lethe > Recent Status Updates

Niemand durfde naar binnen te gaan, ook de agent niet. Maar die moest wel, dat was hij verplicht aan zijn vak en aan de goede naam van de politie in het algemeen. Trillend over al zijn leden ging hij naar binnen. Toch een moedige kerel, dacht Jenny, veel moediger dan iemand zonder angst, want voor die is het geen kunst. (p. 63)

Women's magazines had a lot to answer for, thought Lydia, with their embroidered jumpers, their mackerel and mandarin oranges, their stories of the nurse who gets the surgeon, the typist who gets the boss, contrasting so starkly with the bewildered anguish manifested by their love-ruined readers on the letters page. (p. 55)

'Where do you come from?' asked Betty with an eye on Lydia.
'We came from the North,' said Mrs Molesworth, making herself sound like a Viking horde. 'We used to holiday here and we always promised ourselves we'd live here one day.'
'How lovely,' said Betty inadequately. (p. 46-47)

Wow, this starts off pretty grim.

A big grey bird was hopping along the branch of a thorn tree. It looked like a loerie ― but with a wild hairstyle.
Go-away, it shouted at us. (p. 305)
A loerie landed in the tree above us and shouted: G'way, go-away. (p.310)
Funny reading this when I finished The Go-Away Bird and Other Stories so recently.

She wiped her desk with a tissue, although it looked quite clean to me. Maybe that's the way to do it: make the dust know you'll fight it hard, and then it won't bother to settle in the first place. (p. 96)

Het leven is eenvoudig nu ik de tijd aan mij laat voorbijgaan, haar niet verbruik. (p. 147)

Tegen de gitzwarte hemel tekent zich de Melkweg af, een felwitte streep tussen eindeloos veel schitterende sterren, als de neusbrug van een koedoe. Zo zag de hemel er overal uit voor de mens op aarde verscheen, denkt Hunter. Zelfs dat, zo ver van ons verwijderd, hebben we vernietigd. (p. 207)

Vergeefs zal hij proberen de jongen uit te leggen dat jagen en stropen tegengestelden zijn, zelfs al zijn veel stropers goede jagers, om telkens weer op zijn stugge, Afrikaanse logica te botsen. 'Dood is dood. Voor de rhino maakt het niet uit wie de trekker overhaalt.' Wat natuurlijk nonsens is: elk klein kind weet dat het ene schot het andere niet is. Op dat soort afspraken is de wereldorde gebouwd. (p. 52)

Het voorwoord, geschreven door de heer Olivier B. Bommel himself, gaf me verhaspelcolumn-vibes (shoutout to Hella) :)

He wore a moth's meal of a cloak, singed by sitting too close to too many mean fires. (p. 126)

I ran until the ground and I became one. (p. 8)

Christopher's dream (p. 198) gave me chills the first time I read it twenty years ago and it's giving me chills again now.

Most murders are committed by someone who is known to the victim. In fact, you are most likely to be murdered by a member of your own family on Christmas day. (p. 42)

Prime numbers are what is left when you have taken all the patterns away. I think prime numbers are like life. They are very logical but you could never work out the rules, even if you spent all your time thinking about them. (p. 12)

Beiden schenen wij het gevoel te hebben, de laatste bewoners te zijn van een uit haar voegen gerukte wereld, waarover de tijd was stilgevallen. Wij liepen hand in hand als kinderen, angstig in het donker. (p. 102)

"(…) met wie ik samen mijn eerste lange broek op de schoolbanken heb versleten" (p. 8) ― ik neem toch aan dat ze niet samen met één broek deden...

She strode over the moors as if distance was a personal insult. (p. 268)

Knowing things is magical, if other people don't know them. (p. 103)

The small and fragile among us know that fear is a great observer, and that a blind man is more aware of his surroundings than a strong man. (p. 12)
The great black dog sat in front of the open gate like some kind of Cerberus, the menace of three heads concentrated into one. (p. 14)

A goat is a worrying thing if you're used to sheep, because a goat is a sheep with brains. (…) If you got excited, and shouted, and hit them (…) then they had Won and sniggered at you in goat language, which is almost all sniggering anyway. (p. 78)

'(…) Stel je voor dat het leven niet overbodig was, kortom, dat er met je bestaan iets was bedoeld. Hoe zou je die bedoeling moeten raden? Hoe zou je weten of datgene wat je na lang nadenken deed, in de bedoeling lag, of dat alleen plotselinge impulsen de waarheid openbaarden? Of je gevoel gelijk had, of je verstand? ― Het is stof genoeg om een heel leven over na te denken. (…)' (p. 281)

Al zou de hele wereld hem ten deel vallen, dan zou hij nog niet gewroken zijn, ja, misschien was zelfs de eeuwigheid nog te kortstondig om de schade in te halen. (p. 191)

Iemand gaat houden van de ladder waar hij op staat. (p. 45)
Hij bekeek met aandacht een der fijnste zeven, van uiterst dun koperdraad geweven, de mazen niet meer dan 0,016 mm in doorsnede, een zeef als een matgouden schemer. (p. 47)

Dit leest een stuk makkelijker dan mijn vorige boek in Afrikaans, Wonderboom.

The old woman was at an age when people pretend not to enjoy anything, any more, as a constant reproach to those who are going to live on after them. (p. 81)

Van die tweeling se kenmerkende gekwetter is daar nou nie sprake nie. Albei sit gesmoor in hulle welige baarde soos twee Noormanne wie se skip in windstilte lê. (p. 128)

(…) het was een glimlach vol vrolijkheid, trots en genegenheid: niet zoals een weldoenster haar dankbare ontvanger toelacht, maar meer zoals een schilderes kijkt naar een schilderij dat ze gemaakt heeft, en ook al is ze inmiddels aan andere schilderijen bezig, ze is nog steeds tevreden over haar werk en trots door de herinnering en blij om het weer uit de verte te zien. (p. 604)

En we gingen er inderdaad vandoor, maar terwijl ik wegliep, zag ik toch door het raam mijn vader zitten, bij café Sichel, aan een tafeltje dicht bij het raam aan de voorkant, lachend, terwijl zijn hand de hand van een jonge vrouw naar zijn lippen bracht, ze droeg een armband en zat met haar rug naar het raam, en ik rende weg, vandaar en van Lolik, en ik ben nog steeds niet helemaal uitgerend. (p. 496)

Nadat mijn moeder gesproken had, leek het soms alsof het hele gesprek zijn gewicht van de ene naar de andere voet verplaatst had. (p. 486)