Fryderyk Franciszek Adam > Recent Status Updates

KRZESŁO TUTAJ, CHŁOPCZE <3

nie mogę z tej sodomii między sganarelem a don juanem, to jest zaaa dobreeee

Mój Boże! Ja sama nie wiem, czy pan prawdę mówi, czy nie, ale coś pan takiego robi z człowiekiem, że się panu wierzy.

Nie wymknie mi się to serduszko; potrafiłem je już tak nastroić, iż nie sądzę, aby mi groziło zbyt długie wzdychanie.

Zrobię, co będę mogła, ale to musi przyjść tak samo z siebie. Piotruś, czy to ten pan?

Tak, to on.

Ach, ty mój Boże, jaki on śliczny! Co by to za szkoda była, gdyby się utopił.

Cóż ja pocznę? Takam już widać na świat przyszła, a na nowo się nie urodzę.

Mają też kołnierzyczki naokoło rękawów, i wielkie leje też całe w takie dziureczki u portek, a na tym wszystkim tyle wstążek, tyle wstążek, że
aż obrzydliwość. Nawet trzewiki całe są napakowane wstążkami od góry do dołu; a takie są przy tym, że, gdybym w nie wlazł, to bym na pewno kark skręcił.

Wyznaję, pani, że nie posiadam sztuki udawania i że zasadą mego serca jest szczerość. Nie powiem pani, iż zawsze trwam dla niej w niezmiennych uczuciach, że pałam chęcią połączenia się z nią, skoro faktem jest, iż wyjechałem jedynie aby uciec przed panią.

DON JUAN
Cóż, nie odpowiadasz?

SGANAREL
po cichu do Don Juana:
Nie mam nic do odpowiedzenia. Pan sobie żarty stroi ze swego sługi.

DON JUAN
Będziesz ty odpowiadał nareszcie!

SGANAREL
Pani…

ELWIRA
Co?

SGANAREL
zwracając się do Don Juana:
Panie…

DON JUAN
grożąc:
Jeżeli…

ELWIRA
Mów zatem, Sganarelu. Mniejsza, z czyich ust usłyszę to wyjaśnienie.

DON JUAN
dając Sganarelowi znak, aby się zbliżył:
Opowiedzże wszystko.

SGANAREL
po cichu do Don Juana:
Cóż ja mam opowiedzieć?

ELWIRA
Zbliż się, skoro pan tak każe, i wytłumacz mi przyczyny tak spiesznego odjazdu.

SGANAREL
Hm, panie…

DON JUAN
Hę?

SGANAREL
Doskonale pan robi, tak właśnie należy sobie poczynać. Nie ma nic lepszego w świecie, niż zrobić to, na co się ma ochotę.

DON JUAN
Sza!

Hola! Mości bałwanie! Powiedziałem ci już raz, że nie lubię, aby się ktoś bawił w dawanie mi nauk.

SGANAREL
Pojmuję, że to bardzo przyjemne i nader urozmaicone. Ja bym sam się na
to pisał, gdyby to nie było grzechem; ale, proszę pana, igrać w ten sposób z tak świętym Sakramentem…

DON JUAN
No, no, to już sprawa między mną a niebem; rozplączemy ją sami, bez twojej pomocy.

SGANAREL
Ale, proszę pana, czy by to nie przekraczało zezwolenia którego mi pan udzielił, gdybym powiedział, że jestem w ogóle cośkolwieczek zgorszony sposobem życia, które pan prowadzi?

DON JUAN
Jak to? A cóż ja za życie prowadzę?

SGANAREL
Bardzo przyzwoite. Ale, na przykład, ten obyczaj pojmowania co miesiąc nowej żony…

SGANAREL
Daję słowo, mogę powiedzieć… Nie wiem, co bym mógł powiedzieć; bo pan wykręca rzeczy w taki sposób, iż można by myśleć, że masz słuszność; a mimo to, tak naprawdę, to nie masz słuszności. Miałem pełną głowę najpiękniejszych myśli na ten temat, a pańska oracja wszystko mi poplątała. Dajmy temu pokój; na drugi raz ułożę swoje wywody na piśmie, aby panu dotrzymać placu.

DON JUAN
Doskonale.

Święci niebiescy, co też pan nie nagada! Można by myśleć, że się pan tego na pamięć nauczył: prawi pan zupełnie jak z książki.

Jak to! Więc chciałbyś, aby się skuć na wieki z pierwszą istotą, która nas zagarnie? aby się wyrzec świata dla niej i nie mieć już oczu dla nikogo? A to by ładnie było, aby, dla głupiej ambicji wierności, grzebać się na całe życie w jednym uczuciu.

DON JUAN
Dobrze więc, pozwalam ci mówić całkiem swobodnie. Wywnętrz się, co myślisz o tym.

SGANAREL
W takim razie powiem otwarcie, że nie pochwalam wcale pańskiej metody i że uważam za rzecz bardzo szpetną bałamucić się tak na wszystkie strony.

Stoisz osłupiały i mienisz się na twarzy, słysząc to, co ci mówię: to zaledwie lekki zarys; aby nakreślić cały portret, inaczej by tu maźgać pędzlem potrzeba.

Pani, panna, mieszczanka czy chłopka, nic dlań nie jest za zimne ani za gorące.

Powiadasz, że wziął ślub z twoją panią; wierz mi, uczyniłby więcej, byle tylko dogodzić zachciance, i, razem z nią, zaślubiłby jeszcze i ciebie, jej psa i jej kota.

powiadam ci inter nos, że w don Juanie, moim panu, masz szczęście oglądać największego zbrodniarza, jakiego ziemia kiedykolwiek nosiła, opętańca, wściekłego psa, diabła, Turka, heretyka, który nie wierzy ani w niebo, ani w świętych, ani w Boga, ani w wilkołaka

Ech, poczciwy Guzmanie, mój przyjacielu, wierzaj mi, ty jeszcze nie wiesz, co to za człowiek, ten don Juan.

Tak. Zapomną. Taki nasz los, nic nie poradzimy. To, co się nam wydaje zasadnicze, zna- czące, bardzo ważne, za jakiś czas – zostanie zapomniane albo okaże się nieważne. Pauza. Ciekawe: my teraz zupełnie nie możemy przewidzieć, co tak naprawdę będzie uznane za wielkie, ważne, a co za żałosne, śmieszne. [...] I może się stać, że nasze obecne życie,
z którym się tak godzimy, z czasem będzie się wydawało dziwne (...).

Czym życie? Złudzenia chwilką,
Czym życie? Marzeniem tylko,
Cieniem, majakiem, rojeniem,
Największe szczęście — pół niczym:
Sennym jest życie — marzeniem,
Sen zaś snem tylko zwodniczym.

Nic nie dziwi mnie zbyt wiele.
Wyobraźnia drogę ściele
Temu, co człowiek zobaczy,
A przy niej —wszystko pobladło.

ZYGMUNT
Lubię takich.

KLARYN
Ja wzajemnie
Pod mądrości twej urokiem.

ZYGMUNT
Czym to waszmość?

KLARYN
Sowizdrzałem, Totumfackim, co z łaskawym Waszym spotkać
chce się okiem.

ZYGMUNT
Lubię takich.

KLOTALD
Wchodzi.
Najpierwszemu z twej drużyny
Pozwól, Panie mój jedyny,
Za swój hołd odnieść podziękę,
Pocałować pańską rękę.

ZYGMUNT
Co ja widzę, co się dzieje?
Nawet Klotald mój mięknieje,
Zapomina pięści twardej
I w pokorze gnie kark hardy⁈