Azarmidokht > Recent Status Updates

خیلی مشتاقم بدونم این آدم‌هایی که نویسنده با جزئیات دقیق توصیف می‌کند آیا روگرفتی از آدم‌های واقعی هستند که نویسنده شخصا می‌شناخته یا حاصل تخیل ذهن خلاق و نکته‌پرداز نویسنده هستند...

کتاب "سال‌ها"ی ویرجینیا ولف هم روایت مشابهی‌ست از سه نسل از یک‌خانواده انگلیسی در زمانی تقریبا مشابه این کتاب. بسیار مایلم دوباره برگردم و نگاهی به اون کتاب بندازم احتمالا قیاس دو متن جذاب خواهد بود.

به خسرو پرویز ساسانی رسیدم اما هیچ ذکری از کرتیر خونخوارترین و معروف‌ترین و پرحاشیه‌ترین وزیر ساسانیان به میان نیامد.‌
چرا؟

رابطه ایران با یمن همیشه کنجکاوی من روبرانگیخته. سه پسر فریدون سه دختر شاه یمن رو به زنی گرفتند. به روایتی شاهزادگان ساسانی در دربار یمن راه و رسم شاهی می‌آموختند که معروفترین این شاهزادگان بهرام گور بوده. با اینکه پیش از اسلام یمن اغلب خراجگزار و تابع امپراتوری‌های ایرانی بوده و شاهان ایرانی در عزل و نصب امرا و حکام آن منطقه نقش مستقیمی داشتند اما رابطه متقابل همیشه دوستانه نبوده.

دلاواله یک جهانگرد ایتالیایی بود که در زمان شاه عباس به ایران و میان‌رودان سفر کرد و سفرنامه‌ای بسیار ارزشمند نوشت که در دو جلد در ایران چاپ شده اما مترجم ناآگاه یک بخش کامل از این سفرنامه مهم رو فقط به دلیل توصیفات زیاد حذف می‌کند و از جانب خواننده رای بر ملال‌انگیز بودن آن توصیفات می‌دهد غافل از اینکه اولا آن جزئیات برای همه ملال‌انگیز نیست و ثانیا برای مثلا یک مردم‌شناس اهمیت علمی دارند و ماده خام کار پژوهشی هستند

کتاب رو شنیداری شروع کردم چون همه جا و همه گفتند جویس و وولف و بقیه ترجمه‌شدنی نیستند. من آدم کتاب‌های کاغذی هستم ولی یکبار هیچ‌کسی رو نمی‌کشد. بعد متوجه شدم کلماتی در متن هست ناآشنا به گوش من. گشتم و فایل کتاب رو پیدا کردم و با هر دو پیش رفتم. کار (خواندن) کندتر اما جالب‌تر شد. امروز ترجمه کتاب رو هدیه گرفتم.

از من مورخ بشنوید جامعه‌شناس (و انسان‌شناس‌ها و سایر وابستگان) دو دسته هستند: دسته اول چنان ثقیل و سخت و پیچیده می‌نویسند که برای درک و فهم منطورشون باید رمزنگار و زلزله‌نگار و مفتش و گنج‌یاب استخدام کرد یا آنقدر ساده می‌نویسند که به ارزش اثر شک می‌کنیم. حد وسطی هم در کار نیست. این کتاب، تا اینجا، در دسته دوم بود!

بدان که اسکندر ملک عجم را از این سو که زمین عجم است از حد عراق [...] تا لب جیحون به دست ملوک طوایف اندر نهاد و به هر شهری و به هر دیهی پادشاهی ملکی کرد از بهر آن تا کس مر کس را طاعت ندارد و ایشان را ملکی نبود که ایشان را از یکدیگر باز دارد و ایشان را گرد آورد تا همیشه اندرین پادشاهی خون ریختن بود و حرب بود و بیرانی و این پادشاهی زود بیران گردد...
همه ما را، ایران را، ویران و پاره پاره می‌خواستند و همچنان ...

چون گشتاسب به ملک عجم بنشست به زمین بلخ اندر و او را ایدون گفتند بخت‌النصر سپهدار پدرت همه زمین شام و فلسطین و بیت‌المقدس ویران کرده است [...] او را از آن سخت اندوه آمد که ملوک عجم هرگز ویرانی جهان ندیدندی و این شهرها بیشتر همه ایشان در عمارت آورده‌اند...

اندر ذکر آبادگری ملوک عجم [به سعی من!]

آنگاه که بر دیوی خشم گرفتی و خواستی که او را به زندان کند، سنگی به دو نیم کردی و او را در میان آن سنگ نهادی و هر دو بهم فرو دوختی.
ذکر حضرت سلیمان

به نظرم کسانی مثل این جناب فانته و بوکوفسکی، نویسندگانی بودند که حساب ادبیات آمریکا رو به کل از اروپا جدا کردند. یک خط مرز روشن بین ادبیات اروپا و آمریکا کشیدند. کاری رو انجام دادند که جان اشتاین‌بک و همینگوی نتونسته بودند. آیا بنویسم ادبیات آمریکایی مشخصا محصول دوره رکود اقتصادی بود و در این دوره بود که برای همیشه خط و‌ ربطش رو از‌ اروپا جدا کرد؟!!!
باید بیشتر فکر‌ کنم...