Zy > Recent Status Updates

در نیمه راه زندگانی ما، خویشتن را در جنگلی تاریک یافتم،زیرا راه راست را گم کرده بودم.

همه جیز به سوی نابودی می رود،همه چیز از اغاز.این اندیشه به هیچ وجه ناامید کننده نیست.اندیشه ساده ای است.مانع از دوست داشتن نمی شود،برعکس.

رستگاری در این است که اگرچه نابود،اما زنده باشیم…

رنج را دوست ندارم،هرگز دوست نخواهم داشت اما باید قبول کنم که اموزگار خوبی است.ما عمرمان را با نابود کردن کسانی که به انها نزدیک می شویم سپری می کنیم و به نوبه خود نابود می شویم،رستگاری در این است که با حفظ هوشیاری،شادمانی …

کسی به من هدیه ای داده،این هدیه را تو نداده ای،تقصیر من نیست،هیج کسی نمی تواند همه چیزهای دنیا را به دیگری بدهد،هیچ کس برای هیچکس کافی نیست،هیچ کس خدا نیست،کسی مرا سبکبال و ترنم خان کرده،…

با این عشق از دنیا رفته ام،از یک نیستی به نیستی دیگر گذر کرده ام،اولین نیستی غم انگیز و ثقیل بود،دومی درخشان،ناگهانی و سرزنده مانند شروع یک قطعه موسیقی،…

این بار عشق جای کنجکاوی را می گیرد.چطور می توان در برابر عشق کسی مقاومت کرد که توفان نوح را روی قرن ها خوش سلیقگی و جدیت ،جاری می کند؟

مامان بزرگ،مهم ترین چیز در زندگی چیست؟جوابش را فراموش نکرده ام: دخترم،فقط یک چیز مهم است،شادی؛هرگز اجازه نده کسی شادی ترا از تو بگیرد.

‎…رویکرد رفتارگرایی است که به قدری شایع شده که دیگر کسی ان را به عنوان یک نظریه قلمداد نمی کند.مفاهیم این نظریه به صورت اصولی بدیهی و مسلم در اذهان جای گرفته اند.

چیزی نمی فهمم،غیر از اینکه گاهی هر لحظه ای که می گذرد می تواند مرگ یا شادی را به ارمغان بیاورد،شادی محض از اینکه دوباره از مرگ نجات یافته ایم-تا لحظه بعد،که همه چیز از نو اغاز می شود.

بدبختی،زمانی است که صدای ناهنجاری به گوش می رسد چون نت شما با نت طرف مقابل،هماهنگ نیست.بدترین نوع جدایی بین ادم ها،همین است،چیز دیگری نیست:تفاوت ضرباهنگ انها.

…مثل عمر که با گذران زندگی سپری می شود.

باخ در سراسر عمرش،هزاران نت موسیقی به دنیا اورد.نیاز به نوشتن،نیازی روحی است همان طور که خوردن،نیازی جسمی است.

دلم می خواست زندگی ام طوری باشد که نتوانند خلاصه اش کنند،دلم می خواست زندگی ام مثل یک نغمه باشد،نه مثل یک کاغذ یا مرمر روی قبر.

بزرگسالان به جای توضیح دادن و کمک به کسب مهارتهای لازم،پرورش ارزشهای مثبت و تقویت قدرت تصمیم گیری جهت انجام کارهای درست و نادرست در کودکان،وسوسه می شوند راه میان بر را طی کنند و از طریق پاداش،رفتار انها را تحت کنترل دراورند.

اظهارنظرها یا تعاریفی که به نحوی کار شخص را ارزیابی می کنند اغلب غیر ضروری اند.

فکر می کتم مادرم دیوانه است.برای تمام بچه های دنیا آرزو می کنم که مادذی دیوانه داشته باشند.دیوانه ها بهترین مادرهای دنیا هستند،با قلب وحشی بچه ها بهترین نوع سازگاری و هماهنگی را دارند.

چنگ زدن.یا شاید هم نفس نفس زدن.تقلا برای نفس کشیدن.فقط کمی اکسیژن.فقط برای زنده ماندن. چرا؟ مسئله ((چطور))زنده ماندن است.

ماخود را کجا می یابیم؟ در زنجیره ای از رخدادها که اول و اخرش را نمی شناسیم و گمان می کنیم اول و اخری ندارد.

…اما روزگارش،حتی به اندازه نیم بند انچه می گوید،تیره و تار نیست.لحظه هایی هستند که در انها گشاده رو به استقبال رنج می رویم،چرا که امیدواریم در این رنج، دست کم واقعیت را بیابیم و قله ها و لبه های تیز حقیقت را کشف کنیم.

ایزدبانوی مرگ لطیف و نرم خوست: بر فراز ادمیان می خرامد
با گام هایی بس نرم و ظریف

شبح وار در گیتی می خرامیم و هرگز جای خود را باز نخواهیم شناخت.

یکی از نفرت انگیزترین سفسطه های بشر این است که رنج موجب تعالی می شود،که رنج گامی است در مسیر وارستگی یا رستگاری.اما رنج و مرگ ایزابل نه برای او،نه برای ماو نه برای جهان فایده ای نداشت.

جهان بی پایان است؛چنان در اغاز بود،چنان که اکنون است و چنان که همیشه خواهد بود.

اما سوگ چیزِ متفاوتی است.سوگ هیچ فاصله ای با ادم ندارد.سوگ در هیبت امواج،حمله ها و ادراک های ناگهانی ای می اید که زانوهایت رامی لرزانند وسوی چشمانت را می گیرند و روزمرگی زندگی ات را نیست و نابود می کنند.هرکس به عمرش سوگ را تجربه کرده..

انگار در ان دوره نامعینی که اسمش را عزاداری گذاشته اند،سرنشین ارام و خاموش زیردریایی ای در بستر اقیانوس هستیم و خوب می دانیم اژدرهای خاطرات،گاهی از دور و گاهی از نزدیک،نشانه مان گرفته اند.

از گوین می پرسند«سرورا،گمان می کنی که مرگت زود دررسد؟»پاسخ می دهد«می گویمت که تا دو روز دیگر زنده نخواهم بود.»آریس می گوید«نه طبیبِ گوین، نه دوستانش و نه کشیش ها به اندازه او درباره مرگش نمی دانند.فقط خود مرد محتضر می تواندبگوید …

انه،با گفتن این سخنان شمشیرش را،انگیخته و شوریده،در سینه ولی فرو می کند.سردی مرگ اندامهای تورنوس را افسرد؛وجانش رنجور و ازرده،مویْ مویان،به سرزمین سایه ها می گریزد.

انچه می جویم شادمانی نیست:دیگر شادمانی برای من مرده است؛اما می خواهم شادمانی را در جایگاه ژرف روانها،در سرزمین مردگان به پسرم ارمغان دارم.

اگر پالاس از میان رفته است،و من زندگانیی رنجبارو توانکاه را می گذرانم،بازوی تو انکیزه اینهمه است:بازوی تو تورنوس را به پسر و پدر وامدار است.این تنها نیکویی و مهری است که من می توانم از انه و بخت چشم بدارم.