آرزو > Recent Status Updates

چیزی برای گفتن نیست، دارم لذت می‌برم.

خیلی دیگه داره کند پیش میره.

کلاسیک‌خون نیستم ولی خوش‌بختانه شروعش خیلی جذاب بود برام.

خیام اگر ز باده مستی خوش باش،
با ماه‌رخی اگر نشستی خوش باش،
چون عاقبت کار جهان نیستی است،
انگار که نیستی چو هستی خوش باش.

الان تو اون دوراهیِ لذت‌بخشِ “کتاب بعدی چی باشه”ام :)))

جالبه که آدم امید به زندگی رو در مرگ یک انسان دیگه پیدا کنه.

قضیه از این قرار است که می‌خواهد از حرف زدن دیگران با خودش جلوگیری کند، انگار وحشت داشته باشد مبادا صدای آن‌ها خاطرات سونیا را جابه‌جا کند.

اگه می‌خواید بدونید ترجمه‌ی بد چه بلایی سر اثر میاره این کتاب رو بخونید.

نُچ. دوست ندارم خانوم شیمبورسکا.

در دایره‌ی سپهر ناپیدا غور،
جامی‌ست که جمله را چشانند بدور،
نوبت چو به دور تو رسد آه مکن،
می نوش به خوشدلی که دور است نه جور.

اگر آدم‌ها غم را با هم تقسیم نکنند، غم آدم‌ها را تقسیم می‌کند.

خوبه باز که این وسط یه معما و رازی آورد تو داستان🤦🏽‍♀️

یاران موافق همه از دست شدند،
در پای اجل یکان‌یکان پست شدند،
خوردیم ز یک شراب در مجلس عمر،
دوری دو سه پیش‌تر ز ما مست شدند.

فکر کنم قراره دوسش داشته باشم.

خسته‌کننده.

اوه دست‌در‌جیب از وسط زندگی عبور می‌کرد، همسرش می‌رقصید.

کم کن طمع از جهان و می‌زی خرسند،
از نیک و بد زمانه بگسل پیوند،
می در کف و زلف دلبری گیر که زود،
هم بگذرد و نماند این روزی چند.

این قافله‌ی عمر عجب می‌گذرد،
دریاب دمی که با طرب می‌گذرد،
ساقی غم فردای حریفان چه خوری،
پیش آر پیاله را که شب می‌گذرد.

تازه یه‌کم جالب شده.

نیکی و بدی که در نهاد بشر است،
شادی و غمی که در قضا و قدر است،
با چرخ مکن حواله کاندر ره عقل،
چرخ از تو هزاربار بیچاره‌تر است.

تو رو خدا ببخشید که این‌قدر می‌تازم به این کتاب، ولی آخه این چیه؟ :،)

چه‌قدر دیگه باید بخونم که خوب شه؟

چیزی که ازش می‌ترسیدم اتفاق افتاد. نمی‌دونم به‌خاطر تصور قبلیم از بکمنه یا واقعاً بده. شروع خوبی نداشتم باهات آقای اُوِه.

در فصل بهار اگر بُتی حور سرشت،
یک ساغر می دهد مرا بر لب کِشت،
هرچند به‌نزد عامه این باشت زشت،
سگ به ز من است اگر برم نام بهشت =))))))))

متوجه شد که خیلی‌از آرزوها دیر محقق می‌شوند؛ آن‌ هم زمانی که آدم دیگر پیر شده است و تقریباً، دیگر آرزویی ندارد.

در این سر بی‌مقدارم فکری نبود که از آن خودم باشد.

در خواب بدم مرا خردمندی گفت،
کز خواب کسی را گل شادی نشکفت،
کاری چه کنی که با اجل باشد جفت،
می خور که به زیر خاک می‌باید خفت.

در هر حال، همه‌ی ما زندانی هستیم آندریاس پوم. قانون مثل تله‌ای‌ست که در مسیری که ما بیچاره‌ها در آن قدم برمی‌داریم کار گذاشته شده‌ است.

تا این‌جا فقط می‌تونم بگم ترجمه‌‌‌ی نشر بیدگل اصلاً خوب و دلچسب نیست.