Tylkotrocheczytam > Recent Status Updates

Nie byłam na to gotowa tak wcześnie rano… zaczęłam jadąc do pracy i, wow. Deszcze.

Trochę nie wiem czy to wina tłumaczenia, ale mam poczucie, że mogło być nieco lepsze… niemniej wciągające, tylko trochę trzeba zwracać uwagę na zdania i ich sens. Brakuje mi też większej ilości przepisów, wyjaśniającej koreańskie zwyczaje czy historię.

To chyba mój typ “książki na święta”. Dużo w niej miłości do zwierząt i ciepła (mimo wszystko). No i ten styl liryczny!

Robię reread, ale tym razem tekstu po zmianach Shelley (i jej męża i guess)

Myślałam, że będzie nudno i ciężko mi się będzie wkręcić. Po czym usiadłam i przeczytałam od razu jakieś 70 stron, bo tak mi się dobrze w to weszło 👀

Zawsze mnie to zastanawia dlaczego kary za brutalne przęstepstwa są takie niskie. W większości przypadków przed popełnieniem morderstwa podejrzany ma na koncie różne drobniejsze rzeczy, ale co tam - jest wypuszczany po 3 miesiącach albo dostaje grzywnę. A potem wszyscy zdziwieni.

Zapomniałam, że czytam ją przedpremierowo i dziwię się, że nie ma jeszcze ocen. A tak serio, miałam przeczytać tylko jedną historię i iść spać, a nie mogę się oderwać. Bardzo lubię panią Renatę, więc czułam, że mi się spodoba.

Podoba mi się od pierwszych zdań.

Nie przekonacie mnie, że to jest dobra książka 🥲 grzecznie powiem, że to moja strata czasu… nudne są te perypetie przypadkowych postaci, a okej no zakończenie, do którego to zmierza też jest takie meh.

I jezu, faceci w tej książce są okropni. Jak nie chcesz być z żoną to jej powiedz, a nie zdradzaj przez lata i ciesz się, że w końcu to odkryła i możecie się rozstać.

No no no; na razie się rozkręca, mam nadzieję, że mnie niedługo pochwyci.

Początek jest dość średni, miałki, ale później zaczynają się już świetni autorzy. Im dalej, tym lepiej!

Póki co:

Izumi - takie ok, nie podobały mi się jakoś bardzo
Tanizaki - lepiej, fajne
Akutagawa - też ciekawe, rozkręca się

Chyba pierwszy pisarz nie będzie moim ulubionym, ale już będę kończyć jego drugie opowiadanie i zobaczymy dalej.

Póki co nie wiem, gdzie to zmierza. Czasami mam ciarki żenady, ale mam nadzieję, że to zamierzony efekt.

W końcu czytam kolejną książkę z challange na 2025, trzymajcie kciuki.

Noooo, nie wraca to do formy z pierwszego tomu, ale jednak trudno się oderwać.

Trochę na początku uznawałam za przesadę, że książka ma dopisek „najważniejszy reportaż XX wieku”… ale jednak uważam, że racja.

Ależ ciekawy wstęp. Oczywiście wszystko to jest wstrząsające, ale historia dotycząca publikacji w New Yorkerze już robi wrażenie.

Cudowność. Już czuję, że będzie wysoko w topce roku, czyta się pięknie jak senny majak.

Póki co — genialna.

Zapomniałam wyklikać, że wczoraj w pociągu już prawie ją skończyłam.

Pomysł doskonały, czasami jednak trochę te opowieści są zbyt pogmatwane…

Póki co, cudowne!

Powoli, do końca!

No i przede mną część ostatnia, proporcjonalnie najdłuższa. Koniec przygody z Dunjazadą i przygody z Perseuszem.