Mojtaba > Recent Status Updates

کی رفته‌ای زدل که تمنا کنم تو را *****کی بوده‌ای نهفته که پیدا کنم تو را
غیبت نکرده‌ای که شوم طالب حضور*****پنهان نگشته‌ای که هویدا کنم تو را
با صد هزار جلوه برون آمدی که من*****با صد هزار دیده تماشا کنم تو را

براي #كرونا

اگر به تاريخ و فرهنگ ايران و دين زرتشت علاقه داريد،‌توصيه مي كنم درس گفتار هاي تورج دريايي در اين خصوص رو از لينك زير دانلود كنيد و از موسيقي متن لوييس چكناوارايان لذت ببريد. كيفيت صداش هم خيلي خوبه

https://3danet.ir/persian-history/

اگر به تاريخ و فرهنگ ايران و دين زرتشت علاقه داريد،‌توصيه مي كنم درس گفتار هاي تورج دريايي در اين خصوص رو از لينك زير دانلود كنيد و از موسيقي متن لوييس چكناوارايان لذت ببريد. كيفيت صداش هم خيلي خوبه

https://3danet.ir/persian-history/

اگر به تاريخ و فرهنگ ايران و دين زرتشت علاقه داريد،‌توصيه مي كنم درس گفتار هاي تورج دريايي در اين خصوص رو از لينك زير دانلود كنيد و از موسيقي متن لوييس چكناوارايان لذت ببريد. كيفيت صداش هم خيلي خوبه

https://3danet.ir/persian-history/

اللهم نور قلوبنا بنور حکمتک، و ثبت قلوبنا بدوام ذکرک و حلاوة و قرر عیوننا بمحبتک، و طیب اسماعنا بلذایذ مناجاتک، انک علی ما تشاء قدیر. اللهم روح قلوبنا بمشاهدة جلالک و ارنا عجائب ملکوتک، و اجعل لنا حظاً من نصیب انسک، واجعل لنا من عندک موقفاً، تقربنا من نفسک، و تؤنسنا باُنسک، و لاتخیبنا من ذلک کله، یا ارحم الراحمین!

این بود که گفتیم قصۀ عاشقان روحانی و ربانی، ای «عبهر» صفت چشم تو، سر افعال در روی تو، سحر غمزۀ جاودت عاشقان موحد را هاروت و ماروت، عشق تو مرکز فلک لایزالی است. اگر چه در آن عشق عاشقان را از حدثان هزار ناله و زاری است.

بهشت جای زاهدان است. کنشت خرابات عاشقان است.نارسیدگی در عشق نیست. ناتوانی در راه عشق نیست.
آنچه گفتیم جز صفت عشق و عاشق نیست. نهایت عشق بدایت معرفت است. در معرفت عشق بر کمال است. گر عاشق با معشوق همرنگ شود، مقام توحید یافت. اگر در معرفت متحیر شود، مقام معرفت یافت

ذوالنون مصری خبر داد و گفت «روزی در بادیه ای میرفتم، جوانی دیدم که جان تسلیم حق میکرد، اثر عرفان بر رویش بشناختم، گفتم: یا اخی! بگو: لا اله الا الله. گفت: شرم نداری که میان عاشق و معشوق تداخل میکنی؟
من لایم و الا را
او باقی و او والا

و شهباز روان پُر عشقش پرواز کرد.» احوالشان چنین غریب است . عالم طبیعت قفس مرغ نیست. عاشق د رجهان نگنجد. «ضاقَت علیهم الأرض» صفت اوست
عشق بی چار میخ تن باشد
مرغ زیرک قفس شکن باشد

هر که به عشق حق زنده شد، ذکر موت بر ایشان روا نباشد، هر که به عشق حق زنده شد، ذکر موت بر وی راه نیابد. بیت:

بتیغ عشق شو کشته که تا عمر ابد یابی
که از شمشیر بو یحیی نشان ندهد کس از احیا

هر که معشوق حق شد و عاشق حق شد، در عشق همرنگ عشق شد. چون عاشق همرنگ عشق شد، عاشق و معشوق یکرنگ شدند. آنگاه عاشق در مملکت حق حاکم شود. چون حق بر او غالب شد، قالب صورتش جنانی است، نفسش روحانی است، جانش ربانی است، معشوق معشوق است، مراد مراد است، در جهان کار از آن معشوق است، اثر صفات است. گفتنش معجزات است.

چون خواست که کنز ذات بمفتاح صفات بگشاید ارواح عارفان را، به جمال عشق بر ایشان تجلی کرد، و به صفات خاص بر ایشان ظاهر شد. ایشان از هر صفتی لباسی یافتند: از علم علم، و از قدرت قدرت، و از سمع سمع، واز بصر بصر، و از کلام کلام، و از ارادت ارادت، و از حیات حیات، و از جمال جمال، و از عظمت عظمت، و از بقا بقا، و از محبت محبت، و از عشق عشق. این همه او بود، و او در ایشان ظاهر بود. تأثیر صفات در ایشان آمد.

خداوند سبحانه و تعالی ازلاً و ابداً ذات قدیمش موصوف است به صفات قدیمش. پس عشق وعاشق و معشوق خود بود. از آن عشق یکرنگ آمد که صفت اوست، و او از تغیر حدثان منزه است. عشق کمال محبت و محبت صفت حق است. در اسم غلط مشو، که عشق و محبت یکی است. صفت اوست، و قایم به ذات اوست. در آن تغیر نیست، بلکه به خود عاشق است

تو مستأنسان را اسباب انس حقیقی، محققان شایق را شکوفۀ بستان معرفتی، از کأس انس تو شراب رحیق توان خورد. آن قدح بنعت هجر مگردان، ای که در وصال گاه جوانمردی بر ما جفا کنی و از ما وفا نخری! درین میان با شوخی و رعنائی و فصاحت در عاشقی چه درد سری؟ رباعیه:

گر با تو وفا کنم نمیدارد سود
مانند لبان تو همی باید بود
ور باتو جفا کنم بیازاری زود
باریک و نزار وخامش وخون آلود

از شطاحان طربناک هیچ کس نیست که از حق رؤیت نخواست و دعوی رؤیت نکرد. در مجالسشان زبان عشق همه «رأیت ربی» گویند. بر سنن منازل محبت ثانی در رؤیت ثانی یافتند، که هر که بعد از امتحان در حجاب انسانی جوهر روحش به عوارض بشری محتجب نشود، و در جوهر روحش قهریات تأثیرنکند، آن شاهد اول بی زحمت حدثان اینجا باز یابد، و محبت بر محبت بیفزاید.

دل را گفت که از بلاش مگریز، و در رنگ یکتایی عشقش رنگ دویی میامیز. بد خوئی معشوق در وصال و هجران عاشق و عشق را نیکوست، زیرا که از آن عشق تا این عشق در حقیقت چون بنگری، اوست. رباعیة:

ای دل! قدح بلاش چون نوش بکش
تاحلقۀبندگیش داری در گوش
صد بد ز برای روی نیکوش بکش
او کم نکند، تو پنبه از گوش بکش

کشف ملکوت یقین اقتضاء کند. کشف جبروت جان را اسرار قدم با عشق جمال قدم پیدا کند. کشف جهان ملک و شهادت اقداح شراب عشقست. کشف علم ربوبیت خود شراب عشقست. چو جان از آن شراب خورد. مست ابد گشت، و جامۀ جان را به صبغ صبغة الله رشت. آن کشف را نهایت نیست، و عقل را در کشف عشق روایت نیست.

حلقه بر در نتوانم زدن از دست رقیبان
این توانم که بیایم به محلت بگدائی.

خود را به مکر در اصطبل دوابش وخربندگان ولایتش چاکروار در بندد، و به حیل فالگیری و دارو فروشی و آئینه گری در کوچهای وی گذر کند، تا ناگهان خود را به حیل پیش چاکران خانه اش معروف و مشهود کند، و همگنان را بندگی کند

تا تو را دیدم، ای ماه آسمان قدرت، ای ترک بی شفقت، از قبلۀ رسوم برگردیدم، و روی جان به قبلۀ خاص که در فعل خاص است، آوردم؛ که در آن جهان قبلۀ شریعت و حقیقت یکرنگست. اگر ندانی، از کتاب مجید بر خوان «فأینما تولوا فئم وجه الله». بما نمای روئی که خلوق چهرۀ ازل دارد، تا ترکان یغمائی را در عسکر صفاء عشق چاکر باشم. بیرون آی از گل انسانی، تا به روح روحانی طراز شعر ربانی ببینم.

بنمای بزیرکان دیوانه
در مصحف باطل آیت حق را

دریغا زهاد! اگر استعداد عشق داشتندی، در پیچ مقنعۀ زلف یار ترکان تجلی بدیدندی، که چون جان عشاق به چوگان سلب در میدان اصطلام میزنند، و از کنج سر انسان به گنج خانۀ قدم رحمان چون میبرند.


اصطلام . [ اِ طِ ] (ع مص ) از بیخ برکندن چیزی را. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ). از بن برکندن . (تاج المصادر بیهقی ). استیصال . (اقرب

زیرا که هر که گِرَو خود شد، از روی نگارین عشق و معشوق معزول شد. مگر ندیدی که آن ترک رعنا دلم را چون غارت کرد، تا بدان حد که دزدان طبیعت را به دست زنگیان زلف عنبرینش داد، تا در تحت اوراق گلستان رویش سر از تن آدم برداشتند؟ مگر ندیدی که رنگ چشم شوخش به جان آشفته در طلب جانان از نایافت دیوانه شراب مفرح عشق چون داد؟

ای ناقۀ مشک صفت! و این بزمگاه رزم آوران معرفت! مگر ندانی که حد تنگدلی تا کجاست؟ و منزل جانان از جان کجاست؟ ورقی از دردم باز کن، تا حرفهای علم مجهول بینی، و از آن عشق خوشم بی زحمت وسواس طبع درنشان بی نشان دانی
سریست نهان ز همت آدمیان
آن را که نمودند، بریدند زبان.

ای در چنین زلفت جانم را در شب هجران جمالت هر دمی صد هزار صبحدم تجلی است، وی در جهان جانم از جمالت دلم را هر زمان با نور صفت صد هزار تدلی است؛ منزل «دَنَی فتدلی» روی جهان آشوب تُست؛ «قاب قوسین» مشاهده در میان جزع لعل نوشین تست؛

ثمُ‌َّ دَنَا فَتَدَلیَ‌ فَکاَنَ قَابَ قَوْسَینْ‌ِ

عطار
ای روی تو آفتاب کونین ***ابروی تو طاق قاب قوسین
بر روی جهان ندیده چشمی***نقدی روشن چو چشم تو عین

گهی گریان، گهی خندان، گهی سوزان، گهی سازان باشند. گه جوهر طینت آدم را به آتش محبت بسوزند. گه با ترنم نوای ازل بسازند، گه در سُکر، گه در صحو، گه در محو. گهی در قبض، گهی در بسط، گهی در خوف، گهی در رجا، گهی در فراق، گهی در وصال. نه در فراقش منزلی، نه در وصالش محلی. این چنین عاشقی را حق در این جهان به مدارج عشق انسانی به معراج عشق رحمانی رساند، زیرا که در باغ عشق هم عشقست، و رسم آن عشق از دفتر این عشق توان خواند

عقل الهی در حلاوت مشاهدۀ آیات نماید. نفس را خرمن تهمت شهوت به آتش عشق بسوزد، وبعد از تزکیه در عشق جانان هم رنگ جان شود. وهم خبر جانان به جان آورد؛ فهم به زورق آیات استنباط حرف عشق کند، خیال روحانی با عشق غریزی هم کتاب شوند، و جملۀ صورت مشاهدۀ تجلی از دفتر آیات در خیال انسانی به صورت جاودانی تزویر کند

همه را اسیر منت عشق دید، روح را بر چنین صفت از رنجوری عشق رهین محنت دید. عقل را به شمشیر عشق پی کرده یافت، دل را به زخم سنان عشق مجروح یافت، نفس را در بیابان مجاهدۀ عشق در دست لشکر عشق اسیر دید. بازار عنصر و حواس صورت نزد عناصر و حواس ظاهر و باطن پریشان دید، فهم گریخته، عقل یاوه، وهم مضمحل شده، حسن اصلی با فطرت انسانی از دیوانگی عشق روح بهمدیگر مختلط دید

همگنان عالم علوی و سفلی و مَلکی و روحانی و ربانی و جسمانی و حیوانی با استعداد کمال فعل قدرت و مباشرت عشق را استعداد یافته، لکن از منقار شاهین عشق بیخبر، تا ناگه سر ازل تقاضی کند از حقیقت خدائی که این خام جوهر انسانی را خلعت استعداد عشق ازل بپوشی، تا ناگاه عرایس تجلی در شموس خانۀ وجود انسانی بنعت کشف نقاب فعل در آینۀ قدرت دریدن گیرد.

به ترنم طلب، آن زادۀ سرای ازل ( عشق) را از خواب فطرت بیدار کند، و با او در عرصۀ دل به خلوت خانۀ مهر کبریایی هم نفس شود ،و با او شرح اصوات جَرَس « اَلَسْت » بگوید، تا طبیعت خلیفت انسانی و روحانی را در طلب سفر عشق به کار درآورد

ای عاقلۀ عقلای عشق، ای شراب جام یکتایی در خم تلبیس التباس، ای نقش کژ کعبتین عرصۀ امتحان ذوالجلالی، ای غلط مریدان در مبادی، ای ریحان عارفان در عالم بی منتهایی، ای خوشی دلخوشان محبت سرو بالای تو، ای آینۀ جمال قدم چشم رعنای تو! :
خیز و بنمای عشق را قامت
که مؤذن بگفت قد قامت.

بد خوئی مکن ای ترک رعنا! چون مجمرۀ عود فعل خاص در روی تست، و شراب الفت شاهد قدم در قدح جان پاک تست. این صوفی مستور از صرف توحید در این منزل مهجور است، و در امتحان عشق تو رنجورست

مجمره=بخوردان. عودسوز

اعلم ایها الممتحن بالعشق! که عشق تخم فعل قدیمست در زمین دل، به آب صفای صفت بر لذت اسرار آورده، و عروق جان جان در شفاف قلب اصلی از صوافی صفت به وسایط فعل آب خورده. این شجر بیخ مهر در گل آدم دارد، و سر سوی آسمان قدم دارد