیزهایی مییافتند که به همان اندازه،اگر نه بیشتر، خنده‌دار میبود-در حقیقت بسیار بیشتر.. به نظر من حماقت در میان ما بسیار بیشتر است

هیچ چیز خنده‌داری در طبیعت نیست، هر چند که به چشم آدم متعصب خنده‌دار بنماید.

به نظرم تفاوتی نمی‌کرد دزد بمیرم یا درستکار. منتها می‌بینم این طور نیست، معلوم می‌شود که تفاوت می‌کند.

خوبیِ داشتنِ دوست صمیمی همین بود؛ فقط کافی بود مشکلی را با او در میان بگذاری تا برطرف شود.

فکر کرد آدم‌ها وقت احتضار خودخواهند، تمام لحظه‌ها را برای خودشان می‌خواهند. مثل بچه‌ها.

جنگ فقط جون چند هزار یا چند صد هزار سرباز جوون رو نمی‌گیره. جنگ چیزی رو توی آدم‌ها نابود می‌کنه که دیگه هیچ وقت برنمی‌گرده.

تمام آن‌چه برایش زندگی کرده‌ای و می‌کنی دروغ است و فریبی که زندگی و مرگ را از تو پنهان می‌دارد.

«یعنی چه؟ آیا به راستی باید مرد؟» و ندای درونش جواب می‌داد: بله، حقیقت است و باید مرد.» می‌پرسید: «ولی آخر این همه رنج برای چیست؟» و ندا جواب می‌داد: «دلیلی نیست! برای هیچ!» و همین.

چه‌طور ممکن است که زندگی اینقدر پوچ و بی‌معنا و پلید باشد. حالا گیرم زندگی همین‌قدر نفرت‌آور و بی‌معناست! من چرا باید بمیرم، آن هم با این همه زجر و در این فلاکت؟ اینجا چیزی هست که من نمی‌فهمم!

مثل این بود که پیوسته،با سیری یکنواخت از سراشیبی فرو می‌لغزم و گمان می‌کردم که به سوی قله صعود می‌کنم و به راستی همین‌طور بود.در انظار مردم،درراه اعتبار و عزت بالا می‌رفتم و زندگی باهمان شتاب از زیر پایم می‌گذشت و از من دور می‌شد

از اینجا به سراغ هیچ نوع آزادی‌ای نمی‌روم.چرا دروغ بگویم؟ عادت کرده‌ام. من دیگر یک سگ اشرافی هستم، یک موجود روشنفکر، مزه زندگی بهتر را چشیده‌ام و اصلا آزادی یعنی چه؟ دود است و سراب و صحنه‌سازی…هذیان این دموکرات‌های نگون‌بخت است

کسی که برای هیچ‌چیز عجله نکند، به همه کار می‌رسد.

بالاخره جلد اول تمام.

خدا در قدرت نیست بلکه در حقیقت است

هر کسی در تلاش است فردیتش را جدا نگه دارد، می‌خواهد کمال زندگی را برای خودش حفظ کند؛ اما در همان حین تمامی تلاش‌هایش منتهی به رسیدن به کمال زندگی نمی‌شود، بلکه به نابودیش می‌انجامد چون به جای شناخت خویش سر از جدایی کامل درمی‌آورد

این روزها در همه جا انسانها دیگر نمی‌فهمند که امنیت واقعی در یگانگی جمعی یافت می‌شود و نه در تلاش جدا افتاده.

در حقیقت همگی ما در برابر یکدیگر مسئولیم، حیف که آدمها این را نمی‌دانند. اگر می‌دانستند، دنیا در دم بهشت می‌شد.

زمانی که در لباس افسری، آموزشگاه را ترک گفتیم، آماده بودیم به خاطر شرافت گردانمان، خون خود را بریزیم اما هیچ‌یک از ما شناختی از معنای واقعی شرافت نداشت و اگر کسی آن را شناخته بود نخستین کسی می‌بود که مسخره‌اش بکند.

می‌دانی چه بخشی از مردن وحشتناک است؟ این که آدم وقت مردن تنهای تنهاست.

راستش این که می‌گویند تغییر محیط عشق‌های رو به فنا یا ریه‌های خراب را بهبود می‌بخشد به واقع اعتقادی قدیمی و نادرست است.

شهر محل زندگی آدم مال گذشته است، اما برنامه برگشت به خانه به آینده تعلق دارد.

غرق کاری شدن خطرناک است و رو همین حساب، لذت‌بخش.

شرم و احساس گناه: شرم برای وقتی است که آدم از خودش خجالت بکشد. گناه احساسی بیرون از وجود آدم و مربوط به دیگران است.

اگر شما خاطرات گذشته‌تان را از دست بدهید، یادتان می‌رود کی هستید و اگر خاطرات آینده‌تان را از دست بدهید، شما می‌مانید و زندگی بی‌پایان در زمان حال.

خاطرات آینده یعنی به یاد آوردن کاری که باید در آینده انجام دهید. این‌ها خاطراتی بودند که مبتلایان به زوال عقل اول از همه از دست می‌دادند.
مثلا قرص‌هات رو نیم‌ساعت بعد از غذا بخور

واسه لذت بردن از گفت‌وگو با دیگری حضور دهن کامل چندان هم ضرورتی ندارد.