Zahra Saedi > Recent Status Updates

شیرین گفت: «فکر می‌کنی صاحب خانه‌ها آخرین بار کی اینجا بودند؟ بهشان خوش گذشته؟ خوش نگذشته؟ به مردها که حتما خوش گذشته. زن‌ها هم حتما خریده‌اند و شسته‌اند و پخته‌اند و فکر کرده‌اند بهشان خوش گذشته.»

لاویان ۲۶: ۳-۳۳

در قبال لذات کوچک همه‌چیز برعکس‌است. احتمال اینکخ ارتباط خود را با آن‌ها از دست بدهیم بسیار است. آن‌ها به سادگی در هیاهوی زندگی‌ گم می‌شوند. لازم است که برای حضور آن‌ها در زندگی خود، فعالانه تلاش کنیم.

جذبهٔ این لذت‌ها بسیار کمتر از رابطهٔ جنسی یا بازی‌های ویدئویی یا نوشیدن یا بلعیدن یک تکه شکلات است؛ لذتی که به یادآوری‌شان نیاز ندارین و اغلب مجبوریم برای محدود کردن تاثیرشان در زندگی سخت تلاش کنیم.

لذت‌های کوچک به مراسم و آیین احتیاج دارند. جنبهٔ کنایه‌آمیز خوشی‌های کوچک این است که معمولا آن‌قدرها شور و هیجان ندارند که خودشان را به ما دیکته کنند، در واقع هیچ‌وقت معتاد یا گرفتارشان نمی‌شویم؛

آیین کوچک فوت کردن شمع روی کیک تولد و آرزو‌ کردن پیش از بریدن کیک، نشانه‌هایی درهم‌وبرهم از مفهومی زیبا: تولد پایان یک‌ سال از عمر و آغاز سالی دیگر است؛ درست آن است که هم بر امید و هم بر گذرا بودن زندگی تمرکز کنیم.

ما گل مینا را به دلیلی تاسف‌برانگیز خوار می‌شمریم: چون فراوان است. قربانی این تصور ناخوشایند که برای خاص بودن باید کمیاب بود.

ما موجوداتی بسیار عجیب‌وغریب هستیم؛ رازآلود برای خود و دیگران؛ نیمی از اوقات، خودمان هم واقعا دلیل کارهایی را که انجام می‌دهیم نمی‌دانیم.

ولی اکنون موضع مخالف طرف مقابل دانش و بینش شادمانهٔ ما را پیش چشم کشیده.

شنیدن حماقت دیگران انرژی فکری پرشوری به وجود می‌آورد. اغلب اوقات از فکر خود مطمئن نیستیم. ما در طیف وسیعی از موضوعات مختلف، به نادانی خود آگاهیم. هر روز با مسائلی دست‌وپنجه نرم می‌کنیم که درک کاملی از آن‌ها نداریم.

از صدقه سر این عکس‌هاست که در قبال این موجودات نازنین و غریب که از قضا زندگی خود را مدیونشان هستیم، بخشنده‌تر و سازگارتر خواهیم بود، هرچند برای مدتی کوتاه.

دخترکی با نیشخندی شیطنت‌آمیز و مردی جوان و خجالتی شما را بزرگ کرده‌اند، نه بزرگسالانی عاقل و بالغ که بی‌هیچ دلیلی در بعضی مسائل حیاتی به خطا رفته‌اند.

عکس‌ها چیزی بهمان می‌فهماند که در کودکی امکان درکش را نداشتیم: ما تمام زندگی والدینمان نبودیم. کل عمرشان منتظر ما نبودند و آمادهٔ خدمت به ما نمی‌شدند. در این تصاویر روحشان هم خبر ندارد که در آینده چه اتفاقی رخ خواهد داد.

راه دستیابی به بردباری و‌ خوش‌مشربی صبورانه فهم این نکته ساده است که آدمیزاد در مواقع نیاز لاجرم تنهاست.

بهترین راه برای بدل شدن به فردی آرام‌تر و بهتر این است که دست امید از همه بشوییم. هیچ‌کس آن‌چنان که باید و شاید قدرتان را نمی‌داند؛ هرگز قادر نخواهید بود توقعات دیگران را کامل برآورده کنید.

بیشتر عمرمان را صرف خلق راهبردهایی می‌کنیم تا ارزش خود را به آن‌ها اثبات کنیم- و هرگز هم موفق نخواهیم شد.

برای کسانی که قدر و منزلت ما را نمی‌شناسند، در قلبمان جایگاه ویژه‌ای کنار می‌گذاریم. به جای اینکه آن‌ها را نادیده بگیریم، شک و تردیدشان را در اعماق قلبمان جا می‌دهیم و

بلکه بخشی اساسی از هستی‌اند که فقط بدتر می‌شوند تا زمانی که بدترینشان فرا برسد.

بخش اعظمی از رنج حاصل امیدهای ماست (امید به سلامتی، شادی و‌ موفقیت). بنابراین محبت‌آمیزترین کاری که می‌توانیم در حق خود انجام دهیم، این است که بفهمیم غم‌هامان نه اتفاقی‌اند و نه گذرا،

اضطرابی اساسی را که از سر می‌گذرانیم، به خیالمان راضی خواهیم بود و آرامش بر ما نازل خواهد شد. اما در واقع، همیشه داریم‌ برای دغدغه‌ای سمی‌تر و سهمناک‌تر جا باز می‌کنیم. زندگی فقط و فقط فرآیند جایگزینی اضطرابی است با اضطرابی دیگر.

ماهی حلوایی پیچیده در کاغذ بگیرد و روانه خانه شود و هنر زندگی کردن را بیش از پیش جدی بگیرد، آن وقت شاید به کسی که همیشه قرار بوده باشد قدمی نزدیک‌تر شود.

آدم می‌داند که زندگی در کلیت خود ناکامل باقی می‌ماند، اما چنانچه اندکی بیشتر به غذا خوردن اهمیت بدهد، حتی اگر بسیاری از لحظات زندگی‌اش به دشواری طی شده باشد، می‌تواند قدم به اینجا بگذارد و از مردی که پیشبندی آبی به تن دارد

بر اعقاب شما دهم که تا ابد میراث ایشان باشد.»
خروج ۳۲: ۱۱-۱۳

بندگان خویش ابراهیم و اسحاق و اسرائیل را یاد کن که از برای ایشان به ذات خود سوگند یاد کردی و آنان را گفتی: اعقاب شما را پُر شمار چون اختران آسمان گردانم و سراسر این زمین را که در باب آن با شما سخن گفتم،

‎از چه روی مصریان گویند: “ایشان را به بدخواهی از مصر برون آورد تا در کوهساران هلاکشان سازد و آنان را از صفحه زمین بردارد”؟ از خشم سوزان خود بازگرد و از این که با قوم خود بدی کنی، صرف نظر کن.

موسی کوشید تا یهوه خدای خویش را آرام سازد و گفت: «از چه روی، ای یهوه، خشم تو بر قومت که به قدرت عظیم خود و دست نیرومند خویش از مصر برون آوردی، برافروخته گردد؟

چون قوم بدیدند که موسی در فرود آمدن از کوه تاخیر کرده، قوم نزد هارون گرد آمدند و او را گفتند: «برخیز و بهر ما خدایی بساز که پیشاپیش ما برود، چرا که نمی‌دانیم بر این موسی، همان مردی که ما را از سرزمین مصر برآورد، چه روی داده است.»خروج۳۲

لیک ‎ از برای آنان که مرا دوست می‌دارند و فرمانهایم را نگاه می‌دارند، بر هزاران رحمت می‌آورم.
خروج ۲۰: ۵-۶

برابر این خدایان سجده مکن و آنها را پرستش مکن، چرا که من یهوه، خدایت، خدایی غیورم که از برای آنان که مرا دشمن می‌دارند، فرزندان و نوادگان و نبیرگان را به سبب گناه پدران کیفر می‌دهم،

‎، اکنون بر آوای من گوش سپارید و عهد مرا نگه دارید، از میان جمله اقوام، شما را مایملک خاص خویش خواهم شمرد، چرا که سراسر زمین از آن من است. شما را مملکت کاهنان و ملت مقدس خواهم شمرد.” این است سخنانی که به بنی‌اسرائیل خواهی گفت.»
خروج۱۹