Parham > Recent Status Updates

فعلا که خیلی شروع جذابی داشت!

مردم گمان می‌کنند که اگر کسی رنج می‌برد برای این است که مثلا معشوق‌ش یک روز مرده است. و حال آنکه رنج حقیقی او جدی‌تر است: رنج می‌برد چون می‌بیند که حتی غصه هم دوام ندارد. حتی درد بی‌معنی است.

من می‌دانستم که نومیدی هست، اما نمی‌دانستم یعنی چه. من هم مثل همه خیال می‌کردم که نومیدی بیماری روح است. اما نه، بدن زجر می‌کشد.

انسان مردنی است. بلی، ممکن است. اما بمیریم و مقاومت کنیم و اگر مقدر ما نیستی است کاری کنیم تا نشان دهیم که این بی عدالتی است.

من از هر کتابی بیشتر از یه حرف یادم نمی‌مونه اصلا! حتی الان که برای کنکور دارم می‌خونم... ازین کتاب این به یادگار می‌مونه که:
کوشش رابرت فرانک برای آن که
« آگاهی را جایگزین اعتقاد به سرنوشت محتوم سازد» سرانجامی مثبت داشته.

...چیزی را که باید از باطنت سرچشمه بگیرد، نمی‌توانی از خارج به دست آوری.

کافکا لبخند زد: «...شما جوانید. نسل جوانی که به فردا اعتقاد ندارد، به خود خیانت می‌کند. زیستن اعتقاد می‌خواهد.»
- «به چه؟»
«به همبستگی با مفهوم همه اشیا و لحظه‌ها، به دوام جاودانی کل زندگی، به نزدیکترین و دورترین چیزها.»

زنجیری را که مرئی نیست، نمی‌توانی پاره کنی. به این ترتیب این حبس، زندگی روزمره ای است کاملا عادی و نه زیاده از حد راحت. مصالحش خالص و محکم می‌نماید. ولی در واقع، تفاله‌ای است که تو را به طرف پرتگاه می‌برد. مرئی نیست، ولی اگر چشم هایت را ببندی، غرش‌ها و روضه هایش رو می‌شنوی.

پاژه ها را اگر کنار هم بگذاری، تصویر می‌شوند.

فلسفه و هنر به ما می‌آموزد که زندگی بر ما تحمیل نشده بلکه پیش‌کش شده است. بلیط ورود را به ما داده‌اند، اما بلیط خروج را هم داریم، تا شده در جیبمان.

آنهایی که قدر زندگی را میدانند با آنچه پس از آن می آید انس دارند. مرگ به ما کمک می‌کند زندگی را لمس کنیم و مسئولیت بپذیریم.

ماهیگیر ممکن است قلاب و تور را آماده کند اما هیچگاه نمی‌داند چه چیزی صید خواهد کرد. تور همیشه پر است از موجودات غیرمترقبه. هدف من رسیدن به آنی است که غیرمترقبه بر برنامه‌ریزی شده غلبه کند. کنجکاوی، بداهه‌کاری، بخت‌وارگی. همیشه به دنبال تصادفی خوش عاقبت هستیم.

دوربینی که در دست دارم دعوتی است به ایستادن و نگریستن، تمرکز بر آنچه در پیرامونم می‌گذرد.

زمانی که بی چون و چرا حرف می‌زنیم، دیگر حرفی باقی نمی‌ماند، اما اگر چیزی نگوییم راه را برای هر گفته‌ای باز گذاشته ایم.

میخواهم رازی از طبیعت را برایت فاش کنم، که ظاهرا دست کم تا حالا ازش بی خبر بوده‌ای. مطمئنم در این لحظه گناهکارم میدانی، شاید یک پست رذل، هیولای فساد و ناپاکی. اما من میگویم: اگر فقط می‌شد هر کدام از ما کل افکار پنهانی اش را شرح دهد، بی تردید و دودلی در فاش کردن آنچه از گفتنش به بهترین دوستانش هم میترسد، آنچه حتی گاهی از اعتراف به آن پیش خودش هم می‌ترسد،آن وقت دنیا را چنان گندی برمیداشت که همه از بویش خفه می‌شدیم...

خب بذار این مکالمه کوتاه ظاهرا سطحی رو هم بنویسم اینجا بمونه:
- تنهایی دلت نمی‌گیرد؟!
- هم می‌گیرد و هم نمی‌گیرد. وقتی مدت زیادی نیستی، دلم می‌گیرد.

من با لجاجت غریب قلبی آشنا می‌شدم که مدتی پرهیزگارانه احساساتش را چونان رازی در خودش نگه می‌دارد، و هرچه این خودداری شدیدتر و لجوجانه‌تر می‌شود، نیاز مبرم به بیان و ادای آن هم قوی‌تر می‌شود، تا اینکه طغیانی گریز ناپذیر از راه می‌رسد، هنگامی که قلب، در تمنای عشق و قدرشناسی و شور و اشک، به یکباره کل وجودش را از یاد می‌برد و دست از خود می‌شوید.

... و حق شادکامی آینده را باید با درد و رنج بیشتری تضمین کنیم، قیمتش را باید با رنج‌های تازه بپردازیم. درد و رنج همه چیز را خالص و زال می‌کند. آه، وانیا... چقدر درد و رنج توی دنیا هست!

من همه عمر دروغ گفته ام. حتی زمانی که راست میگفتم دروغ می گفتم. من هرگز برای حقیقت حرفی نزده ام. همیشه فقط برای خودم حرف می‌زده‌ام. پیش از این هم به این امر واقف بوده ام. اما تازه حالاست که به روشنی میبینم...
من شاید همین حالا هم دروغ بگویم. بله، حتما دروغ می گویم. بدی کار این است که دروغ های خود را باور می کنم. مشکل‌ترین کار در زندگی دروغ نگفتن است... و دروغ‌های خود را باور نکردن.

راه فراخ صحرا، راهی ست دراز، دراز که پایانش پیدا نیست. درست مثل راه عمر آدمی، مثل رویاهای آدم‌ها‌.

من درست است که شیشه شمایل مقدس را شکسته‌ام، ولی فقط میخواستم مرواریدش را بدزدم. اما از کجا می‌دانی که همان اشک‌هایی که ریختم از برکت زخم‌هایی که روحم خورده و خونی که از جگرم ریخته، در بوته‌ی قادر بزرگ همان دقیقه به مروارد مبدل نشده باشد؟ چون من همان یتیمی هستم که روز و شب سرپناهی ندارم که در آن پنهان شوم...

فعلا با رسیدن به نیمه کتاب یه ذره ازین حس که یه جاهایی انگار میفهمم نویسنده منظوری داره ازین حرف این شخصیت یا عمل این شخصیت، اما هنوز واضح نیست برام که چیه... کم شده. هنوز مونده...

معلمی که خدای شاگردانش را مسخره می‌کند و بر گهواره‌شان تف می اندازد از ماست. وکیلی که از آدمکش تحصیلکرده‌ای به این اعتبار دفاع می‌کند که ذهنی تواناتر از قربانیانش دارد و برای به دست آوردن پول چاره‌ای جز کشتن آن‌ها نداشته است از ماست، شاگردان مدرسه‌ای که خون دهقانی را به هوس احساس عجیبشان حین ارتکاب قتل می‌ریزند از مایند. اعضای هیئت منصفه‌ای که علی الاصول جنایتکاران را تبرئه می‌کنند از مایند و دادستانی که می‌ترسد...

... این فکر که فقط یک ضربه کوچک بر شقیقه وارد شود و همه این دردها و زشتی‌ها به آخر برسد. آن‌وقت بگذار مردم هرچه میخواهند بگویند یا فکر کنند. تا هزارسال و بیشتر. این طور نیست ؟!

مردم دو دسته اند. یک دسته از شدت غصه خودکشی می‌کنند یا از زیادی خشم یا جنون و ازینجور چیزها. این‌ها به یک ضرب کار را تمام می‌کنند. فکر رنج را نمی‌کنند. گروه دیگر با فکر و از روی منطق این کار را می‌کنند. اینها یک عمر فکر می‌کنند.

یک زندگی می‌گذرد، زندگی دیگری شروع می‌شود. آن هم به آخر می‌رسد و سومی شروع می‌شود و همینطور تا بی‌نهایت. پایان هر زندگی مثل این است که با قیچی بریده شده باشد.

بهترین و بدترین رخداد‌های زندگی، از توانایی آدم‌ها برای دوست داشتن غریبه‌ها ناشی می‌شود.

آدم‌ها هزاران زندگی دارند، اما طول هر کدامشان فقط یک روز است.

عشق مانند زندگی‌ست، با این تفاوت که قبل‌تر از آن شروع می‌شود و با اتمام آن نیز هنوز ادامه دارد. ما فقط در این میان می‌آییم و می‌رویم.