Βαγγέλης Ιωσηφίδης’s Reviews > Μαύρο Τσάι > Status Update

Τρία πολύ δυνατές διηγήματα για τέλος. Οι "τίτλοι τέλους" μου έφτιαξαν μια ατμόσφαιρα απρόσμενη, με την εξαίσια αντίθεση της γαλήνης και της καταστροφής.

Το "psicoanalista lacaniana" σπαρταριστό, από τα καλύτερα της συλλογής. Ευρηματικό, ατακαδόρικο και με προσόντα.

Το "ghosting" μια μπουκίτσα υπαρξιακή, έτσι για το σβήσιμο.

Θα μπορούσα να ολοκληρώσω το βιβλίο απόψε, αλλά φοβήθηκα μήπως γίνει ψάρι, καθώς η λαιμαργία δεν είναι καλός σύμβουλος. Τρία διηγήματα κι απόψε, και τα τρία σουρεαλιστικά. Ένα βιβλίο που μεταμορφώνεται σε ψάρι (νοηματικό βάθος που δεν πιάνω), ένα γυναικείο άγαλμα βυθολάγνο και μια μάχη μουσικών σε ένα πεδίο όπου η ποιότητα είναι το μεγαλύτερο θύμα. Κι εγώ χειροκροτώ με τα αυτιά και ποδοκροτώ με τα μάτια.

Για κάποιον λόγο, τα "Χοντρός σε τροχιά", "purgatorium atheniensis" και "βαρυστομαχιά" είχαν, μέσα σε γενναίες δόσεις καφρίλας, πολλή παχυσαρκία, άβολες καταστάσεις και παράδοξα. Ωστόσο, έχοντας περίπου ζήσει την κατάσταση που αναφέρεται στο πρώτο εκ των τριών, μπορώ να διαβεβαιώσω για τον ρεαλισμό της κατάστασης και την αδυναμία του ανθρώπινου είδους στο να ολοκληρώνει τις διαδικασίες.

Στην "υποξία" ο άτιμος χώρεσε φριχτές λεπτομέρειες πνιγμού, φαντασία, τρόμο, κριτική στη θρησκεία και υπαρξιακά ζητήματα πασοαλισμένα με body horror. Ουάου.

Στο "γ.α.τ.ι.α" έκλαψα από το γέλιο (και μάλλον δεν είμαι ο μόνος). Θεωρίες συνωμοσίες, πλήρη ταύτιση με το κακό λογοπαίγνιο και την επακόλουθη λύπηση και μια κριτική ματιά στην ακραία γατοφιλία. Το γατί μου νιαουρίζει επίμονα όσο γράφω αυτά τα λόγια, τυχαίο;

Το "rest in teeth" είχε μια επιτήδευση στο ύφος και θρησκευτικό τόνο, ενώ μιλούσε για κάτι φαινομενικά απλό. Εν τούτοις δε με ενθουσίασε.

Το "τζακ ποτ" με το κυνήγι και το χάσιμο των σκέψεων σωματοποιεί την έννοια της σκέψης και της έμπνευσης. Ο τίτλος φανερώνεται νοηματικά στο τέλος, ωστόσο κι αυτό το διήγημα το βρίσκω φανερά κατώτερο από τα προηγούμενα, παρά τις όποιες αρετές του.

Το "έγκλημα στις κουκουβάουνες" ήταν ένα σπαρταριστό κείμενο παρωδίας στην αστυνομική λογοτεχνία. Τα πάντα είναι πεντανόστιμα γελοία και over the top. Φυσικά κι ο αστυνόμος έχει πάει παντού κι έχει κάνει χίλια σεμινάρια και μετεκπαιδεύσεις και τα ξέρει όλα και τα καταλαβαίνει με υπερφυσική ακρίβεια. Έκλαψα με το κείμενο, ήταν εκπληκτικό. Γι' αυτό και κέρδισε μια κριτική μόνο του

Ο "σεξυγχρονισμός" και το "writer's block" ήταν δύο διηγήματα με κοινά στοιχεία. Ειρωνεία για το τέλμα της ανθρώπινης φύσης σε πολύ καλά ελληνικά, βασικά. Το πρώτο για τον στείρο συντηρητισμό μεσηλίκων βολεμένων που φθονούν τα νιάτα χωρίς να τολμούν να το μαρτυρήσουν, το δεύτερο για την απελπισία του ανέμπνευστου κακομοίρη και τη ματαιότητα του να γράφεις για να λες ότι είσαι συγγραφέας.

Η "γλάστρα" είχε ενδιαφέρον. Για ακόμη μια φορά, ανάλυση της ψυχής μέσω ενός παράδοξου. Πετυχημένο το πείραμα.

Ο "Ορέστης" ήταν μια πολύ φυσιολογική ιστορία, στην οποία περίμενα εναγωνίως το τέλος. Και ήρθε. Έχω μάθει πια τι να περιμένω. Πραγματικά είχε βάθος μέσα στην απλότητά της και είναι ο ορισμός της "φιλοσοφίας τσέπης", όπως μου αρέσει να την αποκαλώ.

Το μονοσέλιδο "μενταγιόν", αν και μικρό και αλλόκοτο, μου έβγαλε κάτι βαθύτατο για την ταυτότητα, την αναζήτησή της και ματαιοδοξία ίσως.

Η "υπεροπτική ίνα", με τον λογοπαιγνιακό τίτλο, πατούσε πιο καλά στη γη. Ή ίσως και όχι

"Το πείραμα" ήταν μια απολαυστικότατη παράνοια.

Τα Cosmic Tango & E la nave va (τα μισά να μου 'λεγε) ήταν όμορφα, λυρικά, ερωτικά και μελαγχολικά, το καθένα με τον δικό του τρόπο. Το πρώτο πιο κοσμικό και αόριστο, το δεύτερο πιο γήινο και αναλυτικό, με ερεθίσματα κι αναμνήσεις.