نیکزاد نورپناه > Recent Status Updates

To know how to be superstitious is still one of the arts which, developed to perfection, distinguishes the superior man.

But then, there isn’t anything that changes anything, and what we say or do merely brushes the tops of the hills, in whose valleys everything sleeps.

“Really, why does one write! Or why does one write the things I write? I suppose it’s destiny, but on the whole, an unkind one.”

«با خود گفتم هر چقدر هم که پیر باشیم انگار کماکان منتظریم چیزی تغییر کند، همیشه منتظر تغییری اساسی هستیم، چون ذهن‌مان هر چیزی هست الّا شفاف. تمام تغییرات اساسی سالها قبل رخ داده‌اند اما موقع رخ دادن‌شان نفهمیدیم که اساسی‌اند.»

I'm just giving up passion in order to write. But the transition from one to the other is excruciating, and very ambiguous too.
...
I have nothing but time until September, and I won't start to write, probably because "starting" means being lost to the world for months.

I'm just giving up passion in order to write. But the transition from one to the other is excruciating, and very ambiguous too.
...
I have nothing but time until September, and I won't start to write, probably because "starting" means being lost to the world for months.

یادم باشد که بنویسم که روز ۲۴ یا ۲۵ فروردین ۱۳۴۰ وقتی شنیدم یوری گاگارین علیه‌ما‌علیه دارد زمین را مثلاً دور می‌زند، می‌خواستم خودکشی کنم که نشد.

طی چند سال، مترجمانی که نه زبان انگلیسی را کامل بلد بوده‌اند و نه زبان فارسی را، کتابهایی به اسم بکت چاپ کرده‌اند. جوانها هم این کتابها را خوانده‌اند و خیال کرده‌اند تئاتر «ابسورد» یعنی همین نوشته‌هایی که فی‌الواقع ابسورد است.

از هنر، از ادبیات نمی‌توان توقع کاری را داشت که انجامش بر عهدهٔ همگان است. گذشته از این، حرف مسئولیت بیهوده است، زیرا مسئولیت امثال ما بیهوده است. آن دسته از ما که حالا می‌دانیم چقدر حقیریم. چقدر خودپسندیم.

آیا تمام آن‌چه با تولّدم از من گریخت با مرگِ من دوباره به من می‌رسد؟

در خانه‌ای در برن که صاحبانش خبره بودند در جمع‌آوری آثار هنری. نقاشی‌ای از بونار داشتند: یک قایق و سرنشینانی که اقوام همسر بودند. بونار همیشه می‌خواست در بادبان تغییراتی بدهد، و آن‌قدر اصرار کرد که تابلو را بهش پس دادند. وقتی کارش تمام شد و تابلو را پس داد گفت حالا دیگر به نظرش تکمیل شده. اما بادبان انگار همه‌ی تصویر را بلعیده بود؛ دریا و سرنشینان قایق و آسمان در لوای بادبان همه ریز به نظر می‌رسیدند.