Alex Travis > Recent Status Updates

چی داری میگی برادر؟!

دخالت‌های مداوم مترجم توی متن واقعا دیگه داره آزاردهنده میشه!
اگه اینقدر اذیت میشی و به عقایدت برمیخوره خب ترجمه نکن برادر من!
دو خط می‌خونی ده خط مترجم نظر میده

نمی‌دونم مشکل از چیه، اما فک میکنم ترجمه‌ی آقای نعیمی واقعا افتضاحه و باعث شده این کتاب هیچ شباهتی به نوشته‌های کوئیلو نداشته باشه. این شکل ترجمه به هیچ‌وجه مناسب نوشته‌های کوئیلو نیست و حسابی توی ذوق میزنه.

انسان‌ها حق دارند بترسند، چون در چنین دنیایی تصادف یا لطفِ بی‌دلیل عالم بوده که زندگی آنها یا زندگی بچه‌هایشان در امان مانده. و برای همین است که انسان‌ها حق دارند شرمنده باشند، زیرا آنهایی که در چنین دنیایی زندگی می‌کنند و با تمام توانشان آن را محکوم نکرده‌اند (یعنی تقریباً همگان)، خود به نوعی قاتل‌‌اند! این نیز حقیقتی است..

از ترجمه فوق بد و نچسب و قدیمی کتاب که بگذریم، به نظرم این کتاب میتونست نصف این مقدار باشه.
داستانی که بیشتر اتفاقاتش بر پایه بی‌منطقیه، همه‌ش تکرار مکرراته و پر از توضیحات احمقانه درباره‌ی ماهرویان شهر که لامصب تموم هم نمیشن!

۱۶۰ صفحه هیچ!
چرا واقعا؟! عجب...

فقط من اینقد کتاب برام سخت پیش میره؟!

من می‌دانستم که نومیدی هست، اما نمی‌دانستم یعنی چه. من هم مثل همه خیال می‌کردم که نومیدی بیماری روح است. اما نه، بدن زجر می‌کشد. پوست تنم، سینه‌ام، دست و پایم درد می‌کند. سرم خالی است و دلم به هم می‌خورد. و از همه بدتر این طعمی است که در دهنم است. نه خون است، نه مرگ و نه تب، اما همه‌ی این‌ها با هم. کافی است که زبانم را تکان بدهم تا دنیا سیاه شود و از همه‌ی موجودات نفرت کنم. چه سخت است، چه تلخ است انسان بودن!...

ولادیمیر: خب، حالا می‌گویی چکار کنیم؟
استراگون: صبر می‌کنیم.
ولادیمیر: قبول، می‌گویی تا هستیم چکار کنیم؟
استراگون: چطور است خودمان را دار بزنیم؟!


آخه چقد خوبه!

سعی میکنم پاریس را ترک کنم و تا جایی که ممکن است دور شوم. آدم‌ها و خیابان‌هایی اینجاست که دیگر نمی‌توانم ببینمشان...
:)

عجب توصیفی از فاجعه داشت!!!

همه‌ی زندگی‌ام، من با مسائل مذهبی سروکله زده بودم. در طول آن عمل جراحی کوچک، من پنج ساعت نبودم، کاملا محو شده بودم، خاموش خاموش.. بعد از آن تجربه، بعد از آن پنج ساعتی که وجود نداشتم، متوجه شدم دیگر از مرگ نمی‌ترسم. هرچیزی بیرون از این دنیا دیگر برایم اهمیتی نداشت. از آن وقت به بعد، دیگر به خدا فکر نکرده‌ام...

من پدرم را پانزده دقیقه بعد از مرگش دیدم. پنجره باز بود و همه‌‌ی صداهای زندگی، اتوبوس‌ها، بوق ماشین‌ها، وارد اتاق می‌شد. سرش به سمت پنجره چرخیده بود. چشمانش بسته بود ولی نه به‌طور کامل. و این توهم را به وجود می‌آورد که به دوردست‌ها خیره است. برای من بی‌نهایت غریب، زیبا و پر رمز و راز بود...

به دیده آنها اگر قرار است کسی الحاد را واقعاً جدی بگیرد، الحاد باید برای او در جهان تفاوت کلی ایجاد کند، و چنین فردی باید کوششی فوق‌العاده برای پذیرفتن آن به عمل بیاورد. از نظر سارتر، «الحاد رویدادی بسیار مشقت‌بار و درازدامن و بلندمدت است». سارتر نیز همچون نیچه و کامو دریافته بود که بیشتر مردم ناتوان‌تر از آنند که پیامدهای هول‌انگیز و وحشتناک مرگ خدا را بپذیرند..

برگمان: فیلم خوکدانی را دیدی؟
سایمون: بله، وحشتناک است. به نظرم پازولینی روی هم رفته، مزخرف است.
برگمان: بله، مزخرف، مزخرف، کاملا بی‌معنی!

وقتی استاد، پازولینی رو‌ با خاک یکسان می‌کنه :)

فقط تا زمانی می‌توان زندگی کرد که مست زندگی بود؛ ولی به محض آنکه هشیار می‌شوی، دیگر نمی‌توانی نبینی که همهٔ اینها فقط فریب است، آن هم فریبی ابلهانه! مسئله دقیقاً همین است که حتی هیچ‌چیز خنده‌دار و رندانه‌ای هم نمی‌توان در آن یافت، فقط بلاهت است و بی‌رحمی...