Farzaneh > Recent Status Updates

" یکی از دلایل عوضی بودن این دنیا این است که آدم‌هایش هر غلطی که خواسته اند کرده اند. شرط می‌بندم که اگر غلطی هست که نکرده باشند به خاطر دل‌سوزی و شرافت و این‌جور چیزها نبوده. لابد نتوانسته‌اند بکنند. "

دروغ چرا
من واقعا پشیمونم که هفتصد تومن پول این کتاب رو دادم
شاید فقط بیست الی سی درصد شعرها واقعا اثری عمیق دارند و باقی شبیه نوشته های معمولی هستند

وقتی مدام با مصائب آدم ها درگیر باشی، یا باید به آن‌ها اهمیت ندهی و سنگ شوی و یا همدلی کنی و آب شوی.

بار بی‌اندازه دارم بر دل از سودای عشقت
آخر، ای بی‌رحم، باری از دلی برگیر باری

دل هوشمند باید که به دلبری سپاری
که چو قبله‌ایت باشد، به از آن که خود پرستی !

از دشمنان برند شکایت به دوستان
چو دوست دشمن است، شکایت کجا بریم؟!

دوستی آن است، سعدیا، که بماند
عهد وفا هم بر این قرار که بستیم...

به زخم‌خورده شکایت کنم ز درد جراحت
که تندرست ملامت کند چو من بخروشم...

غم زمانه خورم یا فراق یار کشم؟
به طاقتی که ندارم کدام بار کشم؟

روان تشنه برآساید از وجود فرات
مرا فرات ز سر درگذشت و تشنه ترم !

او را خود التفات نبودی به صید من
من خویشتن اسیر کمند نظر شدم !

تا عقل داشتم‌ نگرفتم طریق عشق
جایی دلم برفت که حیران شود عقول

ای خواجه برو به هرچه داری
یاری بخر و به هیچ مفروش

جنگ نمی‌‌کنم اگر دست به تیغ می‌برد
بلکه به خون، مطالبت هم نکنم قیامتش

کاش که در قیامتش بار دگر بدیدمی
کانچه گناه او بوَد، من بکشم غرامتش...

گر آن شب‌های با وحشت نمی‌بود
نمی‌دانست سعدی، قدر این روز

جهان بی ما بسی بوده است و باشد
برادر، جز نکونامی میندوز...

گلم ز دست به در برد روزگارِ مخالف
امید هست که خارم ز پای هم به درآید...

سعدی ار عشق نبازد چه کند ملک وجود؟
حیف باشد که همه عمر به باطل برود...

" فلسفه وقتی آغاز می‌گردد که راه شک را فرا گیرند و مخصوصا در آرا و معتقدات و مسلمات عندالکل که برای شخص خیلی گرامی است، شک کنند. "

" عقاید و سنن در برخورد با هم ساییده و فرسوده می‌گردد و آن قدر اختلاف دیده می‌شود که موجب شک در همه‌ی آن‌ها می‌شود. "

" علم بدون فلسفه، مجموعه اموری است که دورنما و ارزش ندارد و نمی‌تواند ما را از قتل و کشتار حفظ کند و از نومیدی نجات بخشد. علم دانستن است و فلسفه حکمت و خردمندی است. "

دو دوست قدر شناسند عیش ِ صحبت را
که مدتی ببریدند و باز پیوستند...

دوش بی روی تو آتش به سرم بر‌ می‌شد
و آبم از دیده همی‌رفت و زمین تر‌ می‌شد

تا به افسوس به پایان نرود عمر عزیز
همه شب ذکر تو می‌رفت و مکرّر می‌شد

چون شب آید همه را دیده بیارامد و من
گفتی اندر بن مویم سر نِشتر می‌شد

هشیار کسی باید کز عشق بپرهیزد

وین طبع که من دارم با عقل نیامیزد !

سودای عشق پختن، عقلم نمی‌پسندد
فرمان عقل بردن، عشقم نمی‌گذارد

هزار سال پس از مرگ‌ من چو بازآیی

ز خاک نعره برآرم که مرحبا ای دوست !

گر دوست را به دیگری از من فراغت است

من دیگری ندارم قائم مقام ِ دوست...

هرگز حسد نبرده و حسرت نخورده‌ام
جز بر دو روی یار موافق که بر هم است

دنیا خوش است و مال عزیز است و تن شریف
لیکن رفیق بر همه چیزی مقدم است

همه قبیله من عالمان دین بودند

مرا معلم ِ عشق تو شاعری آموخت

" - تو از دیدن این‌همه جنازه نترسیدی؟
نیم لبخندی زدی و گفتی : باید از سربازها ترسید، وگرنه آدم مرده چه ترسی داره؟ "