Alexandra’s Reviews > The Fault in Our Stars > Status Update

Jesteśmy jak psy obsikujące uliczne hydranty. Zatruwamy wody gruntowe toksycznymi sikami, znacząc wszystko jako MOJE w żałosnej próbie przetrwania własnej śmierci

Żałoba nie zmienia człowieka, Hazel. Ona go obnaża.

Wydawało mi się, że widziałam już wszystko, co czyste i dobre na świecie, i zaczynałam przypuszczać, że gdyby śmierć się nie wtrąciła, taka miłość, jaka łączyła mnie z Augustusem, i tak nie mogłaby przetrwać. „Tak świt nam blaknie w światło dnia – jak napisał poeta. – Wszystko, co złote, krótko trwa”

I oto nadeszła jej pora, wielka i przeraźliwa dziesiątka uderzała we mnie raz za razem, gdy leżałam samotnie na łóżku, wpatrując się w sufit. Fale miotały mną o skały, porywały w morze, by znów cisnąć o poszarpany klif i pozostawić unoszącą się twarzą do góry na wodzie, nadal nieutopioną

(…) ale to też było coś: teraz przyjemność pamiętania została mi odebrana, bo nie było już nikogo, z kim mogłabym o tym pamiętać. Tak jakby utrata współuczestnika wspomnień oznaczała utratę samych wspomnień, jakby rzeczy, które robiliśmy, stały się mniej prawdziwe i ważne, niż były raptem kilka godzin wcześniej

„świat najwyraźniej nie jest instytucją zajmującą się spełnianiem życzeń”

„Gapiłam się na huśtawkę, myśląc o tym, że oddałabym wszystkie dni choroby, które mi zostały, za kilka dni zdrowia. Próbowałam sobie wmówić, że mogło być gorzej, że świat to nie instytucja do spełniania życzeń, że żyję z rakiem, a nie umieram na niego”

“Ból domaga się by go czuć”