Mojtaba’s Reviews > عبهرالعاشقين > Status Update

اللهم نور قلوبنا بنور حکمتک، و ثبت قلوبنا بدوام ذکرک و حلاوة و قرر عیوننا بمحبتک، و طیب اسماعنا بلذایذ مناجاتک، انک علی ما تشاء قدیر. اللهم روح قلوبنا بمشاهدة جلالک و ارنا عجائب ملکوتک، و اجعل لنا حظاً من نصیب انسک، واجعل لنا من عندک موقفاً، تقربنا من نفسک، و تؤنسنا باُنسک، و لاتخیبنا من ذلک کله، یا ارحم الراحمین!

این بود که گفتیم قصۀ عاشقان روحانی و ربانی، ای «عبهر» صفت چشم تو، سر افعال در روی تو، سحر غمزۀ جاودت عاشقان موحد را هاروت و ماروت، عشق تو مرکز فلک لایزالی است. اگر چه در آن عشق عاشقان را از حدثان هزار ناله و زاری است.

بهشت جای زاهدان است. کنشت خرابات عاشقان است.نارسیدگی در عشق نیست. ناتوانی در راه عشق نیست.
آنچه گفتیم جز صفت عشق و عاشق نیست. نهایت عشق بدایت معرفت است. در معرفت عشق بر کمال است. گر عاشق با معشوق همرنگ شود، مقام توحید یافت. اگر در معرفت متحیر شود، مقام معرفت یافت

ذوالنون مصری خبر داد و گفت «روزی در بادیه ای میرفتم، جوانی دیدم که جان تسلیم حق میکرد، اثر عرفان بر رویش بشناختم، گفتم: یا اخی! بگو: لا اله الا الله. گفت: شرم نداری که میان عاشق و معشوق تداخل میکنی؟
من لایم و الا را
او باقی و او والا

و شهباز روان پُر عشقش پرواز کرد.» احوالشان چنین غریب است . عالم طبیعت قفس مرغ نیست. عاشق د رجهان نگنجد. «ضاقَت علیهم الأرض» صفت اوست
عشق بی چار میخ تن باشد
مرغ زیرک قفس شکن باشد

هر که به عشق حق زنده شد، ذکر موت بر ایشان روا نباشد، هر که به عشق حق زنده شد، ذکر موت بر وی راه نیابد. بیت:

بتیغ عشق شو کشته که تا عمر ابد یابی
که از شمشیر بو یحیی نشان ندهد کس از احیا

هر که معشوق حق شد و عاشق حق شد، در عشق همرنگ عشق شد. چون عاشق همرنگ عشق شد، عاشق و معشوق یکرنگ شدند. آنگاه عاشق در مملکت حق حاکم شود. چون حق بر او غالب شد، قالب صورتش جنانی است، نفسش روحانی است، جانش ربانی است، معشوق معشوق است، مراد مراد است، در جهان کار از آن معشوق است، اثر صفات است. گفتنش معجزات است.

چون خواست که کنز ذات بمفتاح صفات بگشاید ارواح عارفان را، به جمال عشق بر ایشان تجلی کرد، و به صفات خاص بر ایشان ظاهر شد. ایشان از هر صفتی لباسی یافتند: از علم علم، و از قدرت قدرت، و از سمع سمع، واز بصر بصر، و از کلام کلام، و از ارادت ارادت، و از حیات حیات، و از جمال جمال، و از عظمت عظمت، و از بقا بقا، و از محبت محبت، و از عشق عشق. این همه او بود، و او در ایشان ظاهر بود. تأثیر صفات در ایشان آمد.

خداوند سبحانه و تعالی ازلاً و ابداً ذات قدیمش موصوف است به صفات قدیمش. پس عشق وعاشق و معشوق خود بود. از آن عشق یکرنگ آمد که صفت اوست، و او از تغیر حدثان منزه است. عشق کمال محبت و محبت صفت حق است. در اسم غلط مشو، که عشق و محبت یکی است. صفت اوست، و قایم به ذات اوست. در آن تغیر نیست، بلکه به خود عاشق است

تو مستأنسان را اسباب انس حقیقی، محققان شایق را شکوفۀ بستان معرفتی، از کأس انس تو شراب رحیق توان خورد. آن قدح بنعت هجر مگردان، ای که در وصال گاه جوانمردی بر ما جفا کنی و از ما وفا نخری! درین میان با شوخی و رعنائی و فصاحت در عاشقی چه درد سری؟ رباعیه:

گر با تو وفا کنم نمیدارد سود
مانند لبان تو همی باید بود
ور باتو جفا کنم بیازاری زود
باریک و نزار وخامش وخون آلود

از شطاحان طربناک هیچ کس نیست که از حق رؤیت نخواست و دعوی رؤیت نکرد. در مجالسشان زبان عشق همه «رأیت ربی» گویند. بر سنن منازل محبت ثانی در رؤیت ثانی یافتند، که هر که بعد از امتحان در حجاب انسانی جوهر روحش به عوارض بشری محتجب نشود، و در جوهر روحش قهریات تأثیرنکند، آن شاهد اول بی زحمت حدثان اینجا باز یابد، و محبت بر محبت بیفزاید.