Hedie > Recent Status Updates

بر فکر و شعورش عینک و بر اعتراضش پوزه‌بند زده بود…

گل محمد از برابر برادر آرام گذشت با این کلام که:
ستم را اولین بار است که می‌بینی؟

+تو هیچوقت عاشق بوده‌ای ستار؟!
_عاشق زیاد دیده‌ام.
+راه و طریقش چجور است،عشق؟
_من که نرفته‌ام برادر!
+آنها که رفته‌اند،چی؟ آنها چه می‌گویند؟
_آنها که تا به آخر رفته‌اند، وانگشته‌اند تا چیزی بتوانند بگویند!

آرام؟ آرام برای چی باید گرفت؟
وقتی بمیریم، خود به خود آرام می‌گیریم! پیش از آنکه بمیریم که نباید بمیریم!

+ یک وقت خراب‌تر نشود؟
_ خراب‌تر از این؟!

+ این جور نه. این جور نمی‌خواهم. این جور ذلت است. من عشق را ذلیل نمیخواهم.

+ما همیشه شمشیر و سپر این سرزمین بوده‌ایم. سینه‌ی ما آشنای گلوله بوده، اما تا همان وقتی به کار بوده‌ایم که جانمان را بدهیم و خونمان را نثار کنیم. بعدش که حکومت سوار می‌شده، دیگر ما فراموش می‌شده‌ایم و باز باید به جنگ با خودمان و مشکلهامان برمی‌گشته‌ایم. کار امروز و دیروز نیست...

کجا برم این غم، مدیار من؟ کجا برم این غم؟
در اندوه تو، کلیدر سیاه به تن کرده‌است،
شب، سوگوار جوانی توست؛
کاکل‌ان خونین است، مدیار.

عشق مثل همین بادهای کویریست. مگر نیاید! وقتی آند چشم‌هارا کور میکند...

«درد از همین نقطه پیدا می‌شود. گنگی زبان و گستردگی جان.»

مخواه که هردو یک آواز را بپسندیم، یک ساز را، یک کتاب را ، یک طعم را، یک رنگ را، و یک شیوه نگاه کردن را.
مخواه که انتخابمان یکی باشد، سلیقه‌مان یکی، و رویامان یکی.
همسفر بودن و هم هدف بودن ابدا به معنای شبیه بودن و شبیه شدن نیست. و شبیه شدن دال بر کمال نیست، بل دلیل توقف است.

عصر ما عصری‌ست که عاشق‌ترین مردم، عاشقانه‌ترین آوازهایشان را در سنگر سیاست می‌خوانند...

صورتم را در دست‌هام گذاشتم و به این فکر کردم که نباید بیش‌ از حد دست و پا بزنم.دانستم که خیلی چیزها به اختیار آدم نیست، زندگی خواب‌های گذشته‌ است که تعبیر می‌شود. زندمی تاب خوردن خیال در روز هایی است که هرگز عمرمان به آن نمی‌رسد. زندگی آغاز ماجراست...

دلم می‌خواهد لای آدم‌ها، مثل ورق‌های بازی جوری بُر بخورم که کسی نفهمد چه خالی هستم.

توی دلم گفتم: عزیزدلم، با نگاهت مرا بدوز. به هرجا که دلت میخواهد بدوز. به زندگی، به مرگ، به عشق، به هرچه دوست داری...

مثل ستاره پخشمان کرده‌اند توی این صفحه سیاه که هرکداممان جایی برای خودمان سوسو بزنیم که مثلا هستیم. اما نمی‌دانیم در کدام منظومه می‌چرخیم، برای چی می‌چرخیم و چقدر می‌چرخیم.

ما فرزندان انقلاب نبودیم. ما نان بودیم. نان داغی که لقمه‌ی چپ سران حکومت شدیم. تکه‌پارمان کردند و خوردند و پاشیدند.
انگار که در این خلقت اضافه بودیم. ما را مصرف جامعه‌مان نکردند، ما را اسراف کردند. پخشمان کردند که بر سر سفره‌ی خودمان ننشسته باشیم، که هیچکداممان در ساختن آن مملکت نقش نداشته باشیم. شخصیت و هویتمان را به لجن کشیدند که حتی در اروپای مترقی هم نتوانیم مثل بقیه‌ی مردم زندگی کنیم.

+ باباجان! چه کار کنم که تو غمگین نباشی؟

ای مرده‌شور این حال آدم را ببرد که فقط وقتی به زبان مادری حرف می‌زند همه‌ی هستی‌اش می‌آید بالا...

ميفهمي آقاي دكتر برنارد؟ تو حتا تخيل مرا برنميتابی، تو به‌خاطر خیالپردازی‌ام به من تهمت ميزنی كه مواد مخدر مصرف كرده‌ام، تو فقط بلدی بگویی دو ضرب در دو ميشود چهار،
هنوز نفهميده‌ای كه حاصل ضرب دو با خودش هميشه عدد ثابتي نيست، گاهي گوشه‌های عدد دو سابيده است، گاهی انحنای آن كمي متفاوت است، گاه يك عدد هر چه قد كشيده به دو نرسيده، و گاه از آن بر گذشته...میدانی؟

آدمهايي كه در خواب مي‌آيند و حرف ميزنند و هستند كجا ميروند؟ بقيه زندگيشان كجاست؟ آيا آنها زنده‌اند و
ما روياي آنها هستيم؟ يا ما زنده‌ايم و در رويای آنها گاهی حضور داريم؟

بی معرفت! چه‌جوری عواطف و خاطرات را قورت دادی؟ هسته‌ی آلبالو که نبود!

همه میخواستند چیزی را از بین ببرند. انقلاب نبود انفجار بود. چیزی منفجر شد که ملت ما را تکه پاره کرد. حالا یکی دنبال دستش می‌گردد، یکی چشمش، یکی دنبال پاهاش، و دیگری دنبال بچه‌اش.

تو بگو چه جوري ازش دل بكنم ميرزا؟ آخر آدم تا مرده‌اش
را خودش به خاك نسپارد هرگز مرگش را باور نميكند.

از همان اول با حضورش هزار پرسش در ذهنم روشن كرده بود، مثل هزار شمع كه وقتي ميخواستم يكيش را فوت كنم هزارتاي ديگر روشن ميشد. چرا اينقدر قشنگي؟ آنطور كه وقتي آدم نگاهت كند قلبش هري ميريزد. تابه‌حال كسي اين را بهت گفته؟

ميداني مامان؟ تقدير هميشه در راه است، مثل گلولهاي كه زندگي به سوي خودش شليك ميكند؛ آدم بي آنكه بداند حائـل مـيشـود. وقتـي تقـدير بـر سينه‌اش نشست، آرام ميگيرد. ولي من آرام نميگرفتم.

ميتوانست باشد، و يك عكس نباشد در قابي روي طاقچه. ميتوانست سنگ قبري بينام نباشد در سينه‌كش لعنت‌آباد كه مامان براي پيدا كردنش هر هفته چقدر چشم بگرداند، چقدر قدمهاش را بشمرد، چقدر نشانه بگذارد،
و آخرش هم دل‌چركين به خانه برگردد كه پيداش نميكنم هيچوقت...

نميدانستم اگر پري زنده است حالا كجاست. آيا او را كشته بودند و به خاك سپرده بودند كه اينقدر از بوي خاك مست ميشدم؟ دهنم بوي خاك ميداد.

تماما مخصوص

سپاهی سیاه و تشنه‌ی انتقام، در لابه‌لای شیارهای زمین به کندی در کار جوانه‌زدن بودند و برای قرن بعد رشد می‌کردند و به زودی خاک را می‌ترکاندند...

+میدونین بدی کار اون وقتی است که آدم تو دلش میگه اینه که هست و عوضم نمیشه... آدم وقتی جوونه خیال می‌کنه نوبت خوشبختی هم می‌رسه. دلش پرِ امیده. اما بعد بدبختی رو بدبختی می‌آد. آدم وسط مصیبت گیر میکنه.