Narjes > Recent Status Updates

Shelving it as currently reading, so I won't end up ghosting the book. 🦦

من گمان برده بودم که می‌تونم طی دو یا نهایتا سه نشست، این کتاب رو مطالعه کنم.
اما حجم اندوهی که در رگ‌هام جاری می‌شه با خوندنش، انقدر زیاده که باید کنارش بذارم برای مدتی، نفس بکشم، و بعد که خونم رقیق‌ شد، دوباره سراغش رو بگیرم.

«ترجیح می‌دهم تنهایی فعلی‌ام را تحمل کنم تا بعدها تنهاییِ عمیق‌تری را تجربه کنم. ما که در عصر آزادی، استقلال و خودخواهی متولد شده‌ایم، باید این تنهایی را تحمل کنیم. این تنهایی بهای زمانی‌ست که در آن زندگی می‌کنیم. »

شما که غریبه نیستید، اسمش توجهم رو به خودش جلب کرد.

وای!

من شروع به مطالعه‌ی ترجمه‌ی آرش افراسیابی، از بیدگل کردم. و نتونستم نسخه‌ی مدنظرم رو پیدا کنم.
به هر حال، در این بازه‌ی زمانی خاص، هدفم شروع کتابی بود نا-گیرا تا بتونم با خیال راحت زمین بگذارمش و به سایر کارهام برسم. نه که ساعت‌ها پای کتابی بنشینم، و روزم رو شب کنم و سر آخر از درس و زندگی باز بمونم. و گمان می‌کنم که این کتاب در این زمینه قراره مطلوبم باشه.

کتاب رو بستم و جیغی که توی سرم بود، فقط یه قطره اشک شد.

توی این چند صفحه، این‌طور احساس کردم که رده‌ی سنی هدف این کتاب، ۱۵-۱۸ ساله و بیش از حد بدیهیات و مکررات رو داره تکرار می‌کنه.
اما خب، چندین صفحه‌ی دیگه هم می‌خوام بهش فرصت بدم.
شاید چیزهایی برای گفتن داشته باشه.

اولین بار هشت سال پیش با هشت‌کتاب مواجه شدم. خیلی سریع، 'روخوانی‌'‌ش کردم و فقط فهمیدم که «سهراب، زیبا شعر می‌سراید. »
الان اما دارم به حوصله و با مکث‌های طولانی می‌خونمش.
ببینید چقدر بدیعند این توصیفات:
«چو مار روی تن کوه، می‌خزد راهی. »
«کز نخست، تصویر جغد زیب تن این خراب بود. »
و این‌ها ظواهر این اشعاره، و من هم برای بیشتر گفتن از «مرگ رنگ » کوچک و کم‌سوادم.

کاش می‌شد که هرگز تموم نشی کتاب کم‌حرف و عزیزم.

نه خیلی دوستش دارم و نه اونقدر ناجالبه که نصفه-نیمه رهاش کنم.

حتی اگر کلامی از بیژن نجدی نخوندید و قصدی هم ندارید بخونید، داستان 'دوباره از همان خیابان‌ها' رو بخونید که بسیار بدیعه.

نمی‌دونم، گاها ازینکه نمی‌تونم با چنین آثاری ارتباط برقرار کنم و دوستشون بدارم، احساس شرم می‌کنم.
برای من این کتاب حالتی رو داره که انگار دارم قصه‌های پریون می‌خونم. شاید در زمان دیگری و با احوال دیگه‌ای بتونم بهتر باهاش ارتباط برقرار کنم و زیبایی‌‌ای که آدم‌ها ازش حرف می‌زنند رو ببینم.

«عشق از آن بیماری‌هایی‌است که دست رد به سینه‌ی هیچ‌کس نمی‌زند. چه باهوش و چه ابله. »

آنقدر به گچ دیوارهای اطرافش نگاه کرد و آنقدر به سکوت دلشوره‌آوری که در گوشه‌های اتاق روی هم ریخته شده بود گوش داد، تا این که بالاخره زیر پلک‌هایش دفن شد. خوابید. »

«آن روز جمعه بود. جمعه همان خونی بود که از تابستان ریخته بود روی آسفالت و آفتاب مثل باران می‌بارید. یک ظهر مشت شده توی گلویم بود که نمی‌توانستم قورتش دهم. »
قربان قلمتان آقای نجدی.

«چه کسی از آینده خبر دارد؟ آینده به مه پاییزی می‌ماند که از زمین‌های باتلاقی برمی‌خیزد. هیچ‌کس نمی‌داند در پس آن چه رازی نهفته است. پرندگان دیوانه‌وار در آن بالا و پایین می‌پرند و چشم چشم را نمی‌بیند - نه باز کبوتر را می‌بیند و نه طعمه شکارچی را؛ هیچ‌کس نمی‌داند تا چه اندازه به مرگ نزدیک شده است... »

من فهمیدم که اگر این کتاب رو به‌ جای الان، مثلا حدود ۷-۸ سال قبل مطالعه می‌کردم؛ احتمالا خیلی بیشتر دوستش می‌داشتم.

اینکه فکت‌هایی که بیان می‌شه، گاها در اثر گذر زمان و پیشرفت علم اعتبارشون رو از دست داده‌اند داره کمی اذیتم می‌کنه.
همچنین اینکه زیاد راجع به زندگی‌ش صحبتی نشد و نسبتا سریع رفت سراغ زمانی که همه‌چیز توی سراشیبی قرار می‌گیره رو هم دوست نداشتم.
اما خب، تا به اینجا کتابیه که دوستش دارم و باهاش ارتباط برقرار می‌کنم. [احتمالا تاثیر پذیرفته از علاقه و اشتیاقم به جراحی. ]