Defne Şahin > Recent Status Updates

Gönül aşk sarayını yıkılmış görmektense bazı hakikatleri çiğnemekten çekinmez.

Fakat aşkın sürüklediği insan her imkansızı mümkün görmek veya göstermekte engel tanımamayı göze aldırmaktan çekiniyor mu?

Fakat bir zihne aşk coşkusu girerse orada akla fikre pek az yer kalır veya hiç kalmaz.

Edebiyatla ahlakı birbirinden ayırmak lazımdır.

Aleme ahlak dersi vereyim derken ahlaksızlık bataklığına düşüpde tâ dibi boylayanlar da görülmemiş değildir.

“erkekler yokken yakışıksız olmak ne kadar güç?”

Hayatın tatlı saçmalıklarının içinde bal kavanozuna düşmüş bir arı gibi öfkeyle çabalıyordu.

“İyi bir şey elbette,” dedi Bayan Arbuthnot biraz tereddütle, “böyle başına buyruk olmak ve tam olarak ne istediğini bilmek.”
“Evet, insanı zahmetten kurtarıyor,” diye onayladı Leydi Caroline.
“Fakat insan çok fazla başına buyruk da olmamalı,” dedi Bayan Wilkins, “başkalarına iyilik yapma fırsatı bırakmayacak kadar yani.”

Payına düşen her çeşit sancıyı yaşamıştı; kırgınlıklar, incinmeler, kırılan hevesler ve sürekli, istikrarlı bir şekilde özverili olmak. Artık tüm o iyiliği çıkarmış ve yağmurda ıslanmış bir kıyafet yığını gibi ardında bırakmıştı ve yalnızca sevinç hissediyordu.

Neydi bu, mutluluk mu? Zavallı, sıradan, gündelik bir laf. Fakat insan başka ne söyleyebilir, bunu nasıl tanımlayabilirdi? Sanki içi içine sığmıyor gibiydi, sanki içine bu kadar sevinci sığdıramayacak kadar küçük gibiydi, sanki ışıkla yıkanıyor gibiydi.

Bayan Arbuthnot yıllar boyunca yalnızca mutluluğu unutarak mutlu olabilmişti.

Mutluluğumuz için mücadele etmeyi unuttuk mu hepimiz? Yoksa mutluluğun ne olduğundan artık o kadar emin değil miyiz?

Belki de benim anlatma düşkünlüğüme daha o zamanlar da sadece katlanıyor, ondan önceki hayatımı anlata anlata bitireceğimi, konuşma merakımın zamanla azalacağını umuyordu içten içe. Ama anlatma merakım azalmadı, zira ikili bir hayat sürdürüyordum ben; biri gerçekti, biri de anlattığımdı.

sanki tek başımıza kaldığımızda bile diğerini yanımızda farz ediyor, o an yanımızda olsaydı ne yapıp ne söyleyeceğini çok iyi biliyorduk.

Yeterince miskinlik ettikten sonra içimdeki bir şeyin, kendimi disipline davet etmeme gerek kalmadan da başkaldıracağını umut etmiştim; ama öyle bir şey olmadı. Tam tersine, bu tembellik durumu uzadıkça, kendimi daha da iyi hissediyordum.

Çok sevgili Achim, seni düşündüğümde, sırtını görüyorum. Yüzünü görebilmek için sandalyeni çevirmeye çalışıyorum; ama sandalyeyi bırakır bırakmaz, sandalye tekrar öne dönüyor ve ben yine sırtını görüyorum. Bir sırta yazmak zor; bir sırtla konuşmak da zor. Eskiden yüzünü okurdum ya şimdi artık sırtının gölgelerini, eğimlerini ve kasılmalarını yorumlayabiliyorum.

Özlediğim bir duygu var, dedim, aşık olduğunda ya da bir şey için mücadele ettiğinde hissettiğin o heyecandan ölme duygusu, bir tutku yani, evet, bu işte: Ben tutkuyu özledim.

Fakat merak buyurmayınız. Hayal gücü pek geniş ve şiddet ve garipliği hayal etme tarafıyla adeta hasta, deli denilebilecek bir kızım… Sizin rüyanızın bittiği noktada benimki başlıyor.

İnsanların çoğu kâinatın azametine göre kendi küçüklüklerini adeta hiçliklerini görebilecek görüş açıklığına ve keskinliğine sahip olmaktan pek uzaktır.

Ey hemşehriler! Niçin uyanıp bu sefalet tozundan silkinmeye uğraşmıyorsunuz? Kabahat herkesten çok kendinizde… Siz, sizi bu cehalet ve geriliğe bağlayan fikirlere destek ve taraftarsınız. Cidden fikirlerinizi aydınlatmaya uğraşanlara sövüp onların iyi, yeni, besleyici, güzel telkinlerini adeta cinayet sayıyorsunuz.

Bu kâinat içindeki benliğim varlığımın sınırlarıyla belli olmak lazım gelir. O şey ki benden dışarıdadır, ben o değilim. Fakat bence hissolunan bir şey nasıl benliğimin dışında sayılabilir?

tamlin yerine rhys okumanın verdiği keyif