Kowsar > Recent Status Updates

نظر شخصی

من عاشق چیزای ساده ام، مثل منتظر موندن برای گل دادن کاکتوس هامل; اصلا شاید درستش اینه من طرفدار فلسفه امیدم ؛ آدمی به امید زنده ست
دورتادور شوپنهاور در بوده اما اون هر دری رو باز کرده تهش بینهایت تاریکی بوده؛ وقتی تصور میکنم ساعت تدریسش با هگل یک زمان گرفته ؛ اما کلاسش خالی از دانشجو بوده انگار با تبر نصفش ک

غوطه خوردن مداوم در جریان اندیشه دیگران؛ موجب محدودیت و ضعف اندیشه ی شخص میشود و زیاده روی در این کار ذهن را فلج میسازد مطالعه ی بیشتر اهل فضل شبیه به تلمبه ای است که ذهن را خالی میکند تا از فکر دیگران پرسازد در حال مطالعه شخص دیگری به جای ما فکر میکند و ما فقط تابع ذهن دیگری هستیم

آدم ها می روند، فقط خاک است که باقی می ماند، فقط خاک است که هیچ وقت نمیمیرد.

مادر ده بار زائیده، ده شکم. از جان خودش زندگی بخشیده؛ از این ده وا سه تاشان را وقتی هنوز او قنداق بوده اند عزرائیل با خودش برده.

شما که هیچگاه تت به کار دروگری نداده اید هرگز نمیتوانید ارزش حقیقی تان را بدانید.
شما فقط از طعم نان باخبرید

برای بعضی ها ترس از مرگ؛ از خود مرگ قوی تر است

از ارمانشهر افلاطون خوشم اومد، باید بیشتر راجع بهش بخونم

آنچه انسان را از گونه های دیگر متمایز میکند این است که انسان از اگاه بودنش آگاه است و به آن می اندیشد

روزشماری مکن. حتی اگر فکر میکنی در مهلکه افتاده ای روزشماری مکن.شب نمی تواند تمام نشود. طبیعت شب آن است ک برود رو ب صبح، نمی تواند یک جا بماند. مجبور است بگذرد اما وقتی تو ذهنت را اسیر گذر لحظه ها کنی خودت گذر لحظه ها را سنگین و سنگین تر میکنی بگذار شب هم راه خودش رابرود.

قصه ی پالتو. که البته من بیشتر با اسم شنل شنیده بودم با این ترجمه ای ک خوندم پالتو مناسب تره براش؛ چون تصور ما از شنل کاملا متقاوت هستش و پالتو میتونه تو رو از سرماس روسبه محفوظ نگه داره، وقتی سهمت از تمام دلخوشی هس دنیا میشه یک پالتو و همون رو هم ازت ب زور میگیرن، نویسنده های روس عالی ان

قصه ی پالتو. که البته من بیشتر با اسم شنل شنیده بودم با این ترجمه ای ک خوندم پالتو مناسب تره براش؛ چون تصور ما از شنل کاملا متقاوت هستش و پالتو میتونه تو رو از سرماس روسبه محفوظ نگه داره، وقتی سهمت از تمام دلخوشی هس دنیا میشه یک پالتو و همون رو هم ازت ب زور میگیرن، نویسنده های روس عالی ان

تا ایستگاه آخر چقدر راه است؟؟ آیا هرگز به آن‌جا خواهیم رسید؟؟ آیا ارزشش را داشت که با این همه عجله ؛ از جاها و آدم های محبوب مان بگذرین؟؟

کتاب اشباح تمام شد. با اینکه کلا علاقه ای به نمایشنامه خوانی ندارم این نمایشنامه را دوست داشتم، خیلی خوب بود ، تراژدی قوی بود
ایا واقعا فرزندان؛ کفار گناهان پدران رو میدن؟؟

بنویس. توروخدا بنویس. فقط دوخط، حتی اگر ذهنت آشفته است و اعصابت یاری نمیکند، هر روز بنویس، حتی چیزهای احمقانه ی بیمعنا را، اما بنویس. نوشتن، یکی از خنده دارترین و در عین حال اندوه ناک ترین توهمات ماست. فکر میکنیم با سیاه کردن صفحه ی سفید با چند خط کج و معوج، کار مهمی انجام میدهیم .اما هر چه باشد این حرفه ی توست که تو انتخابش نکردی، بلکه در سرنوشت تو بوده است و این همان دروازه ای است که احیانا از آن میتوانی راه نجات ب

حقیقت تنها در جایی وجود دارد که ما بتوانیم خویشتن را از شهوت جاهلانه برای کشف حقیقت آزاد کنیم

انسان جایزالخطاست. اما بعضی اشخاص بیشتر از دیگران خطا میکنند انها که بیش از همه خطا میکنند در زمره ی احمق ها قرار دارند

کتابخانه محلی است که حافظ زمزمه ها و گفتارهای قرنهای متوالی است و طی قرن ها محاوره و مذاکره بین طومارها جریان داشته است. پس کتابخانه موحودیست زنده. کتابخانه مخزن قدرت و نیروسا که فکر بشری بر آن نمیتواند حکم براند. کتابخانه گنجینه ای از اسرار است که از مغزهای بسیار تراوش کرده اند در نتیجه کتابخانه پس از مرگ نویسندگان زنده می ماند و آنهارا زنده نگه میدارد.

من همیشه فکر میکردم منطق یک سلاح همگانی و جهانی است. اما حالا فهمیدم ک درستی و اعتبار ان بستگی ب روش بکار بردن آن دارد

تازه رسیدم به صفحه ۱۲۰. هر یکی دوصفحه باید گزینه سرچ گوشیم رو بزنم تا ببینم دقیقا راجع ب چ چیزی در چه زمانی صحبت میشه. اشراف نویسنده به تمام اطلاعات داستان ستودنیه

جلد یک تمام شد و من تازه عاشق شدم؛ عاشق مثل های بی بی؛ عاشق نفرین هاش ب ماشین، عاشق رشید و نگاهش ب آدم ها، عاشق لطیف و این همه از بوم افتادنش ، عاشق مردم کرمانشاه
جلد دوم شروع کردم

ننه: گریه کردن هم دل خوش میخواد

آه این جنگی بی پایان است،
جنگی بی پایان
فردا یا امروز
سرنوشت من را بگو
چ موقع خواهم مرد...

وقتی که خشمگین است نمیگوید لعنت به مرگ، میگوید لعنت به زندگی و من حس میکنم دلش میخواهد بمیرد،
و این انشایی بود راجع به پدربزرگم

ویرانه حقیقت را آشکار میسازد ، چون چیزی ست که برجای می ماند، ویرانه استمرار تاریخ است.

کم و بیش این احساس کنستانسیا رو درک میکنم که عشقی که سراسر اعتماد باشد؛ عشق حقیقی نیست ، بیشتر شبیه بیمه نامه است یا بدتر از آن، گواهی حسن رفتار و این در نهایت به بی خیالی می انجامد

موقع برگشتن، سیب ها، بیسکوییتها ؛ شکلات و سکه را پرت میکنیم توی چمنزار بلند کنار جاده ‌
نوازش روی موهای مان را نمی شود پرت کرد.

عزیزانم! عشق های من! دوست تان دارم. هیچ وقت ترک تان نخواهم کرد..فقط شمارا دوست خواهم داشت... همیشه... شما همه ی زندگی زندگی ام هستید...
این کلمات ، به لطف تکرار زیاد کم کم مفهومشان را از دست می دهند و رنجی که به بار می آورند کم میشوند