คุณชายกอล์ฟ นิรัติศัย > Recent Status Updates

"การอ่าน ถ้าคุณไม่ปล่อยให้ใจได้ออกพเนจร[mind-wandering]สักนิดตอนนี้ คุณก็ไม่ได้กำลังอ่านหนังสือเล่มนี้ในแบบที่คุณจะเข้าใจมันจริงๆ หรอก การมีพื้นที่ในจิตใจให้ได้ท่องไป คือปัจจัยสำคัญให้คุณได้เข้าใจหนังสือสักเล่ม

นี่ไม่ได้เป็นเพียงสัจธรรมของการอ่าน แต่เป็นสัจธรรมของชีวิตด้วย การปล่อยใจให้พเนจร[mind-wandering]บ้างจำเป็นต่อการทำความเข้าใจสรรพสิ่ง" — p.118

"ในสังคมที่ถูกชุดคุณค่าแบบ ทุนนิยมปั่นผู้บริโภค (consumer capitalism) ครอบงำ 'การนอนหลับ เป็นปัญหาใหญ่' เขาบอกผม 'ถ้าคุณหลับอยู่ คุณก็ไม่ใช้เงิน คุณจึงไม่ได้บริโภคอะไร และคุณก็ไม่สร้างผลิตภัณฑ์อะไรด้วย' " — p.95-96

"คุณเชื่อว่าตัวเองเป็นอิสระ เป็นผู้ตัดสินใจเลือก และมีสติปัญญาสลับซับซ้อนที่เลือกว่าจะเพ่งสมาธิกับอะไร แต่ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นมายาคติ ตัวคุณและความรู้สึกว่าตัวเองมีใจจดจ่อนั้น เป็นเพียงผลรวมของบรรดาการเสริมแรงที่คุณผ่านมาในชีวิต เขาเชื่อว่า มนุษย์หาได้มีสติปัญญาในแง่ที่เป็นบุคคลผู้มีเจตจำนงเสรีซึ่งตัดสินใจเลือกด้วยตัวเอง" — p.68

"ผมเชื่อว่าศิลปะคือความฝันขณะตื่น จินตนาการคือสะพานเชื่อมความฝันกับความจริง ทำให้เราเข้าใจความจริงในมุมมองใหม่ ผ่านเลนส์ของเรื่องสมมติ" — p.105

"ได้ปลดเป้บ้างคือรางวัลของคนเดินป่า แค่วางลงก็เบา-เป็นความจริงแท้ แต่กับบางเรื่อง เราแบกเพื่อรับผิดชอบ เราหนักหนาอย่างเปี่ยมสุข" — p.239

"ผ่านครึ่งชั่วโมงฉันก็รู้ว่า ควรมองหาและเลือกก้อนหินเอง...เช่นเดียวกับที่อื่นบนโลก ฉันต้องหาตำแหน่งวางเท้าที่เหมาะเจาะกับก้าวย่าง, เหมาะสมกับตัวเอง
ฉันรักพี่ แต่ไม่อาจย่ำตามรอยพี่" — p.242

"วรรณกรรมทำให้เราเข้าใจมนุษย์และชีวิตมากขึ้น ไม่ใช่ทั้งหมด ไม่อย่างหมดจด แต่อย่างน้อยก็มากกว่าไม่มีวรรณกรรม" — p.197

"ไม่มีใครหลีกหนีอ้อมกอดแห่งทุกข์และการรอคอย ไม่ต่อสิ่งนี้ก็ต่อสิ่งนั้น ทั้งอาจไม่มีใครเข้าใจมันเลย นอกจากตัวเราเอง" — p.200

"ความบังเอิญชี้ชะตาชีวิตของเราได้มากพอๆ กับสิ่งที่เราเลือก หรือแม้แต่ความคิดความเชื่อในสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง" — p.54

"กองไฟเหมือนสิ่งมีชีวิต ตรงที่มันต้องการอากาศและที่ว่าง" — p.75

"ความสูญเสียนั้น หากเราไม่ยอมรับ มันจะกลายร่างเป็นปีศาจผู้โกรธแค้น เกรี้ยวกราดต่อทุกสิ่ง ไม่เว้นกระทั่งตัวเอง" — p.93

"บางครั้งชีวิตก็ล้อเล่น ส่งสายลมมาหยอกเอินเมื่อเราร้อนเจียนคลั่ง ส่งดอกไม้ให้ชื่นใจก่อนเส้นด้ายแห่งความหวังจะขาด" — p.107

"ถ้อยคำบิดพลิ้วตามความเข้าใจและสถานการณ์ ต่างจากสัมผัสซึ่งครงไปตรงมา" — p.163

"หลายอย่างสูญหายไปในอดีต สุดท้ายเราทุกคนก็จะหายไป และเราส่วนใหญ่ก็จะถูกลืม" — p.25

"เราทุกคนเมื่อตายไปแล้วล้วนเป็นผู้คนของวันวาน ถูกจองจำในกริยารูปอดีต มีดเล่มนั้นต้องการส่งผมเข้าเรือนจำแห่งอดีตกาลชั่วกัลปาวสาน" — p 30

"น่าดีใจอย่างยิ่ง ที่ศรัทธาต่อการเขียนทำให้เรามีศรัทธาต่อชีวิต มองเห็นได้ว่าชีวิตคือสิ่งมหัศจรรย์ และเราหาได้ถือกำเนิดขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล ทั้งเราไม่ได้ตายไปพร้อมความว่างเปล่า

มันเป็นอย่างนี้ใช่มั้ย? ศรัทธาต่อการเขียนชักนำไปสู่ศรัทธาต่อชีวิต และเพราะมีศรัทธาต่อชีวิตนั่นเอง ทำให้เราเขียน" — p.10

[โลกหมุนรอบตัวเอง, กนกพงศ์ สงสมพันธุ์]

"งานควรเป็นความรัก และเนื้อในแห่งการงานควรหลอมรวมกับตัวเราอย่างง่ายดาย" — p.22

"ไม่ใช่ทุกเรื่องที่เราเผชิญจะเปลี่ยนได้ แต่จะเปลี่ยนอะไรไม่ได้เลยจนกว่าจะเผชิญมัน" — p.26 [James Baldwin]

[Not everything that is faced can be changed, but nothing can be changed until it is faced.]

"ตำนานดวงดาวที่พวกเราเล่าขานกันทุกวันนี้มิใช่เป็นเพียงเรื่องเล่า แต่มันคือความทรงจำทางวัฒนธรรมที่สืบทอดส่งผ่านจากรุ่นสู่รุ่นมาเป็นเวลาหลายพันปี" — p.33

"แนวคิดเรื่อง 'วาทกรรม' ของ ฟูโกต์นั้นผูกสัมพันธ์กับ 'ความรู้' และความรู้นั้นก็ไม่เคยแยกขาดจากสิ่งที่เรียกว่า 'อำนาจ' ด้วยเพราะ อำนาจมีบทบาทในการกำหนดสิ่งที่เป็น 'ความรู้' และ 'ความจริง' " — p.122

" 'ความรัก' คือเครื่องยืนยันถึง 'ความขาด' ของเรา เป็น 'ความปรารถนา' ที่ไม่มีวันเติมเต็มได้ ความรักจึงไม่ได้นำมาซึ่งความสุข ไม่ว่าจะสำหรับตัวเราเอง หรือสำหรับคนที่เรารัก คนที่เชื่อว่าความรักคือความสุข ความรักคือหนทางไปสู่ความสมบูรณ์ของชีวิต ในที่สุดย่อมจะต้องถูกความรักบดขยี้ราวกับกงล้อประวัติศาสตร์" — p.18 😱😱😱

"ขอความสงบทางใจ
ให้ยอมรับสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้
ความกล้าหาญ
พอที่จะเปลี่ยนแปลงสิ่งที่เราเปลี่ยนได้
และปัญญาที่จะแยกทั้งสองสิ่งออกจากกัน"

— ไรน์โฮลด์ นีบัวร์

"เขาหวังว่าก็คงจะสักวัน เพราะโลกนี้ไม่มีอะไรจีรัง ไม่มีความทรงจำอันใดที่จะไม่มีวันลบเลือน ไม่ว่ามันจะเคยแจ่มชัดสักเพียงใดก็ตาม" — p.180

"ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้เลยที่จะหยั่งความลึกของความเงียบที่เข้ามาแทนที่เสียงโวยวายนั้น มันเหมือนกับว่าโลกทั้งโลกตกอยู่ในความว่างเปล่า ไม่มีสรรพสำเนียงใดๆ อีกเลย แม้แต่เสียงหายใจและเสียงเต้นของหัวใจข้าพเจ้า ราวกับว่าเสียงของประสาทรับรู้มาหยุดลงเสียเองอย่างไรอย่างนั้น" — p.69-70

ถนนทอดขึ้นลง: "มันจะขึ้นหรือลงก็แล้วแต่ว่า คุณจะมาหรือไป ถ้าไปมันก็ขึ้น ถ้ามาก็ลง" — p.20