lethe’s Reviews > Een verhaal van liefde en duisternis > Status Update

(…) het was een glimlach vol vrolijkheid, trots en genegenheid: niet zoals een weldoenster haar dankbare ontvanger toelacht, maar meer zoals een schilderes kijkt naar een schilderij dat ze gemaakt heeft, en ook al is ze inmiddels aan andere schilderijen bezig, ze is nog steeds tevreden over haar werk en trots door de herinnering en blij om het weer uit de verte te zien. (p. 604)

En we gingen er inderdaad vandoor, maar terwijl ik wegliep, zag ik toch door het raam mijn vader zitten, bij café Sichel, aan een tafeltje dicht bij het raam aan de voorkant, lachend, terwijl zijn hand de hand van een jonge vrouw naar zijn lippen bracht, ze droeg een armband en zat met haar rug naar het raam, en ik rende weg, vandaar en van Lolik, en ik ben nog steeds niet helemaal uitgerend. (p. 496)

We haalden wat herinneringen op. Ze had inderdaad mijn boeken gelezen en ik had haar boeken gelezen, maar daarover waren we in een stuk of vijf zinnen uitgepraat, alsof we snel een onveilig stuk van de weg passeerden. (p. 375)

Jij kon [boeken] wel degelijk in de steek laten, sommige zelfs jarenlang, of voorgoed. Maar zelfs als je boeken verraden had, keerden ze je nooit de rug toe. Muisstil en bescheiden bleven ze op hun plank op je wachten. (…) Ze zouden niet klagen. Tot op een nacht, als je er plotseling een nodig had, (…), dan zou het je niet teleurstellen maar van de plank afkomen en je gezelschap houden in tijd van nood. (p. 344)

God heeft de mannen het genot gegeven en ons de straf. Tegen de man heeft hij gezegd: in het zweet uws aanschijns zult u brood eten, hetgeen een beloning is en geen straf, (…), en ons vrouwen heeft hij in zijn goedheid het voorrecht gegeven van dichtbij het zweet-uws-aanschijns van de mannen te ruiken, hetgeen bepaald geen onverdeeld genoegen is, en ook nog het in pijn zult gij kinderen baren. (p. 225)

Zijn zwarte haar stond als een amfitheater rondom een kleine kale plek. (p. 171)

Overal waar hij een plicht op de grond zag liggen, een familieplicht of een gemeenschapsplicht of een morele plicht, bukte hij meteen om hem op zijn schouder te nemen. Maar daarna kreunde en steunde hij over de zwaarte van zijn juk en over het feit dat de hele wereld, oma voorop, misbruik maakte van zijn goedhartigheid (p. 113)