Neda > Recent Status Updates

مردم فکر می‌کنند که فرق بین خوش‌بین‌ها و بدبین‌ها در شخصیت است؛ اما من معتقدم تمامش به ناتوانی در فراموش کردن برمی‌گردد. هر چه قدرت حافظه‌تان بیشتر باشدٰ شانس خوش‌بینی‌تان کمتر می‌شود.

زمان مرغ آوازخوان است و درست مثل هر مرغ آوازخوان دیگری ممکن است اسیر شود. این پرنده شاید در قفس حبس شود و حتی طولانی‌تر از مدتی که فکر می‌کنید ممکن باشد، در قفس بماند. اما زمان نمی‌تواند تا ابد تحت کنترل باشد. هیچ اسارتی ابدی نیست.

بنابراین یکی از تفاوت های اساسی میان جوامع انسانی و مورچه ای آن است که انسان ها مردان جوانشان را به جنگ می‌فرستند، اما مورچه‌ها زن های پیرشان را.
(حالا ما زن ها از انسان بودنمون خوشحال باشیم یا ناراحت؟؟ :))))

وااای از این کتاب وااای.
قلم جذاااااب و جملات نفس گیر، اما یک پورن به تمام معنا.

“God, I love young people,” Harmon said. “They get griped about enough. People like to think the younger generation’s job is to steer the world to hell. But it’s never true, is it? They’re hopeful and good—and that’s how it should be.”

«من فقط یه بچه‌م که حتی نمیتونه خونواده خودش رو حفظ کنه..»
ندیمه ماریان گفت: «این حرفها بی معنی است. همه ما می‌توانیم انتخاب کنیم که چه کسی باشیم یا چکاره باشیم. هر کداممان داستان خودمان را می‌نویسیم. جناب ویلیام. ما هر روز در حال نوشتن داستان شخصیمان هستیم.»
هرکول اضافه کرد: «و اگر با شجاعت تمام آن را بنویسی، دیگران هم در مورد تو می‌نویسند.»

“But I could never tell my mother any of this,” she said. “She’d just say that she was right. She cares more about being right than being my mother. Sometimes I don’t even think she likes me very much. Isn’t that something? To think your own mother can’t even stand you.”

So painful, sorry Kennedy :(((

آدم‌های مظنون حرکت کنند بهتر است تا در سکون بمانند، زیرا در حالت سکون امکان دارد بی آنکه بدانند در ترازویی نشسته باشند و همراه گناهانشان وزن شوند.

... ولی آنها راجع به یک چیز موافق اند، که اتهام ها هرگز سبکسرانه بسته نمی شود، و دادگاه، همین که اتهامی را به کسی بست، یقین استوار به جرم متهم داردو تنها به دشواری فراوان می شود که از این یقین منصرف شود.

من تاب تحمل سیاستمداران را ندارم! به اندازه کافی از دست آنها کشیده‌ام! اینان شبیه یک گله بزند که در قلمستان رهایشان کرده باشند! همه قلمه‌ها را لگدمال می‌کنند! بدبختانه بیشتر قدرت را در دست دارد، اما بسیار در اشتباه است! حق با معدود افراد تنهایی مثل من است. حق همیشه با اقلیت است.

Big bursts are things like marriage or children, intimacies that keep you afloat, but these big bursts hold dangerous, unseen currents. Which is why you need the little bursts as well: a friendly clerk at Bradlee’s, let’s say, or the waitress at Dunkin’ Donuts who knows how you like your coffee. Tricky business, really.

She knows that loneliness can kill people—in different ways can actually make you die. Olive’s private view is that life depends on what she thinks of as “big bursts” and “little bursts.”

What was the point, then, of giving a child everything? Buying books for her, enrolling her in the finest schools, hiring tutors, pleading her way into college—what was the point of any of it, if the result was only this, one bored girl gazing around a restaurant filled with some of the nation’s finest minds and playing idly with her soup?

“Your best isn’t necessarily mine,” her daughter said.
But what was Kennedy’s best, then? Stella had been shocked, and a little embarrassed, to learn that her daughter had spent the last semester on academic probation. “She’s young, she’ll figure it out,” Blake said, but Stella balked.

How to behave with a little girl?? Olive is so cute :))))

“What is that on your chin?”

Olive sees that the little girl has been chewing on a ribbon from her dress. “Crumbs,” Olive says. “From little girls I’ve eaten up. Now go away before I eat you, too.” She makes her eyes big.

The girl steps back slightly, holding the doorjamb. “You’re making that up,” she finally says, but she turns and disappears.

Still the child says nothing. “Run along now,” Olive tells her, but the girl leans against the doorjamb and sways slightly, her eyes fixed on Olive. “Not polite to stare,” Olive says. “Didn’t anyone teach you that?”

The little girl, still swaying, says calmly, “You look dead.”

Olive lifts her head up. “Is that what they teach you to say these days?”

اگر میدانستم که مجازات خواهند شد یا حتا ممکن بود که مجازات بشوند، هرگز اسمهاشان را نمی‌بردم. چون به نظر من آنها گناهکار نیستند. گناه از سازمان است. صاحب منصبان بلندپایه اند که گناهکارند.

در نهایت سایکس و پیکو چیزی را که از یکدیگر میخواستند میگرفتند: فرانسه بر لبنان بزرگ حکومت می‌کرد و بقیه خاک سوریه هم تحت نفوذ انحصاری‌اش قرار می‌گرفت. افزایش دامنه نفوذ فرانسه تا موصل را سایکس توانست بدهد و پیکو توانست بگیرد. بصره و بغداد، دو ولایت بین‌النهرین، نیز به بریتانیا می‌رسید.

حالا میفهمم در کار ما چه روی صحنه بازی کنیم، چه بنویسیم مهمترین چیز شهرت و زرق و برق و آن چیزهایی که من آرزویشان را داشتم نیست، بلکه قدرت تحمل است. باید بتوانی صلیبت را به دوش بکشی و ایمان داشته باشی. من ایمان دارم و برای همین زیاد احساس درد و سختی نمیکنم و وقتی به رسالتم فکر میکنم، دیگر از زندگی نمیترسم.

پیکار گالیپولی نبردی سرنوشت ساز بود، بدین معنا که متفقین می‌توانستند آن را ببرند و بدین واسطه همه خاورمیانه را به چنگ آورند، اما نتوانستند.
همه اش نتیجه نسپردن کار به کاردان بود. وقتی چرچیل رو که به عنوان دریادار بهشون گفته بود باید چه کنند، از مسئولیت برداشتن، آقای کیچنر به این وضعیت گرفتار شد.