Βαγγέλης Ιωσηφίδης > Recent Status Updates

Στο διήγημα "Καταραμένος για πάντα" έζησα πάλι κάτι ξεχωριστό: την αέναη αναζήτηση ενός τόπου αχαρτογράφητου. Ο γεωγράφος τέμνεται με τον αποκρυφιστή σε ένα ανίερο σταυροδρόμι, κρυμμένο από τα μάτια των ευσεβών. Έτσι θα χαρακτήριζα το διήγημα με μία πρόταση.

Επίσης, είναι για σεμινάριο αυτή η γραφή, προς όσους φιλοδοξούν να γράψουν τρόμο υπαινικτικό, βαθύ, υπαρξιακό.

Έχω εκστασιαστεί με το διήγημα "Παγανιστικοί φόβοι"! Ο Τσαπραΐλης είναι μάστορας του tell, δείχνει μόνο ό,τι χρειάζεται, όταν χρειάζεται. Οι παρομοιώσεις του πρωτόγνωρες, βασισμένες στη φύση, το λεξιλόγιό του διαλεγμένο προσεκτικά για να δώσει ατμόσφαιρα, όλο το εύρημα της πλοκής ευφυέστατο και ταιριαστό. Δουλεμένο με όλες τις αισθήσεις το διήγημα, κυρίως με την όσφρηση στο τέλος, αλλά και με μια άλλη, έκτη, άγνωστη.

Η νεκρώσιμη ομίχλη ήταν ένα διήγημα σχετικά απλό, με ιδιαίτερα όμως στοιχεία. Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσιν τέκνα, κάπως ανεξήγητα. Δεν κατάλαβα τα γιατί. Οι ανταγωνιστές ήρθαν ως ένα μοιραίο κακό και όλα έδεσαν. Ωστόσο, μου άρεσε πολύ, πάρα πολύ η ατμόσφαιρα και το παραμυθικό-εφιαλτικό κλίμα της ιστορίας. Πολύ κοντά στις Παγανιστικές Δοξασίες του ιδίου.

Το δεύτερο διήγημα, "Το Παγωμένο Φεγγάρι", παρά τις –αναμενόμενες πια– υπέροχα σκοτεινές περιγραφές, δε με κέρδισε αρχικά. Δε βοηθούσε η αποστασιοποιημένη ματιά προς τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες και ίσως η έκταση. Ωστόσο, όσο πλησίαζε προς το τέλος έδενε και το κλείσιμο ήταν εντυπωσιακό και, με έναν σκοτεινά ποιητικό τρόπο, ταιριαστό. Οι εικόνες που δημιουργούσε στην πορεία παρομοίως ποιοτικές.

Είχε διαβάσει το πρώτο διήγημα, "Εκκλησία", μπορώ να πω πως για άλλη μια φορά, τώρα που το κρύο και το φθινόπωρο επιτάσσουν ζεστές κουβέρτες και μελαγχολική διάθεση, το ανάγνωσμα αυτό είναι ιδανικό.

Πολλή περιγραφή το διήγημα, λεξιλόγιο λεπτομερές και ταιριαστό, σε κάνει να χάνεσαι στον κόσμο του – συγκεκριμένα σε έναν θρύλο που πραγματώνεται... κάπως περίεργα. Εντυπωσιακά ελάχιστη πλοκή αλλά όμορφο το αποτέλεσμα.

Τρία πολύ δυνατές διηγήματα για τέλος. Οι "τίτλοι τέλους" μου έφτιαξαν μια ατμόσφαιρα απρόσμενη, με την εξαίσια αντίθεση της γαλήνης και της καταστροφής.

Το "psicoanalista lacaniana" σπαρταριστό, από τα καλύτερα της συλλογής. Ευρηματικό, ατακαδόρικο και με προσόντα.

Το "ghosting" μια μπουκίτσα υπαρξιακή, έτσι για το σβήσιμο.

Θα μπορούσα να ολοκληρώσω το βιβλίο απόψε, αλλά φοβήθηκα μήπως γίνει ψάρι, καθώς η λαιμαργία δεν είναι καλός σύμβουλος. Τρία διηγήματα κι απόψε, και τα τρία σουρεαλιστικά. Ένα βιβλίο που μεταμορφώνεται σε ψάρι (νοηματικό βάθος που δεν πιάνω), ένα γυναικείο άγαλμα βυθολάγνο και μια μάχη μουσικών σε ένα πεδίο όπου η ποιότητα είναι το μεγαλύτερο θύμα. Κι εγώ χειροκροτώ με τα αυτιά και ποδοκροτώ με τα μάτια.

Για κάποιον λόγο, τα "Χοντρός σε τροχιά", "purgatorium atheniensis" και "βαρυστομαχιά" είχαν, μέσα σε γενναίες δόσεις καφρίλας, πολλή παχυσαρκία, άβολες καταστάσεις και παράδοξα. Ωστόσο, έχοντας περίπου ζήσει την κατάσταση που αναφέρεται στο πρώτο εκ των τριών, μπορώ να διαβεβαιώσω για τον ρεαλισμό της κατάστασης και την αδυναμία του ανθρώπινου είδους στο να ολοκληρώνει τις διαδικασίες.

Στην "υποξία" ο άτιμος χώρεσε φριχτές λεπτομέρειες πνιγμού, φαντασία, τρόμο, κριτική στη θρησκεία και υπαρξιακά ζητήματα πασοαλισμένα με body horror. Ουάου.

Στο "γ.α.τ.ι.α" έκλαψα από το γέλιο (και μάλλον δεν είμαι ο μόνος). Θεωρίες συνωμοσίες, πλήρη ταύτιση με το κακό λογοπαίγνιο και την επακόλουθη λύπηση και μια κριτική ματιά στην ακραία γατοφιλία. Το γατί μου νιαουρίζει επίμονα όσο γράφω αυτά τα λόγια, τυχαίο;

Το "rest in teeth" είχε μια επιτήδευση στο ύφος και θρησκευτικό τόνο, ενώ μιλούσε για κάτι φαινομενικά απλό. Εν τούτοις δε με ενθουσίασε.

Το "τζακ ποτ" με το κυνήγι και το χάσιμο των σκέψεων σωματοποιεί την έννοια της σκέψης και της έμπνευσης. Ο τίτλος φανερώνεται νοηματικά στο τέλος, ωστόσο κι αυτό το διήγημα το βρίσκω φανερά κατώτερο από τα προηγούμενα, παρά τις όποιες αρετές του.

Το "έγκλημα στις κουκουβάουνες" ήταν ένα σπαρταριστό κείμενο παρωδίας στην αστυνομική λογοτεχνία. Τα πάντα είναι πεντανόστιμα γελοία και over the top. Φυσικά κι ο αστυνόμος έχει πάει παντού κι έχει κάνει χίλια σεμινάρια και μετεκπαιδεύσεις και τα ξέρει όλα και τα καταλαβαίνει με υπερφυσική ακρίβεια. Έκλαψα με το κείμενο, ήταν εκπληκτικό. Γι' αυτό και κέρδισε μια κριτική μόνο του

Ο "σεξυγχρονισμός" και το "writer's block" ήταν δύο διηγήματα με κοινά στοιχεία. Ειρωνεία για το τέλμα της ανθρώπινης φύσης σε πολύ καλά ελληνικά, βασικά. Το πρώτο για τον στείρο συντηρητισμό μεσηλίκων βολεμένων που φθονούν τα νιάτα χωρίς να τολμούν να το μαρτυρήσουν, το δεύτερο για την απελπισία του ανέμπνευστου κακομοίρη και τη ματαιότητα του να γράφεις για να λες ότι είσαι συγγραφέας.

Η "γλάστρα" είχε ενδιαφέρον. Για ακόμη μια φορά, ανάλυση της ψυχής μέσω ενός παράδοξου. Πετυχημένο το πείραμα.

Ο "Ορέστης" ήταν μια πολύ φυσιολογική ιστορία, στην οποία περίμενα εναγωνίως το τέλος. Και ήρθε. Έχω μάθει πια τι να περιμένω. Πραγματικά είχε βάθος μέσα στην απλότητά της και είναι ο ορισμός της "φιλοσοφίας τσέπης", όπως μου αρέσει να την αποκαλώ.

Και τα δύο διηγήματα ήταν εξαιρετικά, γεμάτα θάνατο και κλειδωμένα σε τέσσερις τοίχους.

Το "I've got you babe..." με τίτλο που δεν κατάλαβα, ήταν εξαιρετικό τρομάκι με μια πόρτα. Αυτό χρειαζόταν. Βέβαια, μπορεί να εδώ να κρυβόταν συμβολισμός.

Στο "Μαύρο Τσάι", η μοναξιά πάλι ζει μέσα σε ένα σπίτι και το μακάβριο εναλλάσσεται με το θλιβερό και το αστείο. Αντίθετο από το προηγούμενο διήγημα, υπό μία έννοια.

Το μονοσέλιδο "μενταγιόν", αν και μικρό και αλλόκοτο, μου έβγαλε κάτι βαθύτατο για την ταυτότητα, την αναζήτησή της και ματαιοδοξία ίσως.

Η "υπεροπτική ίνα", με τον λογοπαιγνιακό τίτλο, πατούσε πιο καλά στη γη. Ή ίσως και όχι

"Το πείραμα" ήταν μια απολαυστικότατη παράνοια.

Τα Cosmic Tango & E la nave va (τα μισά να μου 'λεγε) ήταν όμορφα, λυρικά, ερωτικά και μελαγχολικά, το καθένα με τον δικό του τρόπο. Το πρώτο πιο κοσμικό και αόριστο, το δεύτερο πιο γήινο και αναλυτικό, με ερεθίσματα κι αναμνήσεις.

Η "καταδίκη" ήταν μελαγχολική και αφορούσε έναν παρατημένο άνθρωπο, ακριβώς όπως μου αρέσει. Φιλοσοφία τσέπης, θα το χαρακτηρίσω.

Η αλλεργία είχε πλάκα. Ένα φλασάκι με ωραίες περιγραφές και τη γνωστή πλέον τρολιά.

Τα "μαθήματα λογικής" φιλοσοφία της άλλης τσέπης. Μου άρεσε η λεξιπλασία και η ευρηματικότητα γενικώς του κειμένου. Το τέλος ίσως αναμενόμενο.

Επιστροφή με "πέτρα -ψαλίδι-χαρτί". Κατάλαβα ότι κάτι κρυβόταν εκεί, αλλά δεν ενθουσιάστηκα.

Η "Αυγωνία νε λαχτάρα" πολύ ανώτερη, περί αυγού ο λόγος (μπράβο για το λογοπαίγνιο!). Είχε κάτι άλλο Καθημερινή Φυσική και μου άρεσε πολύ το δοκίμιο.

Το "ναμαγαπάς" πολύ στα μέτρα μου, φιλοσοφικούλι και με κατάληξη φοιτητοτέτοια περίπου, από τις στιγμές που όλοι έχουμε λίγο πολύ ζήσει.

Τα τρία σημερινά διηγήματα μου άρεσαν πολύ.

Το "psilocybin" ήταν μια υπέροχη περιγραφή της αθανασίας που προσφέρει ο έρωτας και ο θαυμασμός του ωραίου ένα καλοκαίρι. Πόσο ταιριαστό που έσκασε μετά το Χαμένο Νησί του Καραγάτση;

Η "Σχολική Εορτή" ήταν μια αποτύπωση της ζωής μέσα σε έναν μονόλογο δασκάλου. Ευρηματικότατη.

Το "Καφενείο" πιο μεγάλο από ό,τι συνηθίζεται αλλά με εξαίσια κατανόηση του χώρου αυτού.

Και στα τέσσερα επόμενα διηγήματα "παγάκια", "πεολειχία", "ρουά ματ" και "Ιβάν Πέτροβιτς Γιουσούποφ", διακρίνω παιγνιώδη διάθεση. Σε όλα υπάρχει ένα υπονοούμενο, σχετικό με την τέχνη, την ανθρώπινη ύπαρξη και τη ματαιότητα του κόσμου.

Το "Κουκλοθέατρο του παραλόγου" εξαιρετικό, τόσο για τις περιγραφές, όσο και για το θέμα της ερωτικής προσέγγισης.
Η "Πρόσκληση σε γεύμα" δημιουργεί ένα θεματικό μοτίβο σχετικό με τη συγγραφή, γεμάτο από λαχταριστή κυνικότητα. Περιμένω και τα επόμενα.
Το "Ταξίδι στη γη" πάλι με χορταστικές περιγραφές, γεωγραφικές αυτή τη φορά, κι ένα κομματάκι ματαιότητας.

Το επόμενο, "ο δήμιος" δε με κέρδισε στον ίδιο βαθμό με τα προηγούμενα. Αδιαμφισβήτητα καλογραμμένο, όμως μου φάνηκε ένα τσικ υπερβολικός
Το ποίημα "ο έρως" ευφάνταστο κι ευρηματικό, με κοινωνικοπολιτικό κλείσιμο ματιού
-η ιννιφάδα είχε ωραίο συμβολικό χαρακτήρα και διάλογο

Εντούτοις, τα τρία προηγούμενα διηγήματα τα θεωρώ ανώτερα

Το "Κέικ Καρότο" ήταν αυτό που ποτέ δεν περίμενα. Μια ιστορία φαντασίας με βασικό μέλημα το ταξίδι σε ένα κέικ καρότο εντός τριών σελίδων. Συγχαρητήρια!

Ο "Ηχοσυλλέκτης" ήταν ένα διήγημα στοχαστικό, φιλοσοφικό, βαθύ. Το ρουφηξα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.

Οι "πάπιες" ήταν ένα διήγημα που είχε πλάκα. Πραγματικά, πρέπει να διασκέδασε ο συγγραφέας όταν το έγραφε. Εγώ σίγουρα!

Το πρώτο μικροδιήγημα, "κοντρόλ φρικ", υπόσχεται πολύ καλή γραφή, βαθιές σκέψεις και λογοτεχνικοτητα. Για να δούμε.

"Η παλιά φρουρά", ένα διήγημα για το πανεπιστήμιο της ζωής, καλογραμμένο και με ωραία ροή. Αργεί να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο, αλλά όταν το κάνει όλα βγάζουν νόημα. Τιμιότατο.

Στο διήγημα "Ο Μπάμπουρας κι Εγώ" αναφέρεται 97 φορές η λέξη Μπάμπουρας (ως κύριο όνομα, ακόμα θα ήταν γλωσσοδέτης κι όχι κείμενο) κι έτσι είναι ένα παιγνιώδες, αστείο σε σημεία κείμενο, με ψήγματα σοβαρότητας. Ε, αυτά.

Στο "Όδοντα αντί οδόντος" κάποιος Ζαφειρόπουλος ακούει τα εξ αμάξης σε β ενικό, παρακαλώ. Ο γράφων του τα χώνει για τα αιχμηρά αλλά αστεία του άρθρα, για τη δασκάλα με την οποία έμπλεξε και τις τιποτένιες του πράξεις. Πλάκα είχε, αν και για τον συγγραφέα πρέπει να ήταν ιερή αποστολή ετούτη η χολή.

"Το ήμισυ του παντός" είναι ένα διήγημα που φανερώνει πόσο καλά ξέρει ο συγγραφέας του εκδοτικό χώρο και τη μικρή κοινωνία που ζει μέσα του. Μέσα από το συνεχές ζήτημα του ανδρικού πόθου δημιουργείται ένα μπλέξιμο, αρχικώς εσωτερικό και μετέπειτα εξωτερικό, που οδηγεί σε μια απόφαση...

Το διήγημα "Η δύναμη του πνεύματος" μπορεί να διαβαστεί απλώς σαν μια ακόμη ιστορία απιστίας, από την οπτική γωνία του απατηθέντος συζύγου. Μπορεί όμως και να ιδωθεί σαν μια παρωδία της ανθρώπινης φύσης, με τα χρόνια, την αδυναμία και το καθισιό να αποδιώχνουν τη θέλξη και να γίνονται μια θλιβερή μάζα, ανίσχυρη και άχρειαστη. Τέλος, μπορεί να διαβαστεί σαν μια σύγκριση του σωματικού προτύπου με το πνευματικό...