Shaghayegh★ > Recent Status Updates

فقر وقتيه كه چیزی واسه خريدن هست، اما شما پولش رو ندارين. كمبود يه چیز دیگه‌س: وقتی كه پول دارين، اما چیزی براى خريدن نيست؛ كالاها يا توليد نشده‌ن يا به مغازه‌ها نرسيده‌ن. علتش هم روش كار اقتصاد برنامه ريزى شده‌ست.

اینم از پایان جشن، چه فاجعه‌ای :))

بعضی از ما حتی در خاطره‌های مردم هم زیبا نیستیم.

انسان هر چه سياهروزتر باشد، يا قومى هر قدر زير پا افتاده‌تر و بينواتر باشند, اميد اجر اخروى و روياى بهشت در دلشان
ريشه دارتر است.

گیرم به لحنی دلسوز دلداریش بدهند. که چی؟
دلداری؛ دلسوزی‌های بی‌ثمر. گیرم که از ته دل هم باشند این دلسوزی‌ها؛ خب، چه چیزی را عوض می‌کنند؟ این حرف و سخن ها، کی توانسته‌اند باری از دل بردارند؟

دیوانگی راز بقاست، اندکی دیوانگی در همه‌ی ما وجود دارد.

میل داشتم مرگ پیش از آمدن هشدار بدهد تا بتوانم آماده بشوم.
ولی آماده برای چه؟ و چگونه؟ نمی‌دانستم.
به اطراف نگاه کردم و دیدم آنچه از من باقی می‌ماند چه کوچک و ناچیز خواهد بود.

در اين دنيا، همه چیز دست خود آدم است,
حتی عشق، حتی جنون، حتی ترس.
آدميزاد مى‌تواند اگر بخواهد كوه‌ها را جا به‌جا كند.
مى‌تواند آب‌ها را بخشكاند.
می‌تواند چرخ و فلک را بهم بريزد.
آدميزاد حكايتی است.
مى‌تواند همه جور حكايتی باشد؛
حكايت شيرين، حكايت تلخ، حكايت زشت ...و حكايت پهلوانى.

آخر آدم باید در این دنیا یک کار بزرگتری از زندگی روزمره بکند. باید بتواند چیزی را تغییر بدهد. حالا که کاری نمانده بکنم، پس عشق می‌ورزم.

مگر سلطانه‌ها چگونه می‌میرند؟ با زهر یا خفگی یا در حین زایمان؟
در شکوه و تجمل نمی‌توان از بدبختی‌های بشر گریخت.

آه، دوست من! بدبختی یک بيمارى واگیر دار است. آدمهاى بیچاره و بدبخت بايستی از هم دورى كنند، تا بدبختی شان به هم سرايت نكند و بيشتر نشود.

گاهی مى‌توانستيم كلامى ردّو بدل كنيم كه حرفهاى پیش پاافتاده‌ی بى اهميتی بودند، اما من به هر چیزی معناى خاص خودش را مى‌دادم، آن ارزش خاصی را که مى‌بايست به آنها مى بخشيدم و از این كار لذت می‌بردم.
زندگی من سرشار بود، و من خوشبخت بودم- آرام، ساكت، خوشبخت

حرفت را باور می‌کنم، این چشم‌ها دروغ نمی‌گوید! چند بار بهتان گفتم که اشتباه اساسی شما کم بها دادن به اهمیت چشم است. زبان آدمی شاید بتواند حقیقت را کتمان کند، ولی چشم‌ها، هرگز

بگو ببینم، چرا همیشه تعبیر انسان نیک را به کار می‌گیری؟ آیا همه را به همین عنوان می‌نامی یا چه ؟
زندانی گفت: بله همه را، در جهان انسان شرور وجود ندارد.

عشق یک چیز عتیقه‌ است که با عتیقه‌فروشی فرق دارد، یک جواهر گران‌قیمت است که آدم زندگیش را با آن معنا می‌کند.
چیز‌هایی که توی عتیقه‌فروشی هست تاریخ کشف ندارد، اگر هم داشته باشد اعتباری ندارد. ولی عشق لحظه کشف دارد. نمی‌شود فراموشش کرد. حتی اگر آن عشق تمام شده باشد، از یادآوری لحظه کشفش مثل زخم تازه خون می‌آید، تا یادش می‌افتی مثل اینکه همان موقع خودت با کارد زده‌ای توی قلبت.:*

روز و ماه چيست؟! براى من معنى ندارد، براى كسی كه در گور است زمان معنى خودش را گم می‌كند.

آدم در تنهایی است که می‌پوسد و پوک می‌شود و خودش هم حالیش نیست. می‌دانی؟؟
تنهایی مثل ته کفش می‌‌ماند؛ یکباره نگاه‌ می‌کنی می‌بینی سوراخ شده. یکباره می‌فهمی که یک چیزی دیگر نیست.

پدر، چرا جعفر خودشو کشت؟؟

گشنگی پسرم، مگه آدم چقدر طاقت گشنگی و بیکاری و خفت و خواری رو داره؟‌
یعنی آدم از دست بیکاری و گشنگی یه همچین بلایی باید سر خودش بیاره؟

رنج از انسانِ کوچک انسانِ بزرگ می‌سازد.

به این فکر می‌کردم که خودم را از سر راه بردارم تا دست کم یکی از هستی‌های زاید را نابود کنم. اما مرگم هم زیادی بود. جنازه ام، خونم روی این سنگریزه‌ها، بین این گیاهان، ته این باغ باطراوت زیادی بود. و گوشت فرسوده‌ی تنم در خاکی که پذیرایش می‌شد زیادی بود. و استخوان هایم‌ نیز، که سرانجام عاری از گوشت و مثل دندان تروتمیز می‌شد، زیادی بود."من تا ابد زیادی بودم.

پس از کمی فکر به این‌ نتیجه رسید حداکثر بیست سال طول می‌کشد تا دیگر نشود این سوال اساسی و ساده را مطرح کرد، (( زندگی قبل از انقلاب بهتر از الان بود؟)) در واقع، حالا هم کسی نمی‌توانست به‌اش جواب بدهد، چون اندک بازمانده های پراکنده‌ی دنیای قدیم قادر نبودند یک دوران را با دورانی دیگر مقایسه کنند، یک عالم جزئیات باطل و بی خاصیت را به یاد می‌آوردند.

آدم یک روز از خواب بیدار می‌شود و خیال می‌کند هرچه در وجودش داشته مرده و از بین رفته است، اما این فکرها خیالی بیش نیست؛ وقتی چنین فکری به سر آدم بزند یعنی خود اوست که اندکی مرده و از بین رفته است. آن چیزها نمی‌میرند. باقی می‌مانند. از آدمی به آدم دیگر می‌رسند، همیشه همین‌طور است، از آدمی به آدم دیگر.

هر چی میره جلوتر، عجیب تر میشه.
چه آداب و رسوم عجیبی دارن مردم روستا :>

ما همه می‌توانیم دردی را تاب بیاوریم که علتش انسان بودنمان است، اینکه از گوشت و خون ساخته شده‌ ایم، فانی هستیم و محکوم به مرگیم. اما نمی‌توان با رنجی کنار آمد که انسانی با خونسردی بر همنوع خود تحمیل می‌کند..

با آدم‌ها بدون عشق نمی‌توان عمل‌ کرد. همان‌گونه که بدون احتیاط نمی‌شود زنبور عسل پرورش داد. چون سرشت زنبور عسل این‌گونه حکم می‌کند، اگر با آن‌ها بی توجهی و بی احتیاطی عمل کنی انگار به خودت آزار داده باشی، ناراحت‌شان می‌کنی و جز این هم نمی‌تواند باشد، چون *عشق متقابل به همنوع قانون اصل زندگی است.*